• اعمال فشار سیاسی بین المللی برای به عقب راندن رژیم جمهوری اسلامی و در دفاع از حقوق بشر و تلاش برای اعتلای مبارزات دمکراتیک مردم ایران و ایجاد قطب نیرومند، مستقل . دمکراتیک در اپوزیسیون، آن راهی است که میتواند به تقویت صدای سوم در برابر میلیتاریسم و بنیادگرایی یاری رساند! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱ بهمن ۱٣٨۵ -  ۲۱ ژانويه ۲۰۰۷

ماجراجویی های جمهوری اسلامی ایران برای پیشبرد برنامه های هسته ای و تحمیل خود بر جامعه بین الملی به منظور وادارساختن جهان به تسلیم در برابر « انعطاف ناپذیری و قاطعیت» دولت احمدی نژاد، زمینه تحولات دمکراتیک در ایران و منطقه را با دشواری ها و مخاطرات جدی تری روبه رو ساخته است. از یکسو قطعنامه شورای امنیت برای بازداشتن ایران از غنی سازی اورانیوم، تصمیم اتحادیه اروپا برای گسترش تحریم ها و فشار دولت های چین، فرانسه و روسیه برای تغییر رویکرد رژیم در قبال برنامه هسته ای، روز به روز ایران را به انزوای جهانی بیشتری سوق می دهد. در شرایطی که جهان خواستار تعلیق کلیه فعالیت های مربوط به غنی سازی اورانیوم و توقف فنآوری هسته ای به عنوان شرط مذاکره بر سر پرونده اتمی عنوان است، جمهوری اسلامی ایران با ادامه برنامه غنی سازی اش و رفتار تحریک آمیز و تهدید هایش، به بیم و هراس جهان دامن می زند. واکنش های ضد و نقیض مقام های جمهوری اسلامی در مورد تداوم و یا قطع همکاری ایران با آژانس بین المللی انرژی اتمی، اگر به قصد فریب و وقت کشی هم نباشد به سختی ممکن است جامعه جهانی را متقاعد سازد تا دست از تشدید فشارهای خود بردارد.
در چنین شرایطی انتشار خبر طرح محرمانه‌ حمله اسراییل برای از بین بردن تاسیسات اتمی ایران، اگر هم دور از حقیقت باشد و اسراییل به تنهایی قادر به چنین کاری نباشد، نشانه آغاز جنگ روانی جدیدی است که با هدف اعمال فشار بر جمهوری اسلامی ایران برای توقف غنی سازی اورانیوم صورت میگیرد. علاوه بر آن گرچه آمریکا بارها اعلام کرده است بر اولویت راه حلی دیپلماتیک برای حل بحران هسته ای ایران تاکید دارد اما حمله نظامی را به عنوان یکی از گزینه‌ها رد نکرده است. حمله سربازان آمریکایی به عوامل جمهوری اسلامی ایران در اربیل - که بنا برادعای آمریکا بخشی از سیاست آنان به قصد پایان دادن به نقش ایران در افزایش فعالیت‌های خشونت‌آمیز در عراق است - گام دیگری برای اعمال فشار بر جمهوری اسلامی ایران و به ویژه دولت احمدی نژاد برای به عقب راندن آن است. ارسال ناوگان های جنگی آمریکا به منطقه، دل نگرانی از افزایش خطر درگیری نظامی را باز هم فزون تر نموده است. هم از اینروست که بسیاری از مخالفان راه حل نظامی در کنگره آمریکا برای حل بحران ایران، علنا خواستار منوط شدن هر نوع گسترش عملیات نظامی آمریکا به خارج از مرز های عراق، به تصمیم و رای کنگره شده اند.
همچنین تهدید دایمی سران جمهوری اسلامی ایران به نابودی اسراییل، بی اعتنایی به قعطنامه شورای امنیت و مداخلات حکومت ایران در عراق، که همزمان با تشدید سیاست های میلیتاریستی آمریکا خطر کشاندن منازعه‌ی عراق به بیرون از مرزهای این کشور را افزایش داده است، از جمله سیاست های است که بهانه برای حمله نظامی به ایران توسط آمریکا و یا اسراییل را افزایش می دهد. امری که در صورت به وقوع پیوستن، به رویارویی و گسترش هرچه بیشتر میلیتاریسم و بنیادگرایی اسلامی منجر شده و میتواند کل منطقه را به انفجار کشاند که پی آمد آن برای مردم ایران و منطقه جز کابوس نوینی بیش نیست. در کنار این همه، سفرهای احمدی نژاد به آمریکای لاتین برای ایجاد بلوک مشترک بین ایران و رژیم های چپ گرا و ضد آمریکایی در منطقه، تنها نشاندهنده تمایل بنیادگرایان ایران برای ایجاد اتحادی نامقدس به منظور گسترش سیاست تعرضی خود از منطقه خاورمیانه به دیگر نقاط جهان میباشد.
از سوی دیگر در متن این تحولات و با آن که احتمال خطر حمله نظامی به ایران دوباره بر سر زبان هاست، اما شکست جمهوری خواهان در انتخابات اخیر کنگره و سنای آمریکا و ناکامی دولت آمریکا در حل مشکل افغانستان و به ویژه عراق وبه موازات آن افزایش نفوذ جمهوری اسلامی ایران در عراق، لبنان و فلسطین، امکان تکرار سناریوی عراق در ایران را ناممکن و زمینه تلاش برای دستیابی به مصالحه از طریق راه حل های دیپلماتیک را تا حدودی افزایش داده است. مخالفت های نیرومند دیگر کشورها و حتی کنگره آمریکا با توسل به راه حل حمله نظامی و بالا گرفتن صداهایی در حکومت ایران که خواستار توجه به پیامدهای وخامت آمیز سیاست هسته ای جمهوری اسلامی ایران و انعطاف در آن به قصد کنار آمدن با غرب می باشند، می تواند - در صورت پیگیری این سیاست از هردو سو- راه دستیابی به مصالحه را هموار سازد. امری که به نوبه خود با قربانی کردن حقوق بشر در ایران و به سایه راندن آن و تثبیت موقعیت رژیم میتواند به گونه ای دیگر به زیان مبارزات دمکراتیک مردم ایران منجر شود. هنوز کاملا روشن نیست که تهدید ها و اعمال فشارهای آمریکا، آیا صرفا به قصد وادار کردن ایران به عقب نشینی و امتیاز گرفتن هر چه بیشتر از حکومت ایران در هنگام مذاکره و رسیدن به راه حل های سیاسی صورت میگیرد؟ و یا آن که این اقدامات گام هایی جدی برای تدارک حمله نظامی به ایران است، در صورتیکه جمهوری اسلامی از عقب نشینی مورد دلخواه آمریکا سر باز زند؟
به گمان من اپوزیسیون دمکراتیک ایران می بایست ضمن رد دو راه حل حمله نظامی به ایران و یا تلاش برای مصالحه و تثبیت رژیم، برای هموار ساختن بدیل و صدای سوم بکوشند. رژیم جمهوری اسلامی مانع جدی در راه صلح و دمکراسی در ایران و منطقه ایجاد کرده است. از اینرو میبایست خواستار آن شد که نقض حقوق بشر ازجانب رژیم جمهوری اسلامی به عنوان معیار اساسی و مستمر در چگونگی مناسبات دولتهای بزرگ با دولت ایران مد نظر قرارگیرد. در این راستا میبایست از کلیه اقدامات سیاسی و دیپلماتیک سازمان ملل متحد نیز که بنا بر آن، سران و نمایندگان سیاسی جمهوری اسلامی مورد فشار، تحریم وتعقیب قرار گیرند، حمایت کرد. در عین حال میبایست نسبت به اعمال تحریم هایی اقتصادی گسترده - نظیر آن چه در عراق رخ داد - هشدار داد که مردم ایران قربانیان اصلی آن خواهند شد.
ما میبایست ضمن محکوم نمودن سیاست هسته ای بحرانزای رژیم جمهوری اسلامی، خواستار توقف غنی سازی اورانیوم و نظارت کامل آژانس بین المللی بر انرژی اتمی و همکاری با آن شویم. در عین حال مخالفت با دخالت و حمله نظامی احتمالی به ایران و سیاست بدیل سازی قدرت های بزرگ به جای دفاع از حق مردم ایران در تعیین سرنوشت خود، نباید به جنگ دون کیشوتی در جبهه های گوناگون بیانجامد بلکه میبایست از حمایت بین المللی از مبارزات دمکراتیک مردم ایران استقبال نمود. هر نوع سیاستی به جز این میتواند در عمل درمخالفت با میلیتاریسم و جنگ طلبی ما را به همسویی با جمهوری اسلامی سوق دهد. اعمال فشار سیاسی بین المللی برای به عقب راندن رژیم جمهوری اسلامی و در دفاع از حقوق بشر و تلاش برای اعتلای مبارزات دمکراتیک مردم ایران و ایجاد قطب نیرومند، مستقل . دمکراتیک در اپوزیسیون، آن راهی است که میتواند به تقویت صدای سوم در برابر میلیتاریسم و بنیادگرایی یاری رساند!