• تصویب قطعنامه تحریم، نزدیکی آن دسته از زمامداران رژیم را که تندروی دولت کنونی را برای نظام خطرناک می شمارند، شدت بخشیده و آنان را به فکر جلب پشتیبانی نیروهای بیشتری انداخته است. بخش عمده این نیروی پشتیبان که باید ابتدا از طریق کنترل از راه دور در صحنه سیاست داخلی حضور یابد، همان «شاخه خارج از کشور» به اصطلاح اصلاح طلبان است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۴ دی ۱٣٨۵ -  ۴ ژانويه ۲۰۰۷

دوشنبه بیست و هفتم آذر ۱٣٨۵ نتیجه سه رأی گیری در جمهوری اسلامی معلوم شد. همه درست مانند رأی گیری های قبلی بدون آنکه مخالفان را به روی خود بیاورند، خویشتن را پیروز خواندند ولی ادعای پیروزی «اصلاح طلبان» از همه خنده دارتر بود.
سه شنبه بیست و هشتم آذر سازمان ملل متحد زیرپا نهادن حقوق بشر در جمهوری اسلامی را محکوم کرد. از جمله مواردی که سازمان ملل به آن اشاره نموده عبارتند از: «آزار، ارعاب و سرکوب مدافعان حقوق بشر، دگراندیشان و مخالفان، ناراضیان مذهبی، روزنامه نگاران، روحانیون، دانشگاهیان، اعضای اتحادیه ها و سازمان های کارگری، زنان و دختران، اقلیت های قومی» یعنی همه مردم! بیان این موارد از این نظر اهمیت دارد که روشنی بیشتری به معنای انتخابات در جمهوری اسلامی می بخشد به ویژه آنکه همان روز سیدعلی خامنه ای «با همه وجود» از مردم تشکر کرد و اعلام نمود «مردم سالاری دینی از نصاب سالم ترین دمکراسی های جهان سالم تر و مشارکت مردم از بالاترین نصاب دمکراسی های غربی بیشتر» است.
تا اینجای قضیه عادیست زیرا هر کس، از سیدعلی خامنه ای تا سازمان ملل، به کار خود مشغولند. ولی ناگهان یکی از اکثریتی های اتحاد جمهوری خواهان که قبل از رأی گیری از «فرشتگان و ملائک» خواسته بود تا صندوق های رأی را به سود «پیش کسوت» ائتلاف «خط امام و اصلاح طلب و چپ» پر کنند، با تقلید ناکام از نثر دوران مشروطه و تقاضای «بست نشینی» به شیوه مشروعه، از حجج الاسلام «اصلاحات» خواست علیه تقلبها «بست» بنشینند وگرنه «نفرین ملت» گریبان آنها را خواهد گرفت! احتمالا با این بلایی که اینها بر سر دین و سیاست آورده اند «فرشتگان و ملائک» هم از تحریمیان شده و از انجام دعا سرپیچی کرده و کار را به تقلب و بعد به «نفرین» کشانده اند. و اما آن نامه که با نیت ثبت در تاریخ نوشته شده بود، فقط چند ساعتی در اینترنت بود و خیلی زود ناپدید شد زیرا درست همان روز اتفاقا نه کروبی و رفسنجانی، بلکه خاتمی با اشاره به تقلبات اعلام کرد: «حیف است شیرینی حضور بیست و هشت میلیونی مردم در انتخابات را با شبهات تلخ کنیم»! کامتان شیرین باد!

معنی انتخابات
انتخابات یکی از مهم ترین ابزار اعمال نظر و خواست مردم است به شرط آنکه در یک ساختار دمکراتیک و در شرایطی باز برگزار شود. در چنین شرایطی مردم از طریق نمایندگان خود که در احزاب متفاوت متشکل شده اند بدون آنکه شمشیری بالای سر آنها باشد، نه بین بد و بدتر، بلکه بین خوب و بهتر انتخاب می کنند.
انتخابات یکی از مهم ترین ابزار اعمال نظر و خواست حکومت است به شرط آنکه در یک ساختار خودکامه و در شرایطی بسته برگزار شود. در چنین شرایطی مردم نه از طریق نمایندگان خود که می بایست در احزاب متفاوت متشکل شده باشند، بلکه بنا به تشخیص زمامداران فقط این اختیار را دارند که از میان نامزدهایی که با گذشتن از صافی حاکمان پیشاپیش منصوب شده اند، افرادی را انتخاب کنند تا نه مجری نظر و خواست آنها، بلکه مجری نظر و خواست حکومت باشند.
در شرایط نخست مردم تصمیم گیرنده اند و در برابر آنچه به آن رأی داده یا نداده اند، مسئولند زیرا با رفتار انتخاباتی خود مسیر سیاسی حکومت یا دولت خود را برای چهار پنج سال آینده تعیین می کنند. این نقش مردم که مهم ترین نمود حق حاکمیت آنها بر سرنوشت خویش است، برای آنها مسئولیت می آفریند.
در شرایط دوم اما مردم تصمیم گیرنده نیستند و در برابر آنچه به آن رأی داده یا نداده اند، مسئولیتی ندارند زیرا رفتار انتخاباتی آنان تغییری در مسیر سیاسی حکومت یا دولتی که بر آنها فرمان می راند، به وجود نمی اورد. این بی نقشی مردم که مهم ترین نمود عدم حق حاکمیت آنها بر سرنوشت خویش است، برای آنها مسئولیت نمی آفریند.
در شرایط نخست ضریب پایین مشارکت مردم به معنای ناراضی بودن آنها از ساختار سیاسی کشورشان نیست، بلکه به معنای رویگردانی یا کسالت آنها از امر سیاست و یا ناراضی بودن آنها از روند سیاست عملی دولت هایشان است. دولت های دمکراتیک از عدم مشارکت مردم در انتخابات سراسیمه نمی شوند و تلاش نمی کنند با تقلب آرای مردم را به ارقام باورناپذیر برسانند، بلکه با تأسف به جستجو در دلایل این رویکرد و جبران اشتباهات احتمالی خود می پردازند.
در شرایط دوم ضریب پایین مشارکت مردم هم به معنای ناراضی بودن آنها از ساختار سیاسی کشور گذاشته می شود و هم به معنای رویگردانی و کسالت آنها از امر سیاست است که هر بار به تجربه ثابت می شود نه تنها ربطی مستقیم به بهبود زندگی آنها ندارد، بلکه آنها را به فلاکت بیشتری کشانده است. در این شرایط حکومت سراسیمه به تقلب می پردازد و رأی مردم را به حساب رضایت آنها از خود می گذارد.
در شرایط نخست، معمولا پس از انتخابات پیش از انتخابات نیست. دولت ها موظف به حل و ترمیم مشکلات سیاست های داخلی و خارجی هستند که امنیت، رفاه و بهبود وضعیت اقتصادی شهروندان در صدر آنها قرار دارد. موسسات بزرگ و متعدد نظرسنجی بدون آنکه هراسی از دولت های خود داشته باشند، در کنار رسانه های همگانی همواره به پرسیدن و بررسی نظرات شهروندان مشغولند و مسیر خواست و تمایلات عمومی و مشکلات همگانی را تعیین می کنند.
در شرایط دوم اما همواره پس از انتخابات پیش از انتخابات است. در شرایط خودکامه و در شرایطی که هیچ موسسه و یا رسانه مستقلی حق نظرسنجی از مردم را ندارد، انتخابات به یک نظرسنجی محدود کاهش می یابد و آرایی که دسته بندی های حکومتی به دست می آورند، به مثابه ابزار اعمال فشار این گروه ها علیه یکدیگر عمل می کند. در چنین حکومتی منابع سیاسی و اقتصادی به گونه ای بین محافل حکومتی تقسیم شده اند، که هرگونه دست اندازی به یکی از آنها مجموعه آن را به خطر می اندازد. از این رو آنها ابزار انتخابات را اساسا جهت تقسیم مجدد منابع سیاسی و اقتصادی به کار می گیرند. اما اینکه تکرار این چرخه سیاسی تا چه زمانی ادامه داشته باشد، از یک سو به تضاد درونی رژیم و از سوی دیگر به گسترش اعتراضات مردمی و هم چنین پشتیبانی بین المللی از این اعتراضات بستگی دارد.
حال اگر بتوان پذیرفت که برخی از کسانی که در رأی گیری های دوره ای جمهوری اسلامی شرکت می کنند، از این تفاوت ها آگاهی ندارند، لیکن نمی توان قبول کرد کسانی که نه در کره شمالی و روسیه و چین و سوریه و لیبی، بلکه در فضای باز و آزاد کشورهای دمکراتیک غربی لم داده اند و مردم را به شرکت در این رأی گیری ها تشویق می کنند، از این تفاوت ها و کاربرد انتخابات در ساختارهای سیاسی باز و بسته خبر نداشته باشند. ولی چه چیزی آنها را وا می دارد تا مبلغ رأی گیری های جمهوری اسلامی شوند که خود هم از غیرآزاد بودن و هم از تقلب های بعدی آن خبر دارند؟

تحلیل یا تحریف؟
شنبه دوم دیماه شورای امنیت به اتفاق آرا قطعنامه ۱۷٣۷ را جهت تحریم جمهوری اسلامی تصویب کرد. تصویب این قطعنامه که مطلقا دور از انتظار نبود، از مدتها پیش آن دسته از زمامداران رژیم را که تندروی دولت کنونی را برای نظام خطرناک می شمارند، به یکدیگر نزدیک کرده و آنان را به فکر جلب پشتیبانی نیروهای بیشتری انداخته است. بخش عمده این نیروی پشتیبان که باید ابتدا از طریق کنترل از راه دور در صحنه سیاست داخلی حضور یابد، همان «شاخه خارج از کشور» به اصطلاح اصلاح طلبان است. برخی از آنان به عنوان روزنامه نگار و نویسنده و... در آب نمک خوابانده شده بودند، و از برخی داوطلبان هم به نام «چپ» و «سوسیال دمکراسی» می توان بهره مطلوب گرفت تا بتوان نسل جدیدی را که به ویژه در میان دانشجویان به چپ و سوسیال دمکراسی گرایش یافته اند، به دفاع از نظام کشاند.
در این میان غریزه زنانه، شم سیاسی و تجربه زندگی می گوید بوی داد و ستدی به مشام می رسد که بینی را می آزارد. داد و ستدی که پیش از این با برخی راستها پیش برده شده است و بیش از هر چیز اتفاقا برای کسانی خطرناک است که معمولا از هول هلیم در دیگ می افتند. توجه دفتر تحکیم «به پا گرفتن دوباره چپ در ایران» و علاقه به معنا و تاریخچه «سوسیال دمکراسی» آن هم با تماس و پرسش از کسی که برای رأی گیری ۲۴ آذر دست دعا به سوی «فرشتگان و ملائک» بلند کرده بود، بیهوده نیست. وجود یک «نهضت آزادی» چپ نما که در صحنه سیاست از سوی رژیم اصلا به شمار نمی آید، نمایش سیاست در جمهوری اسلامی را کامل خواهد کرد، چرا که چنین چپی بدون آنکه نقشی در ساختار سیاسی داشته باشد، از یک سو به ماشین رأی گیری برای نظام موجود کاهش یافته و از سوی دیگر سر بزنگاه به حمایت از آن بر خواهد خاست. فقط کمی هماهنگی بیشتر لازم است تا نامه های بیجا نوشته نشوند و سخنان خارج از خط گفته نشوند.
من هفته آینده این موضوع را که دمکرات های چپ و راست و گروه های لیبرال و سوسیالیست هیچ جایی در نظام کنونی نخواهند یافت، مگر با نیت تحریف آنها و با این قصد که یک بار دیگر از دم تیغ گذرانده شوند (زیرا نسل جدید آنها در حال پا گرفتن است) خواهم نوشت اما اینک تنها کاری که از دست من به عنوان روزنامه نگار بر می آید تا تحلیل های خودفریبانه بار دیگر به تحریف و حذف های خونین نیانجامند، تکرار همان هشداریست که در مقاله پیش عنوان کردم: ای چپ ها، ساکت نمانید! معامله بر سر شماست!

www.alefbe.com
منبع: کیهان لندن / ۴ ژانویه ۲۰۰