• در حال حاضر بیش از ۵/۸ میلیارد دلار جهت توسعه روابط خارجی با کشورهائی که نفوذشان در صحنه بین المللی از ما نیز کمتر است، سرمایه گذاری شده است. با توجه به معضلات اقتصادی کشور باید پرسید آیا رفاه ملت ایران مهمتر از این امر نیست؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱٨ بهمن ۱٣٨۵ -  ۷ فوريه ۲۰۰۷

تحریم جمهوری اسلامی ایران، چه بطور مستقیم بدنبال قطعنامه ۱۷٣۷ شورای امنیت سازمان ملل، و چه بطور غیرمستقیم در نتیجه هماهنگی اقدامات برخی از شرکای تجاری ایران با خط مشی آمریکا، منجر به تشدید انزوای ایران در صحنه بین المللی شده. رئیس جمهور آقای احمدی نژاد همچنان اصرار دارند که این تحریم هیچ تأثیری بر روابط بین المللی ایران نمیگذارد و در مصاحبه با کانال ۲ (۴ بهمن) تاکید کردند که روابط ایران با جهان در حال توسعه است و نشانه موفقیت سیاست خارجی ایران میباشد. البته رئیس جمهور فراموش کردند که این موفقیت بوسیله حمایت از کشورهای عقب افتاده و از طریق کمک های مالی و قراردادهای اقتصادی که هیچ سود و منفعتی ندارند، خریداری شده است.
نمیتوان نادیده گرفت که اخیرآ اقای احمدی نژاد بسیار بشردوست و سخاوتمند شده اند و طی چند ماه، میلیاردها دلار به نیازمندان لبنانی، عراقی و فلسطینی اعطاء کردند. رئیس سازمان ایرانی کمک به بازسازی لبنان، حسام خوشنویس، به روزنامه الدیار لبنانی گزارش داده است (۴ دی) که تا کنون بیش از ۲۱۱ میلیون دلار جهت فعالیت های بازسازی لبنان، که شامل ترمیم مراکز آموزشی، مراکز بهداستی، مراکز دینی، جاده ها، شبکه برق رسانی، زیر ساخت ها، پیاده رو ها، سیستم روشنائی و پارکینگهای عمومی میباشد، اهدا شده است.
طبق گفته خوشنویس، بودجه های دیگری نیز جهت بازسازی لبنان توسط دولت به تصویب رسیده است. بر حسب ارزیابی شورای لبنانی توسعه و بازسازی جبران صدمات مستقیمی که به زیر بناهای لبنان وارد شده است، مستلزم بودجه ای معادل حدوداً ۶/٣ میلیارد دلار است.
علاوه بر بازسازی لبنان، تصمیم گرفتند که باید به بازسازی عراق نیز کمک شود. در بازدید بیان جابر، وزیر دارائی عراق، بین دو کشور تفاهم نامه ای به امضاء رسیده که طبق آن جمهوری اسلامی ایران داوطلب شده یک میلیارد دلار بعنوان قرض در اختیار عراق بگذارد. (گزارش الجزیره - ۲۷ دی).
این کمک علاوه بر کمکهای جاری ما به فلسطینی هاست که طبق گفته اسماعیل هنیه (۲۰ اذر) بالغ بر ۲۵۰ میلیون دلار میباشد که جهت پرداخت حقوق کارمندان وزارتخانه های دولت فلسطین و مستمری زندانیان و بیکاران فلسطینی و تأمین طرح های توسعه پرداخت شده است.
ابتکار دیگری که جهت تقویت روابط خارجی جمهوری اسلامی توسط جناب احمدی نژاد اتخاذ شده قراردادهای بی صرفه با کشورهای عقب افتاده میباشد. چند روز پیش (۶ بهمن)، وزیر ارشاد و تبلیغات سوریه از پیمان استراتژیک دفاعی بین نمایندگان ایران، ونزوئلا و سوریه، گزارش داد که طبق آن، در صورتیکه به یکی ازسه کشور حمله شود، آنها صدور نفت را قطع میکنند. ببخشید این تفاهمنامه چقدر برای ملت ما آب میخورد؟ بیشتر از آنکه میشود تصور کرد طبق گزارشهای سالانه (۲٨ دی) که حجم سرمایه گذاری های خارجی ونزوئلا را تشریح مینماید، طی سال ۲۰۰۶، ایران با سرمایه گذاری بیش از ۹ میلیون دلار در کارخانه تراکتور سازی Veniran Tractor، به دومین کشور سرمایه گذار در ونزوئلا تبدیل شده است. تفاهم نامه ضد آمریکائی که بین احمدی نژاد و چاوز امضاء شده (۲۴ دی) شامل تعهدات طرفین برای تأسیس بنیادی که هدف آن مبارزه با نفوذ امپریالیزم با بودجه ۲ میلیارد دلار است.
بعلاوه بودجه ای هم برای جلب حمایت سوریه لازم است. طبق گزارش خبرگذاری ایسنا (۱ بهمن)، جمهوری اسلامی ایران متعهد شده که طی ٣ سال آینده ۵ میلیارد دلار جهت ساختن ۶۰ کارخانه تولید تجهیزات سنگین در سوریه سرمایه گذاری کند. به نظر میرسد که انزوای بین المللی هیچ چاره ای، بجز توسعه روابط تجارتی و اقتصادی با کشورهای عقب افتاده برای رهبران ما باقی نمیگذارد.
سوریه، ونزوئلا، عراق، لبنان و فلسطین - آیا ً این کشورها ضامن شکوفایی اقتصاد ایران خواهند بود؟ آیا این کشورها سپری برای دفاع از جمهوری اسلامی ایران در مقابل اقدامات کشورهای غربی خواهند بود؟ آیا پیمانی که صرفآ به ازای حرص پول بسته شده است، ارزشی دارد؟

در حال حاضر بیش از ۵/٨ میلیارد دلار جهت توسعه روابط خارجی با کشورهائی که نفوذشان در صحنه بین المللی از ما نیز کمتر است، سرمایه گذاری شده است. با توجه به معضلات اقتصادی کشور باید پرسید آیا رفاه ملت ایران مهمتر از این امر نیست؟
طبق ارزیابی محافل اقتصادی ۵/٨ میلیارد دلار، میتواند یک کاتالیزچشمگیر برای توسعه، رونق و قدرت و استقلال اقتصاد ایران باشد. به عنوان مثال، یکی از تهدیدهای جدی کشورهای غربی سوء استفاده از وابستگی شدید ما به واردات نفتی و محدودیت واردات فرآورده های نفتی به ایران میباشد که ممکن است باعث کمبود روزانه ٣۰ میلیون لیتر بنزین در ایران شود. رهبران ما هیچ راه حلی برای جبران این کمبود ندارند. وابستگی ما به واردات بنزین نتیجه محدودیت کاربرد پالایش که فقط ظرفیت تولید ۶۰ درصد از مصرف روزانه بنزین میباشد. پالایشگاه های موجود در ایران (با ظرفیت پالایش روزانه ۵/۱ میلیون بشکه) و فن آوری های کهنه که اکثراً توان تولید محصولات پالایشی سنگین را دارند که با تقاضا ی بازارهیچ مطابقتی ندارند (٣۱ درصد از کل پالایشگاه ها نفت جهت احتراق تولید میشود و برعکس بنزین که عمده تقاضا را در ایران و جهان تشکیل میدهد).
"برنامه سازماندهی" که بمنظور بالا بردن ظرفیت پالایش در ایران تدوین شده است، مستلزم احداث و ارتقای سریع ۱۲-۱٣ پالایشگاه میباشد و هزینه اجرای آن حدود ۱۵-۱۶ میلیارد دلار برآورد شده است در حال حاضر فقط ۴ میلیارد دلاراز این مبلغ تامین و بقیه آن قرار است توسط سرمایه گذاری های خارجی (که هنوز موجود نیست) تکمیل شود. اگر ۵/٨ میلیارد دلار جهت کمک به کشورهای عقب افتاده سرمایه گذاری نشده بود و از آن جهت اجرای طرح های اقتصادی مملکت استفاده میشد شاید امروز از تهدیدات و تحریم دول غربی بیمی نداشتیم و با عزم راسخ و اقتصاد صدمه ناپذیر در عرضه بین المللی ظاهر میشدیم .

بازاریاب