اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۵ مرداد ۱٣۹۵ -  ۱۵ اوت ۲۰۱۶

المیرا موسوی: همزمان با ۲۸ مین سالگشت فاجعه ملی ۱۳۶۷، یکی دیگر از مادران مبارز دهه شصت از میان ما رفت. خانم «صفائی» در دهه سیاه شصت، لحظه ای از تلاش برای بهبود شرایط زندانیان سیاسی بازنایستاد. در تمامی حرکات اعتراضی مادران زندانیان سیاسی شرکت می جست و دیگران را نیز به شرکت در حرکات اعتراضی دعوت می کرد. بارها همراه با مادران دیگر به منظور دیدار با آیت اله منتظری به قم رفت. این حرکات اعتراضی جمعی، یک بار نیز به دستگیری موقت گروهی از مادران انجامید. پس از دستگیری فرزندش، در نخستین تماس تلفنی خطاب به او گفته بود: مرد آن است که در کشاکش دهر سنگ زیرین آسیا باشد. مسئولان زندان از او می خواستند تا فرزندش را وادارد تا از مواضع سیاسی خود ابراز انزجار نماید. اما مادر در تمامی سال های پس از آن نیز، تنها و تنها سخن از پایداری و مقاومت راند. در اوایل تیرماه ۶۷، مسئولان زندان اوین با خانواده های زندانیان « ملی کش» تماس می گرفتند و به آن ها اعلام می کردند که از امکان ملاقات حضوری با فرزندان شان برخوردار خواهند شد. دوره محکومیت این گروه از زندانیان به پایان رسیده بود، اما به دلیل پایداری بر مواضع شان همچنان در زندان بودند. مادر اما حاضر به انجام چنین دیداری نشد و خانواده های دیگر را نیز از انجام این ملاقات های حضوری برحذر می داشت، چرا که بر آن بود که ترتیب دادن این ملاقات ها از سوی مسئولان زندان، تنها یک دام است. می گفت که آنان می خواهند که از ما به عنوان ابزار اعمال فشار بر فرزندانمان استفاده کنند. هدف آنان این است که ما در این ملاقات ها از فرزندانمان بخواهیم که به ضوابط تحمیلی زندان جهت آزادی تن در دهند. اما ما نباید در این دام گرفتار آئیم. پس باید از دیدار شیرین عزیزانمان چشم پوشی کنیم تا فرزندانمان در معرض فشار و آسیب بیشتری قرار نگیرند. مادر راه خود را می رفت. راهکار او، ترک مقاومت نبود. او راه مبارزه را برگزیده بود و برای نجان جان زندانیان سیاسی لحظه ای از پا نمی ایستاد. حضور او در جمع خانواده های زندانیان سیاسی، بشارت دهنده عشق و امید و مقاومت بود. حضور پرشمار دوستداران مادر در مراسم بزرگداشت وی نیز گواهی است بر ارج نهادن تلاش و پایداری مادران زندانیان سیاسی دهه ۶۰. زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود صحنه پیوسته بجاست خرم ان نغمه که مردم بسپارند به یاد بدون تردید سرانجام آن روز نیز فرا می رسد که همگان با حکایت درد و رنج این مادران که در پشت درهای زندان های سراسر کشور چشم انتظار دیدار فرزندانشان بودند آشنا شوند.

یاد عزیز مادرانی که از میان ما رفته اند گرامی باد!