• می خواستم، کتاب را، ورق ها را، دهان را
می خواستم!
روی زبانم چرخ می زد همه ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ٣ بهمن ۱٣٨۵ -  ۲٣ ژانويه ۲۰۰۷

می خواستم، کتاب را، ورق ها را، دهان را
می خواستم!
روی زبانم چرخ می زد همه
همه پُشتِ هم رژه، سان می دیدم!
آبنباتهای چوبی رنگارنگ و چشمکِ لیسها
سرِ شاخه، لبِ نرده، روی ِ آب
می خواستم!
 
می خواستم، کوتاهی فاصله، کلامهای خلاصه را  
زیرِ این آفتابِ زمستانی
بلندتر از قد مردانه ات
کنارِ همین واژه که نمی آید
می خواستم!
 
می خواستم، درازای نامت، زیبایی بهار، طراوت گلهای اتاقم را  
ابر ها که نمی زایند، برف که نمی بارد!
زمین که چاک را...
چه بیهوده!
چه بیهوده می خواستم!
خیابان ها، اتوبان ها را هی هی هی...
خانه ام کنار شهری دور
می خواستم!
 
 
می خواستم، گنبد های طلایی ، کاشی های آبی، نقّاشیهای شعرم را
می خواستم، کمی رنگِ سبز را، زرد را
کنارِ کف های نقره ای، زیر شنهای داغ
همآنجا که ساعت ۱۲ وقت ناهار می شود
همآنجا که دو لیوانِ شیر قهوه سرد می شوند
می خواستم!
 
می خواستم، بگوییم   تا بنویسیم.
امّا، من و تو، همیشه خطهای ما
پرنده ها را می ترسانیم     
واژه هایمان پشتِ طاقتها
بی طاقتی را مدرن، عشق را آلوده به سنت...
اعتنا به ما نمی کنیم
می خواستم!
می خواستم....
 
می خواستم، بادِ دیروز، اشکِ مرغان وحشی
جذبه های بی نام و نشان را، در سرازیری شب بنویسم
امّا، عاشقانه سروده ات، بلند خواهش شبانه ات را
به تکرار که می خوانم، آرام، درنگ با چرا می کنم!   
چرا پرسه، خواب نمی کنم؟
چرا بهانه، ترانه ات می شوم؟
اینجا کدام باور به دیوارآویزان کنم؟
آنجا کدام شرابخانه؟ کدام شراره؟
چرا شوق سرنمی کشی؟  
با واژه مستِ من، میزبان ِعشق می شوی!
 
 
 
می خواستم!
می خواستم، دلتنگی ِ شبانه، مسافرهای جا مانده را
با اشک مرغان ِ وحشی، لابلای سطرهای بن بست بنشانم     
امّا، زیرِ دعاهایت که گام می نهم
در آستانه، مکثِ دوباره، دوباره تو را ترانه می کنم.  
 
 
 
هامبورگ، ۲٣ ژانویه ۲۰۰۷
  مجوعهء پرواز مرغابی ها
www.bahardoost.de