• افراشته پرچمی
و قرن غرقه در آوار                  
پیامبرانِ دروغ، لال
خدای نامیرا می میرد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۹ بهمن ۱٣۹۶ -  ۲۹ ژانويه ۲۰۱٨

 بر بامی کاه گلی
آنجا که ژنده پوشان مست رختخوابی افکنده اند
افراشته پرچمی
گاه در اهتزازی سیاه، گاه سفید و به گاه سرخ
چوبه اش، صلیبی عتیق.
بیگانه با بادهای فصلی آشفته،
تا که قرقره از غلتک اهتزاز باز می ایستاد
یا که باد صبا را نفس تنگ می گشت
بی امید رستاخیزی، مادرانِ دلتنگ
پیش پایش، شب را به سپیده پیوند می زدند         
و تا شبی دیگر، چشمِ خیس به دوردستها            
و گاه ، تلخْ نگاهی
که جهان خالی است.

افراشته پرچمی
بر کرانه ی راحت، دمی سایه نمی آسود   
در سماجتِ‌ آفتاب بر پنجره ای بسته
در روزهای پر مه و باران، در غبارِ خیابان
در کشمکشِ نان   
در هجوم ابتذال
وقتیکه بر جدول خیابان،
ناگهان میان بازیِ لی لی
دخترکی را پای فلج می گشت
در پگاهِ تابناک اندیشه ای
در گریز از هیاهوی عافیت طلبان، از پنبه پهلوانها
در تنه خوردنها و گاری لبو فروش
در قهوه خانه های تنباکو و دیزی، در چهارراه ها
هنگامیکه از گِل خیابان، پای از رفتن باز می ایستاد
سنگری می گشت و پناهگاهی
نیز پدران
که گِردهای باورشان بر گنبد چرخان، آه می گشت
بدان پناهی می جستند

افراشته پرچمی
و قرن غرقه در آوار                  
پیامبرانِ دروغ، لال
خدای نامیرا می میرد               
جوانمردگان بر می خیزند
و صفحه ی جغرافیای خود را، دگر می کند زمین
و بام فرو ریخته ی من که فردا چاله می گردد
که فردا چاله می گردد
و من
از خانه ای به خانه ای
از بامی به بامی
و تپه ای به تپه ای
نه بر کرانه ی سرآبی،‌ نه بر باروی بلند بندی،
نه فراسوی این فلات کهنه، هرگز ….
شاید بر پونه زاری وحشی
که ساقِ نازک هر پونه ی جوان
گذرِ هزار ارابه ی جنگی را تاب می آرد   
شاید بر بامی
فراسوی چشم انداز تنگِ دوران
شاید
میان دو سطر نانوشته ی کتابی.
که این باد عصیانگر
بر خرمنی از آتش اینبار
می کشد نفس
و وقت تنگ است
و من نیز تبدارم.

آتلانتا، ۲۶ ژانویه ۲۰۱۸
divanpress.com