اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۷ مرداد ۱٣۹۵ -  ۱۷ اوت ۲۰۱۶

    هرمصیبت وحادثه ناگواری هرچنددرلحظه وقوع اش، برروح وروان انسان تاٌثیرزیادی میگذارد، امااگراین غم جانکاه بخاطرعزیزترین ها باشد،ودرپدیدآمدن این مصیبت اجحاف وظلمی صورت نگرفته وآن حادثه امری مقدریا ناشی ازحادثه غیر عمدی باشد، میتوان باآن کنارآمدوخوگرفت،چون گردروزگار تازگی وجلای آن رامی پوشاند.اما همه وقایع روزگارچنین نیستند برخی ازآنهارانه فقط شاهدان ویامردم زمان رخداد، بلکه تاریخ ملت ها هم نمی تواند به فراموشی بسپارد، قتل عام زندانیان سیاسی در۲٨ سال پیش ازاین گونه وقایع است.
    جمهوری اسلامی ایران پس ازپذیرش قطعنامه ۵۹٨ شورای امنیت سازمان ملل متحد مبنی برآتش بس درجنگ ایران وعراق ، باتهاجم سازمان مجاهدین خلق ایران مواجه شد. ناکامی جمهوری اسلامی ایران درپایان دلخواه جنگ با عراق وا فزون برآن هجوم سازمان مزبور، زمینه ای فراهم آوردتاجمهوری اسلامی خشم ونفرت خودرامتوجه زندانیان سیاسی کند.
    درزندانی که بودم، هواداران سازمان مجاهدین خلق را ازیازدهم مردادماه واعضاء وهواداران سایراحزاب وسازمان های سیاسی چپ را ازپنجم شهریورماه به دادگاههای مرگ روانه کردند، تاباقتل عام آنان، عقوبت مخالفت باجمهوری اسلامی رابه آنان وهرنیرویی که رویای مخالفت درسردارد،یادآورشوند.
    اکنون باگذشت بیش از۲٨ سال ازتابستان سیاه سال ۱٣۶۷، هنوز با همان تازگی میتوانم بخاطرآورم، آن واقعیت تلخی راکه سران جمهوری اسلامی بامسخ عده ای به نام پاسداروزندانبان، که بدون کمترین دغدغه خاطرازارتکاب چنین جنایت هولناکی، کشتارزندانیان سیاسی را همچون فریضه دینی با اشتیاق انجام میدادندوهرکسی برای هموارترکردن راه خودبه بهشت، سعی درپیشی گرفتن ازدیگرهمکاران خود دراین جنایت داشت.
    یقیناٌ خانواده های قربانیان این جنایت نمی توانند آن را فراموش کنند، وحتما شاهدان آن ومردم این سرزمین نیزآن را ازیادنخواهند برد.اطمینان دارم که خون های پاک آنان نهال آزادی رادراین سرزمین تنومندترمی سازدوسرانجام مردم، براین فرایندخونباردرکشورنقطه پایان می گذارند.
    آنچه که ازآن روزهای اشک وآه وخون بازنمودداشته، بخش اندکی است ازواقعیت های تلخی که روی داده است. رمزگشایی ازکشتارجمعی سال ۱٣۶۷ با نورافکندن برتاریکخانه های جمهوری اسلامی، تدوین خاطرات شاهدان عینی ومهمترازهمه تسلیم آمران وعاملان این جنایت به وجدان های خودواعتراف به کرده های خودودیگران انجام شدنی است. آنان با اعتراف به این جنایت ضدبشری وبازگوکردن مشاهدات ونحوه مشارکت خوددراین تراژدی ملی، میتوانندبارگناهان خودراسبک ترکنندوازشدت ونفرت مردم نسبت به خود بکاهند. این طبیعی ترین حق خانواده های قربانیان ومردم کشوراست که ازانگیزه اصلی طراح یاطراحان این جنایت وعاملان اصلی آن ونحوه سربه نیست کردن بهترین فرزندان این سرزمین آگاه شوند.
    من تاکنون خبری ازاعدام زندانیان سیاسی باگاز، نه خوانده ونه شنیده ام‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ گرچه درماهیت امر، اقدام به قتل به هرشکلی باهم تفاوتی ندارد، اما اِین حق مردم است که بدانندتعدادی اززندانیان سیاسی رادرتابستان سال ۱٣۶۷، علاوه براستفاده ازدیگراشکال اعدام، باگازخفه کردند، بدون اینکه تاکنون خبری ازاین تاریکخانه به بیرون درزکرده باشد. مردم ایران وتاریخ این سرزمین این جنایت راهرگزفراموش نمی کنندوازهمه آنان که به فرایند انجام آن آگاه اندوهمه آنانی که دستشان باخون فرزندان این سرزمین رنگین است، می خواهند پیش ازآنکه خیلی دیرشود، برای ثبت درتاریخ رمزگشایی این جنایت را انجام دهند.
    من به رغم فاصله گرفتن زمانی ومکانی ازاین جنایت، همواره یادوخاطره این عزیزان راکه مظلومانه ودرسکوت گورستانی حاکم برکشوردرآن سالها به شهادت رسیدندگرامی میدارم ودربرابرخانواده های این عزیزان بخاطرتحمل غرورآفرین دربرابردشواری هاوناملایمات دراین مدت، وادامه راه عزیزان اشان سرتعظیم فرودمی آورم ویقین دارم که مردم این سرزمین راه فرزندان خودرا تارسیدن به آزادی، دمکراسی وعدالت اجتماعی، باگام های استوار و مطمئن ادامه خواهند داد.

یادشان گرامی
بازمانده قتل عام زندانیان سیاسی سال ۱٣۶۷
بیست و چهارم مرداد ماه ۱٣۹۵