• اتحادیه های انگلیسی, آمریکایی و آلمانی دست در دست هم نهاده اند تا با ۶ میلیون عضو خویش, قدرت سرمایه جهانی را به چالش بکشند. بزرگ ترین اتحادیه بخش خصوصی بریتانیا, قراردادی را با اتحادیه های آلمان و آمریکا به امضاء رسانده است تا از به بازی گرفتن کارگران برعلیه یکدیگر توسط کمپانی ها در کشورهای مختلف, جلوگیری نمایند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۲ اسفند ۱٣٨۵ -  ۱٣ مارس ۲۰۰۷

یادداشت مترجم
رفاه اجتماعی, کمک و بیمه های اجتماعی, مسکن عمومی, تحصیل رایگان, بیمه های درمانی و قانونی کردن همه آنها و همچنین دستمزد, معیار سنجشی در چگونگی تقسیم ثروت های اجتماعی می باشند. همان طور که میدانیم, ثروت های موجود در جامعه, از انباشت و نیروی کار بکار رفته در تولیدات حاصل میشود. یعنی به زبان دیگر ثروت در جوامع, عمومی است. اما در این بین قشر نازکی, چه با ساخت و پاخت های حقوقی, اقتصادی - سیاسی و چه با تحمیل زور, قادر گشته است کنترل این ثروت را بدست گیرد و خود به رتق و فتق تقسیم و توزیع آن به سود خویش بپردازد. سهم کنترل کننده ثروت که نام سرمایه دار و یا ثروتمند بخود میگیرد, بسیار بسیار بیشتر از آن مقداری است که باید به او تعلق بگیرد. در مقابل, سهم تولید کنندگان ثروت بسیار ناچیز است. این عدم تساوی تقسیم ثروت, بحران و یا به زبان دیگر زدوخورد های پنهان و یا آشکار نیروها را در این جوامع با خود بهمراه آورده است. این دو نیرو, یکی اکثریت جامعه میباشد که مجبور است برای زندگی و زنده ماندن کار کند و مزد بگیرد که آنرا مزدبگیر نامیده اند و نیروی دیگر که اقلیت ناچیزی را در جامعه تشکیل میدهد, و ملقب به "صاحبان کار" هستند, (چه بهتر که از آنها بنام غاصبین ثروت های اجتماعی نام ببریم) حاصل دسترنج نیروی اول را از آن خود مینماید.
از آنجائیکه در جامعه ای زندگی می کنیم که بازار حرف اول را میزند, خرید و فروش نیروی کار یکی از پرسودترین تجارت هاست. آن کسی که میخواهد نیروی کارش را بفروشد, برای زندگی اش مجبور است که بر سر بالا بردن قیمت نیروی کارش چانه بزند و آن کسی که خریدار این نیروی کار است, خواهان خرید آن با نازل ترین قیمت است. این مسئله یکی از بحران های موجود در جوامع فعلی است. هر کدام از طرفین این معادله سعی میکند برای تقویت قدرت خویش به سازماندهی دست بزند. یکی سازماندهی کانون های کارفرمایی را سامان میدهد و دیگری دست به سازماندهی اتحادیه ها و سایر ارگان های حمایت از خویش می یازد. کنترل کنندگان بازار از هیچ قانونی متابعت نمی کنند, اما علیه فروشندگان نیروی کار, یا مزدبگیران, به تصویب قوانین و مقرارات دست میزنند و در پیاده کردن آن از طریق ارگان های اجرایی خود, بسیار هم جدی هستند. علت آن هم بسیار روشن است. با پائین نگهداشتن قیمت نیروی کار, بر ثروت خود و به فقر طرف مقابل خود می افزایند. میدانید چرا؟ برای اینکه آنها معتقدند که با فقر میتوان مردم مزدبگیر را تحت کنترل درآورد. نه تنها پایین نگهداشتن سطح دستمزدها, به ثروت آنها می افزاید, بلکه کاهش و از بین بردن کمک های اجتماعی, از جمله حقوق بازنشستگی, تأمین بیمه های درمانی, مساعدت های دولتی و غیره نیز به این امر کمک های شایانی مینماید.
انتقال سرمایه به کشورهایی که دارای نیروی کار بسیار ارزان هستند, دست و بال صاحبان سرمایه را در اندوختن بیشتر ثروت باز میگذارد بخصوص زمانی که سازمانی برای مقابله با استثمار شدید نیروی کار و دفاع از آنها وجود نداشته باشد. مزدبگیران به تجربه درمی یابند که در یک جهان غیرعادلانه زندگی میکنند و برای بهبود زیست خویش باید به ایجاد سندیکا و یا سازمان هایی که از آنها در مقابل سرمایه داران دفاع میکنند, دست بزنند. از آنجائیکه سرمایه داران, جهانی عمل میکنند, برای مزدبگیران نیز چاره ای جز جهانی عمل کردن نیست. همبستگی و پشتیبانی از یکدیگر از طریق پیوند سازمان های محلی و جهانی با یکدیگر, و سازماندهی برای بالا بردن سطح زندگی و ایجاد رفاه عمومی و همچنین مقابله با فقر, از جمله میتواند در تقسیم عادلانه ثروت جهانی نقش موثری بازی نماید. ترجمه مطلب زیر در همین ارتباط, یعنی ایجاد ارگان های جهانی, در اختیار خوانندگان قرار میگیرد.


Amicus*, IG Metall و دو گروه کارگری ایالات متحده آمریکا, نیروهایشان را به یکدیگر می پیوندند تا در مقابل قدرت شرکت های چند ملیتی مقابله کنند

اتحادیه های انگلیسی, آمریکایی و آلمانی دست در دست هم نهاده اند تا با ۶ میلیون عضو خویش, قدرت سرمایه جهانی را به چالش بکشند.
Amicus, بزرگ ترین اتحادیه بخش خصوصی بریتانیا, قراردادی را با اتحادیه مهندسی فولاد آلمان (IG Metall) و دو اتحادیه از بزرگترین اتحادیه های آمریکا به نامهای کارگران متحد فولاد (United Steelworks) و انجمن جهانی ماشین کاران (Association of Machinists), به امضاء رسانده است تا از به بازی گرفتن کارگران برعلیه یکدیگر توسط کمپانی ها در کشورهای مختلف, جلوگیری نمایند.
این حرکت, از دیدگاه رهبران اتحادیه, اولین قدمی است برای ایجاد اتحادیه ای که میتواند یک جبهه متحد را در مقابل کمپانی های چند ملیتی تشکیل بدهد.
Derek Simpson , رئیس اجرایی Amicus, گفت: "هدف ما ایجاد یک اتحادیه قوی می باشد که مرزها را در نوردد و قدرت سرمایه جهانی را به چالش بکشد. من یک سازمان جهانی چندملیتی فعال را در دهه آینده پیش بینی میکنم."
خود Amicus تصمیم دارد با اتحادیه کارگران حمل و نقل عمومی (T&G)در ماه مه متحد شود تا یک سازمان کارگری قوی ۲ میلیون نفری را ایجاد نماید. پیوند IG Metall با ۴/۲ میلیون عضو, USW با ۲/۱ میلیون عضو و ماشین کاران با ۷٣۰ هزار عضو, سازمانی را با مجموع ٣/۶ میلیون عضو بوجود می آورد.
Simpsonاضافه کرد که "شرکت های چند ملیتی, کشورها و نیروهای کار این کشورها را برعلیه یکدیگر می شوراندند" و امضای این چنین توافق های همبستگی با اتحادیه های آلمان و ایالات متحده, بهترین راه مبارزه بر علیه این چنین اعمال است.
اتحادیه های انگلیس مکررا ابراز داشته اند که شرکت های جهانی, اول از همه موقعیت های شغلی در بریتانیا را لگدکوب کردند, زیرا حفاظت قانونی کار در این کشور از جاهای دیگر ضعیف تر است. برای مثال شرکت پژو اعلام کرد که قصد دارد در ماه آوریل کارخانه تولید اتومبیل خود را در Ryton در نزدیکی Conventry, ببندد. این امر منجر به بیکار شدن ۲٣۰۰ نفر خواهد شد. قرار است این پایگاه تولید پژو, به کشور اسلواکی, جاییکه قیمت نیروی کار ارزان تر از فرانسه, محل اصلی تولید اتومبیل پژو می باشد, منتقل شود.
این نظرات Simpson از سوی Tony Woodly رئیس اجرایی T&G مورد تأیید قرار گرفت. وی در اوایل این ماه گفت که این ایده که یک اتحادیه فقط در یک کشور واحد عمل بکند, ایده ای است که زمان آن بسر آمده است.
T&G با اتحادیه های ماورای بحار در گذشته از نزدیک همکاری کرده است. همچنین در فعالیت های سازماندهی و تبلیغاتی SEIU متحد بوده است. SEIU اتحادیه کارکنان خدمات آمریکای شمالی است که دارای ٣/۱ میلیون عضو می باشد.
اگرچه T&G به اندازه Amicus پیش نرفته است که چنین همکاری ای را به صورت توافقات فورموله شده در آورد, اما Woodly گفته است که وی بر این باور است که اتحادیه ها می بایستی بهمراه یکدیگر جهانی عمل کنند تا با رشد نفوذ سرمایه جهانی مقابله نمایند.
Simpson در گذشته گفته بود که اتحادیه های بریتانیا در حال حاضر بازی گران کوچکی هستند که احتیاج دارند رشد کنند. او معتقد است که اتحادیه ها نتوانسته اند تأثیرات عملی خود را در مقابله با رشد نفوذ کمپانی های جهانی بگذارند. این واقعیتی است که مسئله تفاوت حداقل مزد بین کارگران اتحادیه ای و کارگران غیر اتحادیه ای, آنرا به نمایش گذاشته شده است.
Amicus در گذشته نیز پیوند با IG Metall را بحث کرده بود. در سال ۲۰۰۰, رئیس اجرایی پیشین این کمپانی, Sir Ken Jackson با Klaus Zwickel رئیس این اتحادیه آلمانی در باره این چنین حرکتی صحبت هایی داشته است.

Amicus* بزرگترین اتحادیه در بریتانیا می باشد که بیش از یک میلیون نفر در بخش های مختلف دولتی و خصوصی عضو دارد, از آن جمله در سفینه سازی, مواد شیمیایی و دارویی, شرکت های حمل و نقل هوایی, ساختمان سازی, مهندسی الکترونیک و برق, انرژی, امور مالی, رسانه و گرفیک, بهداشت, اتومبیل سازی, راه آهن, اتوبوس, کشتیرانی و فولاد.

saffaars@hotmail.com

منیع: Guardian - Uk