• طور متوسط روزانه ۴ نفر در محل کار جان خود را از دست میدهند. مرگ ۴ کارگر در روز یک جنایت در حال جریان در نظام جمهوری اسلامی ــ سرمایه است. قربانیان حوادث کار بیشمارند. همانقدر کارگر را روانه گورستان میکنند، همانقدر کارگر در اثر ناامنی محیط کار روانه بیمارستان میشوند. همانقدر خانه ها از هم میپاشند، شادی ها به غصه و غم تبدیل میشود. همان اندازه کودکان از رفتن به پشت میز تحصیل محروم میشوند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲ شهريور ۱٣۹۵ -  ۲٣ اوت ۲۰۱۶

ناامنی محیط کار هر روز جان کارگران را میگیرد. مخاطرات کاری مساله مهمی در مراکز تولیدی است.
مسئولیت اصلی برعهده کی است؟ آیا کارگران قدرت جلوگیری و کاستن از ناامنی محیط کار و حوادث در حین کار را دارند؟!

قانون کار
قانون کار جمهوری اسلامی فصل چهارم را به «حفاظت فنی و بهداشت کار» اختصاص داده است. در این فصل جمهوری اسلامی بجای مواد و مقررات روشن برای جلوگیری از سوانح و بیماری های شغلی لیست طولانی و نسبتا پُرحجمی از نهاد و کمیسیون ها را تعریف کرده است.
لیست طولانی نهادها و وظایف پر پیچ و خم و پُر ار ماده و تبصره ظاهرسازی برای کارگر است. در حقیقت ویترین فریب دهنده ای است، که کارگران هر روز در قبل آن هزینه جانی و مالی میدهند.

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب در اردیبهشت ١٣٩٥ نوشت؛ «طبق تعریفی که وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی مطرح کرده حادثه ناشی از کار عبارت است از اتفاق یا پیامدی که در جریان انجام کار پدید آمده و با صدمات شغلی مرگبار یا غیر مرگبار همراه است و حالا بر اساس همین تعریف در سالی که گذشت (سال ١٣٩٤) ١٤٩٤ نفر جان خود را از دست داده‌اند.

بطور متوسط روزانه ٤ نفر در محل کار جان خود را از دست میدهند.

مرگ ٤ کارگر در روز یک جنایت در حال جریان در نظام جمهوری اسلامی ــ سرمایه است. قربانیان حوادث کار بیشمارند. همانقدر کارگر را روانه گورستان میکنند، همانقدر کارگر در اثر ناامنی محیط کار روانه بیمارستان میشوند. همانقدر خانه ها از هم میپاشند، شادی ها به غصه و غم تبدیل میشود. همان اندازه کودکان از رفتن به پشت میز تحصیل محروم میشوند، همان اندازه کودکان کار، اعتیاد، تن فروشی و زندانی بیشتر میشود.

جنبه تلخ و طنز این سناریو قاتلین و جانیان این مرگ های هولناک هر روز در محل کار و در شهر در کنار قربانیان خودشان قدم میزنند. کارگر نمی تواند آنها را محاکمه کند. بگوید مسئول مرگ آن هزاران نفر این ها هستند که اینجا مدیر و کارفرما است.

قربانیان نا امنی محیط کار معلوم و مشخص هستند، ساکنین یک محله و عابرین یک خیابان در اثر انفجار بمب و عملیات انتحاری داعش جان باخته اند، نیستند. جان باختن کارگران جنایت طبقاتی سرمایه داری و دولتها هستند. ناامنی محیط کار جنگی است علیه بخش مهمی از جامعه. علیه طبقه کارگر.

میگویند؛ «در میان کشته شدگان حوادث کار، ٤٤ درصد به دلیل سقوط از بلندی جان خود را از دست داده‌اند، علتی که در سال‌های اخیر همواره بیشترین سهم را به خود اختصاص داده و نشان می دهد افرادی که در ارتفاع کار می‌کنند در معرض خطر بیشتری هستند».
میگویند؛ «آسیب دیدگی روزانه ٧٥ نفر است»
میگویند؛ «در سال ٩٤ استان‌های تهران با ٢٩٠ مورد، خراسان رضوی با ١٠٦ مورد و اصفهان و مازندران هر کدام با ٩٧ مورد مرگ کارگر بیشترین قربانیان حوادث کار را داشته‌اند».

حوادث کار و ناامنی جانی قابل اجتناب است. مرگ ٤٤ در صد از حوادث کار سقوط از بلندی است.
سوال این است چرا وسائل مخاطره آمیز که سالانه ٤٤ درصد مرگ کارگران را رقم میزند وارد محل کار میشود. در آمارهای سالانه مرگ ناشی از سقوط از بلندیها بیشترین درصد را بخود اختصاص داده است، چرا و چگونه و با کدام عقل صنعتی و اقتصادی کارفرما ابزار و وسائلی که امتحان پس داده هستند و هر ساله جان صدها کارگر را میگیرند وارد بازار کار محل های کار کرده اند؟!

در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی کنترل اجتماعی بر تولید و نظارت کارگران به وسائل قابل دسترس در محل کار پیچیده است. این خود بخشی از گفتمان و بحثی است که برای عرصه های مختلف در محل کار باید بکار گرفته شود به این معنی از وارد شدن وسائل و ابزارهای ناامن جلوگیری شود. کارگران فاقد تشکل مستقل کارگری هستند. در صورت داشتن تشکل مستفل از دولت و کارفرما این نماینده و کمیسیون و نهادهای کارگری هستند که بر میزان امن بودن محیط کار و وسائل و امکانات کارخانه ها نظارت و در صورت مشاهده نا امن بودن محیط کار در مجمع عمومی و یا در درون تشکل اقدام به تدابیر اعتراضی برای بالا بردن امنیت در محیط کار، میکنند.

اما، کارگران مادام احساس کنند که معرض خطر جانی قرار میگیرند میتوانند دست از کار بکشند و اعلام کنند تا موارد ناامن در حین کار بر طرف نشود کار نمیکنیم. اعتصاب میکنیم، باید با قاطعیت بگویند؛ که این حق ما است که به محض مشاهده موارد ناامن دست از کار میکشیم، کارفرما موظف است که ایمنی محیط کار را تامین و برای ایجاد احساس امنیت کارگر اقدامات ایمنی و وسائل و ابزار کار در محل کارخانه و کار را تامین کند.

حوادث محیط کار جرم جنایی است. محیط کار جایی است که کارگر بخش اعظم زندگی اش را در ان میگذراند.
محیط کار باید جای امن سالم و تمیزی باشد.
نباید گذاشت قاتلین کارگران در کنار قربانیان حوادث کار قدم بزنند. هر مورد مرگ ناشی از ناامنی در محیط کار را باد به ادعانامه طبقاتی چنبش کارگری علیه کارفرما و دولت و کل نظام اسلامی سرمایه تبدیل کرد.