• عصر غریبی است این ...
و تـأملِ ملال در برکه ی تبعید
که لَجَن گیر میکند گاه
نیلوفرِ اِدراک را ... ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱ بهمن ۱٣٨۵ -  ۲۱ ژانويه ۲۰۰۷

برای مسـعود  نقره کار  و "قبیله" اش



باز می شوی اینچنین
و در فصلِ لبانت
" نهانگاهان "   واژه ای میشود بی تَبار ...
 
وَهمِ شب میدَرَد
آنسان که بازیافتِ خویشتن را
گُریزی نیست
و نه چندان گُزیر !
 
عصر غریبی است این ...
و تـأملِ ملال در برکه ی تبعید
که لَجَن گیر میکند گاه
نیلوفرِ اِدراک را ...
 
مرزی نیست
میان دیروز    میان فردا
بر بلندای امروز ایستاده
این چشم اندازِ درد است
که می بافد هماره و تَنگ در تَنگ
ریسمانِ هستی ات را
 
به هر سو که بنگری
ستاره ی فرداست و دانشِ امروز
چه سنگین ریشه بسته در زخمِ دیروز
 
عریانیِ کلامت   اما
راستینه ایست   رسا
که در رسمِ رُسوایی ات می جوشد
و در آوارِ آوا   ــ   از این دست بی حصار
 
بی پیام و مانده از راه
نمی یابیم به درون
قبیله ای از تَباری گُسیخته عنان
که می تَپد بودنش را
چه تلخ
در نبضِ دوران ،   راه می گیرد
در تکرارِ هر مرگ ،   در آگاهیِ خاک
در سُرخیِ هر کتاب ،   تا ریشه ی هر واژه
هر کلام ،   تا بلندایِ هر سرنوشت
هر سروده ،   تا وزنِ هر عشق ...
 
اینک باد ،   مُکَرَر میکند دیگر بار
سرودِ سردِ سپیداری را
در ترانه ای آشنا   ــ   در خالیِ ملولِ زمان
در حسی پریده رنگ از جنسِ اِطمینان
تـا " نـه! "
فرودِ فریادِ نعره ای شود ،   بِدَرَد
رشته ی پوشالِ هر پیوند
در بطنِ دروغینِ هر اعتماد
 
تاریـخِ مـا ،   تاریک تر از ما    شهرِ ما
دیریست شُماره میکند
بسانِ خورشیدی کور
ستاره های سیاه را در انتظاری گُود می خواند :
ــ   تاریک تر از مرگ بیگانگی ست با نفسِ خویش   ــ
 
یـادها دورنـد و دیـر ،   لیکن   مانـدگار !
 
بر تاریک تختِ آزمونِ تلخِ این تاریـخ   بِنشَسته
رها کُن اندیشه ات را ،   رهــا !
تا در طراوتِ انگیزه ات شکوفا شوی ...
 
                            مـه نـاز طالبی طاری   ــ   برلن ،   مِه   ٢٠٠٦