• "انتخابات" در ایران رقابتی واقعی بین جناح های رژیم است و در نبود یک عرصه مهم دیگر مبارزه سیاسی بخشی توده ها اجبارا در آن دخیل می‌شوند، و بخش دیگر در حاشیه آن نظاره گر رقابت باقی می مانند. این نمایش که ویژگی یک انتخابات را ندارد اما چندان بی اهمیت نیست که چشم را بر آن بست. چپ باید این موضوع را به جدیت مورد بحث قرار دهد که آیا از این فضای بسیار کوچک می‌تواند پیام خود را به گوش مردم برساند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۵ دی ۱٣۹۵ -  ۱۴ ژانويه ۲۰۱۷

چپ ایران در حال حاضر نقش چندانی در معادلات سیاسی جامعه ایران ندارد. این چپ به سازمان های سیاسی در تبعید و عناصر و فعالان پراکنده در داخل منقسم شده است. سرکوب سیاسی چپ در بیش از سه دهه گذشته عرصه را برای تاخت و تاز اپوزیسیون راست، اصلاح طلبان رانده شده از قدرت، سلطنت طلبها و نیروهای هوادار غرب خالی کرده‌است.

چپ ایران – که در واقع منظور نیروهایی است که تحت عنوان سوسیالیسم انقلابی جای می‌گیرند – قادر نبوده تحلیل دقیقی از ترکیب طبقاتی و اجتماعی رژیم، توان بالقوه و بالفعل آن، و نیز سازمان یابی متناسب با آن ارائه دهد. این تحلیل های مبهم از مشابه انگاری وضعیت با یک شرایط سرکوب فاشیستی – که امکان هیچ گونه سازمان یابی متعارف در آن ممکن نیست – تا دیکتاتوری های کلاسیک – مشابه حکومت تزاری روسیه – را در بر می گیرد اما عملا در تعیین نهایی در می ماند و از آن مهم تر سبک کار عملی خاصی در این فضا را ارائه نمی دهد.

بخشی از چپ تنزه طلبی سیاسی را بر دخالتگری ترجیح داده است.

وظیفه چپ انقلابی یافتن تمام فضاهای ممکن و اشکال متنوع مبارزاتی برای ارتباط با توده و مطرح کردن برنامه خود به عنوان بدیل نسخه های بورژوایی است.

جمهوری اسلامی، علیرغم مشابهتش با رژیم های متعارف دارای ویژگی هایی است که ندیدن آ ن ها به خطاهای تئوریکی و عملی متعددی منجر خواهد شد. جمهوری اسلامی مجبور به نمایش قدرت و مشروعیت است، و به همین منظور مجبور به سیاسی کردن جامعه است. این ویژگی جمهوری اسلامی تناقض های درونی آن را عیان تر می کند، و اگر نیروی بدیل قادر به استفاده هوشمندانه از آن باشد می‌تواند آن را به تهدیدی علیه حکومت بدل کند، در غیر این صورت برنده نهایی خود رژیم خواهد بود.

"انتخابات" در ایران رقابتی واقعی بین جناح های رژیم است و در نبود یک عرصه مهم دیگر مبارزه سیاسی بخشی توده ها اجبارا در آن دخیل می‌شوند، و بخش دیگر در حاشیه آن نظاره گر رقابت باقی می مانند.
این نمایش که ویژگی یک انتخابات را ندارد اما چندان بی اهمیت نیست که چشم را بر آن بست و صرفا فراخوانی برای تحریم داد و بعد بر سر این که چند میلیون نفر در آن شرکت کردند و چند میلیون نفر رای ندادند بحث کرد.
چپ باید این موضوع را به جدیت مورد بحث قرار دهد که آیا از این فضای بسیار کوچک می‌تواند پیام خود را به گوش مردم برساند.
این مسئله به ویژه با ورود به عصر شبکه های اجتماعی و تاثیر گران آن ها بر معادلات و روندهای سیاسی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

به طور مشخص ما باید این امکان را بررسی کنیم که آیا می توان برای انتخابات بعد کاندیدای چپ و پلاتفرم رادیکال آن را مطرح کرد و یک کمپین تبلیغاتی عظیم در شبکه های اجتماعی برای عرضه بدیل چپ در مقابل رژیم و اپوزیسیون راست به راه انداخت.

پلاتفرم رادیکال چپ می‌تواند شامل موضوعاتی مانند تعیین حداقل دستمزد طبق نرخ تورم و نظر نمایندگان مستقل کارگران، تامین بیمه بیکاری قابل قبول برای همه بیکاران، تحت حسابرسی درآوردن تمام نهادهای دولتی، مبارزه با فساد از طریق دخیل کردن نمایندگان کارکنان شرکت ها و موسسات، یافتن راه حل دمکراتیک برای مسئله ملی، پیوستن به تمام کنوانسیون-های مربوط به حقوق زنان و کودکان، پایان دادن به دیپلماسی سری، آزادی زندانیان سیاسی، و تاکید بر سایر حقوق از قبیل حق تشکیل اتحادیه های مستقل و غیره و غیره باشد.

ما در داخل ایران به اندازه کافی چهره های معتبر چپ داریم که می توانند در این کمپین معرفی شوند. دو نفر از این چهره ها را می توان به عنوان کاندید و معاون او مطرح کرد و از این فضای تنگ موجود برای معرفی برنامه چپ رادیکال استفاده کرد.
چپ راهی ندارد به جز آن که یک بار به طور جدی وارد یک دیالوگ گسترده برای استفاده از امکانات موجود شود