سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

آزادی


جهان آزاد


• پارو بکش
و بادبان سبز برافراز
و از مخافت این ساحل خراب
                                  گذرکن ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲٣ فروردين ۱٣۹۷ -  ۱۲ آوريل ۲۰۱٨




" وامانده در عذابم انداخته است

در راه پر مخافت این ساحل خراب

و فاصله است آب

امدادی ای رفیقان با من".

                               نیما



پارو بکش

و بادبان سبزبرافراز

و از مخافت این ساحل خراب

                                  گذرکن

تا،

    نخل‌های دامن کارون

و دشت‌های تشنه ی زاینده‌رود را

عطرنوازشت

                  بشکوفاند



ای شاه‌بال معجزه ی سیمرغ

ای سایه ی طلایی خورشید

ای آروزی دیرین،

                      شیرین:

                              "آزادی"،

پارو بکش

و بادبان سبز برافراز

آرام،

در آبهای مضطرب سرزمین من،

پهلو بگیر؛

"بنمای رخ

          که باغ و گلستانم آرزوست"

دستی بناز بیفشان

پایی بکوب،

             با عشق

"رقص تو در میانه ی میدانم آرزوست"



***



هنوز فاصله است آب

میان ما آری؛

هنوز،

       آب فاصله است                     

و باد و آتش و خاک و گیاه

                                  نیز هنوز

همیشه

          فاصله اند



تو پشت کوهه ی موج،

                            آنسو

سترگ و سبز و جوان ایستاده ای

                                        خاموش                  

و ما در این شب اندوهنا ک

                               مانده فراموش



و در میانه،

            حدیث قدیم جیم و

                                  ه

                                     و لام

حدیث محنت ایام

حدیث دام، دد و دام، دام دام و

                                 دد و دام



پاروبکش

ای ناخدای روشنی و

                      نان و

                              عشق،

ای ناخدای آشتی و شادی

آهای ... آزادی،

پارو بکش

و بادبان سبز برافراز

پرکن تمام فاصله هارا

تمام فاصله ها را

                     تمام کن

                               پرکن

کنار حوضچه

                   میخک بکار

                               میخک سرخ

تا پیرمردشاعر

وقتی که از غروب نمارستاق*

خرد و خراب و خسته و غمناک

                               بشهر می آید،

قبای ژنده ی خودرا

                      به آن بیاویزد



ای ناخدای کشتی لبخند و آشتی

پاروبکش

و بادبان برافراز



صد سال از حضور تو در آستانه

                                       می گذرد،

صد سال آزگار

اما هنوز؛

این سرزمین خونین

                        در انتظار توست

و کوچه های ساکت و سرد امیر خیز

سم‌کوبه های اسب سواران را

هنوزچشم براهند

آری هنوز؛

سیوند در محاصره ی سیل است

و مردم سیلک، سلاطون گرفته اند

حتی

ابر ِ الاشت نیز

بغض گجسته اش را

                               بر آسمان شهرنمی گرید
 


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست