• تنها یک لذت موقتی و خود بزرگ کردن افراد و شرکتهای ارائه و اجرای طرح هایی مثل «پیادرو طلایی» ما را بیشتر از قبل سوق می دهد به سمت زیست کره ای با زندگی و هنر و معماری غیر متعهد و سطحی که هدفش نه تنها نمی تواند رابطه ی انسان و طبیعت باشد, بلکه آن را بیشتر از قبل در معرض آسیب قرار می دهیم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۷ مرداد ۱٣۹۵ -  ۷ اوت ۲۰۱۶

چند وقت پیش رسانه ها پر شدند از تصاویر پیاده رویی شناور بر دریاچه ای زیبا در شمال ایتالیا که با رنگ زرد اخرایی بسیار زیبایی میدرخشید. این خبر برای ایرانیها هم آنقدر جالب بود که در سایتهای مختلف فارسی زبان منتشر شد و در تلگرام هم با توضیح و عکس صفحه به صفحه میچرخید ..
تنها چند روز گذشته ,بعد از 16 روز اجرای این پروژه که در حقیقت یک سازه بود با هدف ایجاد ارتباط میان انسان و طبیعت برچیده شد , این مطلب ترکیبی از ترجمه و توضیحاتیست پیرامون آسیب شناسی ریست محیطی پروژه هایی اینچنین..
Christo e Jeanne-Claude یک اجرا داشت از یک نمونه پل شناور در حوزه ی هنر معاصر , یک مسیر پیاده
روی که سواحل دریاچه ی ایسئو را به هم متصل میکرد. این اجرا از 18 ماه جون تا سوم ماه جولای بر روی آب به تماشا گذاشته شد. طول این سازه 4.5 کیلومتر بود و عرض آن 16 متر و برای آن ضخامتی معادل 50 سانتیمتر در نظر گرفته شده بود. این دریاچه در استان لامباردیا در شمال ایتالیا قرار دارد و به لحاظ تاریخ دیرینه شناسی در حوزه ی جغرافیا و زمین شناسی بسیار حائز اهمیت است. در میان سنگها و پوشش گیاهی و لجنهای حاشیه و کف این دریاچه رسوباتی مربوط به بیش از 230 تا 70 میلیون سال پیش شناسایی شده است و از این منظر یک منطقه ای باستانی به شمار می آید.
اجرای این ایده در واقع نزدیک به یک میلیون نفر را تشویق کرد تا روی این سازه ی ساده و در عین حال شگفت انگیز قدم بزنند و روی اسکله ی مصنوعی نصب شده از تماشای طبیعت زیبای دریاچه لذت ببرند. این دریاچه با مناظر شگفت انگیزش 65.3 کیلومتر مربع مساحت دارد و در عمیقترین نقطه 251 متر عمق دارد.
در روزنامه ی محلی شهر برشا بسیاری از مسافران و شهروندان از لذت قدم زدن روی پل و ایستادن در صفی طولانی برای راه رفتن روی این پل نوشتند و گفتند. اما از منظر دیگر میتوان گفت در واقع قدم زدن روی این سازه برای این مدت , جایگزین تجربه ی قایق سواری روی آب دریاچه شد و در عرض زمانی کوتاه به لطف و تلاش رسانه هایی که مد سازی میکنند, عکاسی با این پل شناور تبدیل به یک مد شد.
یکی از میلیونها ایونت و دعوتی که با بی تفاوتی کامل به عواقب ناشی از آن و کلیتش , اجرا و طرح میشود.
فاقد هیج بررسی و مسوولیتپذیری در حوزه ی محیط ریست که از این پروژه بر جای ماند. نمایش هایی بعضن مضحک از زیبایی , که در نهایت بهای آن را طبیعت میپردازد. ساخت این سازه پیامی نمادین در برداشت , نمایشی از قدرت پول کشوری مثل آمریکا , اینکه در جایی میتواند با اجرای پر هزینه ی یک پروژه ی مصنوعی , در منطقه ای پر اهمیت و ارزشمند طبیعی , حتی در کشوری دیگر هر آنچه میخواهد را قیمت گذاری و اجرا کند.
در سایت رسمی توضیح پروژه در مورد اطلاعات فیزیکی و سخت افزاری این سازه آمده است:

-220000 مکعب از پلی اتیلن بسیار فشرده که توسط سه شرکت بزرگ پلاستیک سازی ساخته شده است با قالب صنعتی برای سه کیلومتر بخش شناور.
-220000 بست برای نگهداشتن مکعبها , از همان جنس.
- 200 رول قلافی که وزن هر کدام 5.5 تن است برای حفظ 16 متر از طول پل و توپهای خالی از هوا و فشرده که به شکل معمول در حمل و نقل دریایی کاربرد دارند.
- 37000 متر طناب بری اتصال و اجرای اسکه .
-70000 متر مربع از نوعی پارچه برای پوشاندن اسکه و پیاده روها.
- 100000 متر مربع از پارچه ای با نوعی الیاف پلاستیکی که توسط یک شرکت بسته بندی در آلمان تولید شده است. برای پوشش سه کیلومتر اسکله و 2.5 کیلومتر از مسیر.

تمام این مواد پلاستیکی و بتونی و سیمانی تنها برای 16 روز اجرا ع البته در سایت این سازه نوشته شده است از مواد قابل بازیافت اما در مورد جزییات آن هیچ توضیحی نداده است.

در حوزه ی محیط زیست میتوان این موضوعات را طرح کرد:

بازیافت پلاستیکها

پلی اتیلین پلاستیکی نسبتن قابل بازیافت است اما چه وسیله ای آنرا برای بازیافت حمل خواهد کرد و به کجا؟
پارچه ها ی پلی آمید اما آنهم زمانی که کهنه و فرسوده شده باشند قابل بازیافت نیستند , نه مقامات شهری و نه مسوولین اجرا در مورد بازیافت آن توضیحی نداده اند ولی شاید زباله سوز نزدیک شهر برشا جایی باشد که برای آن در نظر گرفته شده است.

انرژی خاکستری

حتی اگر پلاستیکها قابل بازیافت فرض شود به طور کلی به ماده ای بسیار ارزانتر از مواد اولیه ی خود بدل خواهند شد و نقطه ی غیر قابل استرداد آن انرژی بسیار زیاد صرف شده برای ساخت و بازیافت آن است.

نشر ترکیبات سمی در دریاچه

به طور بالقوه افزودن ترکیبات پلاستیکی به آب خصوصن زمانی که گواهینامه ی سلامت کالاها و مواد اولیه ی آن هم موجود نیست بسیار آسیب رسان اسست.


انتشار دی اکسیدکربن برای حمل و نقل ساخت و ساز

طول زمان یکسال کار دو شرکت آلمانی و ایتالیایی , موجب تولید مقدار زیادی گارز دی اکسید کربن در منطقه شد, مقدار قابل توجهی زباله و آلاینده و بسته بندی های دور ریختنی ابزار و قطعات و افزون بر آن یک زیر دریایی برای بررسی وضعیت سازه در زیر آب و البته هزینه ی بسیار قابل ملاحظه ای از مصرف انرژی.
افزون بر این انتشار گازهای گلخانه ای به شکل غیر مستقیم , ولی در ارتباط با پروژه از طریق حمل و نقل و جابجایی مسافران و اشباع جاده ها در مسیرهای منتهی به دریاچه و انرژی صرف شده برای بخشهای حفاظتی و امنیتی زمینی و هوایی.
میتوان تمام موارد از مراحل ساخت و برچیدن و حمل و نقل را برآورد هزینه کرد اما آیا آسیبهای محیط زیستی را میتوان قیمت گذار ی کرد؟ برای مثال عواقب و آسیبهای ناشی از انتشار گازهای گلخانه ای و یا زباله هایی که برای بازگشت به چرخه ی طبیعت میلیونها سال زمان نیاز دارند و هرگز با پول قابل سنجش و مقدار گذاری نیست.

آسیبهای ماندگار

گزارشی از سازمان اقتصاد جهانی www3.weforum.org
نشان میدهد که هرساله 8 میلیون تن پلاستیک به اقیانوس پلاستیک شناور بر آب اقیانوسها و دریاها اضافه میشود.
در حال حاضر حدود 150 میلیون تن پلاستیک در آب اقانوسها شناور است و این گزارش توضیح میدهد که تا سال 2050 به ازای هر 5 تن ماهی که در آبهای جهان زندگی میکنند , یک تن پلاستیک نیز بر آبها شناور خواهد بود.
از منظر دیگر Marco Pilotti استاد دانشکده ی مهندسی و معماری و زمین شناسی و محیط زیست دانشگاه برشا که در حوزه ی این دریاچه تخصص ویژه دارد توضیح میدهد که درهر بخش پروژه بیش از 150 بلوک بتنی برای اتصال پل به ساحل استفاده شده است که رسوب گذاری و کف سازی نیاز داشته است و آنالیز آب نشان میدهد که مقدار فسفر آب در لایه ی سطح آب 15 برابر افزایش پیدا کرده است.
تنها یک لذت موقتی و خود بزرگ کردن افراد و شرکتهای ارائه و اجرای طرح های اینچنین ما را بیشتر از قبل سوق میدهد به سمت زیست کره ای با زندگی و هنر و معماری غیر متعهد و سطحی که هدفش نه تنها نمیتواند رابطه ی انسان و طبیعت باشد, آنطور که مجریان طرح ادعا میکنند, بلکه نشان میدهد که ما به عنوان شهروندان این کره ی یگانه نه تنها نگران عواقب دراز مدت آسیبهایمان نیستیم , بلکه آنرا بیشتر از قبل در معرض آسیب قرار میدهیم.
بسیاری از پروژه هایی با نام و عنوان آشتی با طبیعت تنها واژه اند و و در حد ایده های لوکس و تزئینی باقی می مانند , پروژه هایی که اغلب با شیوه هایی مصنوعی و با در نظر گرفتن منفعت یک اقلیت از حقیقت زمین و خورشید و آسمان و احترام به طبیعت فرسنگها فاصله دارند.

بخش مالی پروژه

حدود 15 میلیون یورو مبلغ هزینه شده برای تدارکات و امنیت این پروژه میتوانست صرف ایجاد یک شغل و و امکان اقتصادی پایدار شود. هنر در واقع در جهان امروز وسیله ایست برای انعکاس آنچه هنر مند در جهان کشف و شهود میکند و آنچه جهان معاصر به آن مبتلاست. شاید این موضوع جلب توریست و اقتصاد وابسته ی ایتالیا به جذب گردشگر را مورد نقد قرار دهد اما در عین حال باید از خودمان بپرسیم که مسوولیت ما نسبت به بزرگترین مشکلات محیط زیست که ما پدیدآورنده ی بخشی از آن هستیم چیست و کجای این بهره را که تمدن و طبیعت ایتالیا به شهروندان آن هدیه کرده است به آن باز گردانده اند و جبران نموده اند.انتقادی که بسیاری از فعالین حوزه ی محیط زیست و اساتید دانشگاه علوم دریایی و زیست محیط طرح کردند.
این را مقایسه کنید به طور مثال با ایده ی اجرا شده توسط یک هنرمند زن تایلندی که در دوسالانه ی ونیز با همین هدف آشنایی و ارتباط با مردم و طبیعت اجرا شد. Nino Sarabutra از بازیافت ظروف غذا خوری سرامیکی , 100000 جمجمه کوچک ساخت تا با راه رفتن روی آن راه رفتن روی سنگهای کف رودخانه را تداعی کند. او در توضیح اثرش گفت میخواهم مردم از خودشان بپرسند , چگونه و چطور جهان را در پشت سرمان ترک میکنیم؟

منابع
www.nimbus.it
www.plasticoceans.net
ttp://it.wikipedia.org/wiki/The_Floating_Piers
www.thefloatingpiers.com
www.thefloatingpiers.com