اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۵ مرداد ۱٣۹۵ -  ۱۵ اوت ۲۰۱۶

 زنانی که به هر دلیلی به حبس محکوم می شوند و به هنگام بارداری به زندان می افتند یا در زندان توسط نگهبانان و پرسنل زندان مورد تجاوز جنسی قرار می گیرند و فرزندان آنها در زندان متولد می شوند در بعضی از کشور ها از جمله ایران، کودکان آنان می توانند تا سن هفت سالگی در زندان و در نزد مادران خود بمانند.
خبرگزاری "ایسنا" به نقل از«نیویورک دیلی نیوز»در مطلبی به بررسی وضعیت زندان زنان در پنج کشور جهان پرداخته که مختصری از این گزارش به شرح زیر است:
- نروژ: بزرگترین زندان زنان در اسلو واقع شده که ۲۰۰ زندانی زن در آن محبوس هستند که به طور میانگین چهار سال در زندان نگهداری می‌شوند. نیمی از زنان این زندان خارجی هستند. زندانیان لباس فرم نمی‌پوشند، مأموران زندان به سلاح مجهز نیستند، هر یک از زندانیان زن اتاق خود را دارند و فضایی که بیشتر به اتاق خواب و نه یک سلول شباهت دارد. آنان حق دارند وسایل شخصی همچون جواهرات به همراه داشته باشند. این زندان چهار طبقه از آشپزخانه، مبلمان و تلویزیون برخوردار است.
- چین: زندان‌ها فضای مناسبی ندارند اما به گفته یک کارشناس اجتماعی، وضعیت زنان زندانی نسبت به مردان تاحدودی بهتر است. دسترسی زنان به آب گرم بیشتر است، تعداد زندانیان کمتری در هر سلول نگهداری می‌شوند. زندانیان زن برای نگهداری وسایل شخصی خود فضای بیشتری دارند اما در برابر سوء استفاده و تجاز، ایمن نیستند و مورد شکنجه قرار می‌گیرند.
- آفریقای جنوبی: به گزارش‌ روزنامه‌های انگلیسی«دیلی میل» و «گاردین»در زندان‌های آفریقای جنوبی ۴۰۰۰ زن زندانی وجود دارند و ۸ زندان به زنان اختصاص دارد. برخی از زندانیان زن وضعیت زندان‌های زنان را وخیم توصیف کرده‌اند خود این زنان هم‌سلولی‌های خود را شکنجه می‌کنند.
- کانادا: زندان‌های زنان در کانادا واقعا مکان‌های وحشتناکی هستند اما پس از سال ۲۰۰۷ و خودکشی دختر ۱۹ ساله زندانی در مقابل مسئولان زندان که خود نظاره‌گر این صحنه بودند و دخالتی هم نکردند، سیستم زندان‌های این کشور تغییر کرد.
- آمریکا: ۵ درصد از جمعیت زنان جهان در آمریکا زندگی می‌کنند، اما این کشور حدود ۳۰ درصد از زنان زندانی در تمام جهان را دارد. به گزارش خبرگزاری فارس و به نقل از روزنامه «آنتی مدیا»: «زندانیان محبوس به دلایل ارتکاب جرایم غیر خشونت آمیز، ۵۷ درصد درگیری بابت خرید و فروش مواد مخدر یا جرایم اموالی و ملک در زندان هستند، ۶۰ درصد زنان زندانی مادر و دارای فرزندانی زیر سن ۱۸ سال هستند، به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر زن از جمعیت آمریکا ۱۲۷ زن زندانی هستند.»
هم اکنون بیش از ۱۴۷ هزار کودک آمریکایی، برای دیدن مادران خود باید به ملاقات آنها در زندان بروند. ۹۸ درصد از موارد تجاوز جنسی به زنان در زندان‌های آمریکا، یکی از مقامات زندان است. وضع حمل مادران زندانی و نگهداری از نوزادان آنها غیر انسانی و فاجعه بار است. نظام قضایی آمریکا حتی بعد از تولد هم برقراری ارتباط مادری و فرزندی را تقریباً غیرممکن کرده است. بسیاری از مادران بلافاصله بعد از تولد فرزندشان به زندان برگردانده می شوند و نوزادهای آنها نیز به دست خویشاوندان و یا به مراکز نگهداری از کودکان سپرده می‌شوند.»
اما درایران زیر سلطه رژیم اسلامی، وضع زنان زندانی و فرزندان همراه آنها به گونه دیگری است، به نحوی که مادران زندانی در مقایسه با مردان زندانی، تحت ستم مضاعف بیشتری قرار دارند. در واقع زنان به هنگام ورود به زندان در مقایسه با مردان زندانی، به مراتب آسیب پذیر تر هستند. این عده از مادران زندانی متأسفانه از جانب خانواده های خود نیز گناهکار محسوب و طردمیشوند.
عواقب زیانبار و مخرب این با هم بودن مادران به همراه کودکان خود طی مدت زمانی بین ۲ تا ۷ سال که بهترین دوران کودکی آنها ومناسب ترین سن یادگیری محسوب می شود در محیطی بسته و غیر بهداشتی با حداقل امکانات و رفاهیات اولیه، آنهم بدون آنکه جرمی مرتکب شده و اصلآ در سن و سال آنجام جرم نیستند اما متأسفانه در کنار مادرانشان در زندان بسر خواهند برد.
«اصغر جهانگیر»رئیس سازمان زندان ها: گفت«اگرچه جامعه به سمت پیر شدن در حرکت است اما متأسفانه جامعه زندانیان رو به سمت جوان شدن دارد که این موضوع باید به عنوان یک آسیب اجتماعی جدی مورد توجه قرار گیرد.» وی افزود: «۳ درصد از ۲۱۴ هزار زندانیان ایران را زنان تشکیل می‌دهند، ۶۵ درصد زنان زندانی فاقد سابقه کیفری هستند، ۶۴ در صد زندانیان متأهل هستند و متاسفانه هیچ نهادی متولی رسیدگی به فرزندان زندانیان نیست.»
"پورمحمدی"وزیر دادگستری رژیم اسلامی در مصاحبه با خبرگزاری مجلس اسلامی، در روز شنبه ۲۳ مرداد ۱۳۹۵ گفت: «یکی از دلایل نامناسب بودن وضعیت بهداشتی زندان‌ها تجمع زیاد زندانیان است. زمانی که در یک اتاق ۱۵ تا ۲۰ زندانی زندگی می‌کنند بدون شک اگر یک نفر بیمار شود به همه هم اتاقی‌ های او سرایت می‌کند که این خطرناک است.»
یقینآ تعدادی از کودکان زندانیان زن دراین اطاق های آلوده به ویروس ها ی خطرناک و فضای غیربهداشتی مورد نظر"پور محمدی» قربانیان اصلی در گوشه و کنار این سلول های ۲۰ نفره هستند!
بر اساس آخرین آمار رژیم اسلامی در سال ۱۳۹۵‌، «هم اکنون ۴۲۶ کودک در کنار مادرانشان در زندان های ایران زندگی می کنند.»
جدا کردن این کودکان از مادرانشان از نظر روحی، جسمی و عاطفی ضربات غیر قابل جبران ناپذیری برکودکان و مادران آنها خواهد داشت و در عین حال با هم بودنشان نیز در سلول های زندان در آینده ای نه چندان دور تحت الشعاع اتفاقات روانی و اجتماعی زندانیانیان هم بند مادران خود قرار خواهند گرفت که هر کدام از آنها به ارتکاب جرمی زندانی هستند.
به گزارش روزنامه ابتکار: «بهزیستی بر جدایی کودکان بعد از دوسال از مادرانشان تاکید دارند و بسیاری از مادران دلشان نمی خواهد کودک خود را از دست دهند. هر چند مادران بعد از آزادی می توانند بار دیگر سرپرستی کودک را به عهده بگیرند اما به گفته کارشناسان جدایی آن ها بعد از دوسال و بازگشت دوباره آن ها به آغوش مادر بعد از گذراندن دوره محکومیت می تواند ضربه دوباره ای بر روح آن ها زده و این عواقب روحی و روانی به شکل یک فرآیند برای آن ها ادامه دارد.»
عمده ترین و بیشترین جرایم زنان در ایران تحت سلطه رژیم اسلامی عبارتند از اعتیاد، توزیع مواد مخدر ،سقط جنین، تن فروشی، صدور چک بلامحل، سرقت از مغازه ها و موارد مشابه با این نوع از جرایم که نه تنها در ایران بلکه در سایر کشور هایی که این چنین جرایمی در آن متداول است ارتباط مستقیمی با نوع حاکمیت و پایگاه طبقاتی آنها، شرایط و مناسبات محیط زندگی و محل وقوع جرم که علل قاعده بر عملکرد شخص مجرم و برعکس تأثیر مستقیم آن بر جامعه و همچنین فقر و بیکاری مرتبط است.
در ایران تحت حاکمیت رژیم سرمایه داری اسلامی، فقر ناشی از بیکاری عامل اصلی زمینه جرم و ارتکاب به این پدیده است. پروسه اعتیاد و فروش مواد مخدر که مستقیمآ تحت نظارت و سازماندهی مافیای سپاه پاسداران هدایت و رهبری می شود، روزانه تعداد زیادی از زنان و مردان را به جرم خرید و فروش و مصرف مواد مخدر دستگیر، زندانی و اعدام خواهند کرد و می کنند، اما چنین پدیدهای روزانه تولید و باز تولید می شود.
اعمال جریمه، زندان و اعدام نه اینکه مانع از پروسه اعتیاد و خرید و فروش مواد مخدر و جرایم مشابه به آن نخواهد شد، بلکه اغلب مجرمین و معتادان بعد از سپری کردن مدت حبس خود به جامعه ای رجوع خواهند کرد که به مراتب بیشتر از گذشته به فساد کشیده شده است که مسبب اصلی آن حاکمیت است نه کسانی که قربانی چنین جرایمی شدهاند.
این نوع از جوامع با این مشخصات زمینه ساز پروسه ای است برای کسانی که قبلآ با این نوع از زائده نظام سرمایه داری معتاد و در نتیجه روح، جسم و زندگی خود را در این پروسه از دست داده اند که در نهایت و بر طبق آمار خود رژیم اسلامی، ۴۶ درصد افرادی که دارای سابقه کیفری و زندان هستند پس از مدتی دوباره به زندان باز می‌گردند و در برخی از موارد زندانیان مواد مخدر به صورت خانوادگی در زندان به سر می برند و زن و شوهر هر دو به علت یکی از جرایم در بند هستند.
تسلیم شدن در مقابل نظامی که مبنای «اصلاح جامعه» را بر اساس جریمه، زندان، شلاق، شکنجه و اعدام استوار کرده و با ایجاد جّو تهدید، ترور و خفقان جامعه را تحت سلطه خود در آورده است، عواقب زیانبار آن در چنین جامعه ای یأس و نا امیدی است.
مبارزه متشکل و سازمانیافته مردم تحت ستم از جمله طبقه کارگر آگاه و مبارز در تقابل با این یأس و نا امیدی حاصل از سیاست ارعاب ترور و وحشت تنها راه رهایی زنان زندانی و فرزندان بی گناه آنها است که با توجه به شرایط سخت امنیتی حاکم بر زندانهای، بدون ارتکاب جرم در حبس بسر می برند.