• هموطنان، بیایید در سالروز شهدای زبان مادری که به حق روز جهانی زبان مادری نامگذاری شده نگاهی دیگر و بهتر و البته واقع بینانه تر به آن واقعه تاریخی بیاندازیم. بیایید همه باهم، ترک و ترکمن، کرد و لر، عرب و بلوچ و بویژه فارس همه و همه خواهان آزادی زبان مادری همه مردم ایران و تحصیل آنها در مدارس شویم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۱ بهمن ۱٣٨۵ -  ۱۰ فوريه ۲۰۰۷

براستی که تاریخ بشریت پر است از ظلم و جور حاکمان جبار از یک طرف و مبارزه آزادیخواهان و ملل تحت ستم برای احیای حقوق پایمال شده شان از طرف دیگر. هر برگی از این تاریخ می تواند عبرتی برای ظالمان و نویدی برای مظلومین باشد.

روز ۲۱ فوریه سال ۱۹۵۲ یکی از این روزهاست. روزی که رفیق، سلام، جبار، برکات و چند تن دیگر توسط حکومت وقت جمهوری اسلامی پاکستان به گلوله بسته شدند. به چه جرمی؟ به خاطر عشق به زبان مادری شان!

استقلال پاکستان از هند بر اساس افکار افراطی اسلامگرایانه استوار بود. پاکستان از دو قسمت غربی و شرقی تشکیل می شد. مردم پاکستان غربی اکثرا اردو زبان بوده ولی مردم پاکستان شرقی را بنگالها تشکیل می دادند که زبانشان بنگالی بود. علیرغم این تفاوتها زبان اردو زبان رسمی کشور اعلام شد. تحت شعارهای عوامفریبانه برادری و برابری در اسلام، رژیم پاکستان سیاست آسیمیلاسیون را در پیش گرفت که خواهان نابودی زبان بنگالی بود. تحمیل زبان اردو به مردم بنگال ساکن در پاکستان شرقی و تبعیضهای اقتصادی روزافزون باعث ایجاد نارضایتی های شدیدی گردید.

اعتراضات مردم بنگال بالاخره در سال ۱۹۵۶، به رسمیت یافتن زبان بنگالی منجر شد. علیرغم اشتراک دینی مابین ساکنین پاکستان غربی و شرقی، تبعیضهای اقتصادی و زبانی آنچنان شکاف عمیق بین این دو ملت ایجاد کرد که سرانجام سبب تقسیم پاکستان و اعلام استقلال کشور جدید بنگلادش در سال ۱۹۷۱ شد.

بنابراین، روز ۲۱ فوریه نه تنها در بنگلادش بلکه در سراسر دنیا دارای اهمیت ویژه ای برای دوستداران زبان مادری است. این روز پر اهمیت به درخواست کشور بنگلادش، توسط یونسکو با تصویب کشورهای عضو در نوامبر ۱۹۹۹ به عنوان روز جهانی زبان مادری نام گرفت.

جالب است که ایران نیز جزء کشورهایی است که از این طرح بنگلادش حمایت کرده است. این در حالیست که رژیم جمهوری اسلامی ایران هر گونه درخواست مسالمت آمیز مردم غیر فارس، مبنی بر اعطای حقوق فرهنگی شان و امکان تحصیل در زبان مادری شان را با خشونت جواب داده است. همانطور که در تظاهرات عظیم مردمی در شهرهای مختلف آذربایجان در خرداد ماه شاهدش بودیم رژیم حاکم از دست زدن به خشونت و کشتار مردم بیگناه که فقط خواهان آزادیهای فرهنگی هستند هیچ ابایی ندارد. عاملان تظاهرات را پان ترکیست و تجزیه طلب می نامد تا با اتهام ایجاد اختلال در امنیت کشور بهانه ای برای سرکوب آنها داشته باشد. اما ناگفته پیداست که اینها فقط و فقط شکاف بین مردم و دولت را عمیق تر می کند.

جالبتر از آن سکوت به اصطلاح روشنفکران و مدعیان آزادیخواهی است که از آن می توان به نوعی تایید سیاستهای خشن و غیرانسانی رژیم جمهوری اسلامی تعبیر کرد. این نیز به نوبه خود شکاف بین ملتهای مختلف ساکن در ایران را عمیق تر می کند. کینه و نفرت را، نفاق را جایگزین صلح و دوستی می کند. چرا که فرهنگ صلح تنها موقعی می تواند شکوفا شود که مردم حق استفاده از زبان مادری شان را به طور کامل و آزادانه در تمام ابعاد زندگی شان داشته باشند.

متاسفانه هنوز روشنفکر ایرانی از افکار نژادپرستانه ای که پایه های آن در زمان رضاخان ریخته شده رها نگشته است. هنوز روشنفکر ایرانی تعدد زبانی را خطری بزرگ برای تمامیت ارضی کشور می داند. در حالیکه دنیا دیگر خود را از افکار فاشیستی زمان هیتلری دور می کند، روشنفکر ایرانی هنوز مسخ شعار «یک زبان، یک نژاد، یک کشور» است. هنوز نمی تواند باور کند که این تنوع زبانی و فرهنگی است که اتحاد و نزدیکی ملتها به یکدیگر را به ارمغان می آورد. در واقع، تحمیل زبان یک ملت بر ملتی دیگر همچون کاشتن تخم نفرت در میان آنهاست. به عبارت دیگر، تنوع زبانی و فرهنگی همچون گونه های متفاوت گیاهان و جانوران هستند که توجه خاصی را می طلبند و جزء سرمایه های یک کشور محسوب می شوند. در واقع، این تنوع مزیتی است که نصیب برخی جوامع از جمله ایران شده است ولی افسوس که به آن به عنوان نه یک مزیت بلکه به عنوان یک مشکل نگاه می شود که باید به طریقی حل شود!

هموطنان، بیایید در سالروز شهدای زبان مادری که به حق روز جهانی زبان مادری نامگذاری شده نگاهی دیگر و بهتر و البته واقع بینانه تر به آن واقعه تاریخی بیاندازیم. بیایید از تاریخ عبرت بگیریم. آزموده ها را آزمودن خطاست. آگاه باشیم که همین اتفاقات در ایران خودمان در حال وقوع است. بیایید همه باهم، ترک و ترکمن، کرد و لر، عرب و بلوچ و بویژه فارس همه و همه خواهان آزادی زبان مادری همه مردم ایران و تحصیل آنها در مدارس شویم.