• اعمال دولت استرالیا ما را بعنوان یک ملت در چشم جامعه جهانی خوار کرد. از این جهت ما ادامه میدهیم برای اینکه اولین کسانی باشیم که سیاست های اساس ایجاد ترس و خارجی ستیزی این دولت را مورد نقد قرار بدهیم و ما این کار را با صدای بلند و با افتخار انجام میدهیم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۹ اسفند ۱٣٨۵ -  ۲۰ مارس ۲۰۰۷

مصاحبه Barbara Miner * با Angelo Gavrielatos **
Rethinking Schools

یادداشت مترجم:
یکی از تردستی هایی که حکومت های طالب خصوصی سازی جوانب مختلف خدمات به مردم, به آن دست میزنند آن است که ضعف های موجود در سیستم را به گونه ای برخ مردم بکشند که بتوانند از آن برای پیاده کردن سیاست های عمومی خود بهره بگیرند. از جمله از ضعف های موجود در سیستم آموزشی که خود موجبات آن را فراهم نموده اند نیز استفاده کرده و در مقابل عدم کارآیی خود در برطرف ساختن این ضعف ها, خصوصی سازی را بعنوان تنها آلترناتیو علم میکنند. گویا خصوصی کردن بخش های آموزشی میتواند پاسخ مناسبی برای رفع این ضعف ها باشد.
سیاست های خصوصی سازی در کانادا نیز در حال نضج می باشد و صد البته که همان توجیهات فوق نیز مورد استفاده دولت کانادا قرار میگیرد. با کمی دقت مشخص میشود که تمام ضعف های برشمرده, عمدتا ناشی از قطع و کاهش بودجه های آموزشی و در مقابل پمپاژ آن در سیستم های خصوصی می باشد. دولت کانادا نیز این ضعف ها را دامن میزند برای آنکه مردم را به پشتیبانی سیاست خود وادارد. در واقع آنطور که تجربه تاکنون نشان داده است, خصوصی سازی ها, زندگی و رفاه عمومی طبقات مزدبگیر جامعه را نشانه گرفته است. بیهوده نیست که ما در کانادا با موج اعتراضات معلمان به دفعات مواجه بوده ایم. این اعتراضات در صورت قوی تر شدن میتواند نتایج پرباری به نفع زحمتکشان کانادا ببار بیاورد. در همینجا لازم است یادآور شوم که جامعه ایرانی ساکن کانادا نیز می بایستی نسبت به قطع و کاهش بودجه های رفاهی حساس تر برخورد کرده و در این نوع اعتراضات فعالانه شرکت نماید.
ترجمه زیر که در رابطه با خصوصی سازی آموزش در استرالیا می باشد , در افشای همین سیاست انجام گرفته است.


BM: تا چه مقدار از بودجه دولت استرالیا خرج مدارس خصوصی میشود؟

AG : در استرالیا دولت و استانها در درجه اول مسئولیت آموزش را بر عهده دارند که بوسیله دولت مشترک المنافع فدرال تأمین میشود. دولت فدرال تحت رهبری نخست وزیر جان هوارد, بزرگترین مشوق مدارس خصوصی می باشد.
حمایت دولت از چنین برنامه ای آنچنان افزایش یافته است که در طرح اقتصادی ۲۰۰۵ – ۲۰۰٨ به مدارس خصوصی بودجه بسیار بیشتری از مدارس دولتی تعلق گرفته است. با توجه به اینکه تقریبا دوسوم از بچه ها در مدارس دولتی درس میخوانند.
در استرالیا تأمین بودجه دولت با استفاده از اوراق بهادار صورت نمی گیرد, آنگونه که در ایالات متحده از این واژه استفاده میشود, اگرچه در انتها نتیجه اش یکی است. ما در استرالیا تأمین بودجه مستقیم دولت را در مدارس خصوصی داریم که بر اساس تعداد شاگردان می باشد.

BM : کمک دولت به مدارس خصوصی چگونه آغاز شد؟

AG : کمک دولت به مدارس خصوصی از سال های ۱۹۶۰ در اثر کمپینی که از طرف مدارس کاتولیک براه افتاده بود, آغاز شد. مدارس کاتولیک در بین مدارس خصوصی دارای بیشترین رقم بود. کاتولیک ها در شهری در غرب سیدنی تهدید کردند که مدارس شان را می بندند. آنها با گفتن اینکه تمام سیستم آموزشی را متوقف خواهند ساخت, میخواستند از دولت باج بگیرند زیرا مدارس دولتی قادر به جا دادن شاگردان بیشتری نبود.
در نتیجه آن کمپین, دولت شروع به تأمین بودجه مدارس خصوصی نمود. ابتدا از طریق بودجه ای برای علوم و کتابخانه ها . سال به سال بر تأمین بودجه این نوع مدارس اضافه شد تا جائیکه دولت فدرال اکنون کما فی السابق به مدارس خصوصی بودجه میدهد و یا آنطوریکه شما می گویید بودجه مداوم بر اساس هر شاگرد. آنچه که بعنوان یک کمپین شروع شد, به یک برنامه ای تبدیل شده است که مدارس خصوصی اکنون احساس می کنند که آنها بطور اتوماتیک واجد داشتن بودجه دولتی هستند. بین سال های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰٨ دولت فدرال ۷۵ درصد از بودجه آموزشی را به مدارس خصوصی اختصاص خواهد داد.

BM : آیا سیستم خصوصی بدان علت رشد کرد که دولت بودجه آنرا تأمین میکرد؟

AG : سی سال قبل فقط ۱۵ درصد از دانش آموزان به مدارس خصوصی میرفتند. این رقم بیش از دو برابر شده است و در سرتاسر استرالیا تقریبا ٣۲ درصد دانش آموزان اکنون به مدارس غیر دولتی میروند. بهیچ وجه شکی در این نیست که تأمین بودجه دولتی , رویای کنسرواتیو ها را برای تمرکز شاگردان بیشتر و بیتشر در مدارس خصوصی تسریع نمود و این کار از کیسه دولت باید انجام بگیرد و یا آنطور که شما می گویید با ده سنتی های دولت.

BM : اگر این مدارس خصوصی کارشان را خوب انجام میدهند, نباید مستحق حمایت باشند؟

AG : این چیزی است که گفته میشود, اما در حقیقت فقط سرازیر کردن پول و شاگردان به مدارس خصوصی است بدون اتخاذ مسئولیت واقعی و یا تعهد به خدمت کردن به تمام دانش آموزان, بخصوص دانش آموزان بومی, دانش آموزانی که به مراقبت های ویژه نیاز دارند و یا دانش آموزان فقیر.
مدارس دولتی صدمات بسیاری در اثر این سیاست دیده اند. درست است که در مدارس دولتی مشکلاتی وجود دارد و چنین امری در تمام دنیا صادق است, اما ما از هدف تأمین یک سیستم دولتی با عالی ترین کیفیت داریم دفاع می کنیم. دولت هایی که در برآوردن این هدف غفلت میورزند بیان می کنند که یا نمیخواهند و یا قادر نیستند که سیستم مدارس دولتی را با عالی ترین درجه کیفیت ممکن فراهم نمایند.
نظر ما روشن است: نقش دولت این است که سیستم آموزشی دولتی ای را فراهم نماید که مجانی , سکولار و در دسترس همگان باشد.

BM : آیا مدارس خصوصی به دانش آموزانی که نیازهای ویژه دارند, خدمتی می کند؟

AG : از نظر تئوری یکی از وظایفی که مدارس خصوصی دارد این است که به این دانش آموزان خدمت کند. اما این فقط ظاهر قضیه است. بیش از ٨۰ درصد ازدانش آموزان با نیازهای ویژه در مدارس دولتی هستند. این رقم نسبت به کل درصد دانش آموزانی که در مدارس دولتی هستند, بسیار بالاتر می باشد. چنین امری بازگوکننده آن است که گردانندگان مدارس خصوصی, والدین و دانش آموزان با نیازهای ویژه را تشویق می کنند که در آن ثبت نام نکنند. همین امر در مورد دانش آموزان بومی که اکثریت عظیم دانش آموزان مدارس دولتی را تشکیل میدهند نیز صادق می باشد. و آخر اینکه اگرچه مدارس خصوصی بشکل بیسابقه ای گسترش یافته است, اما آنها هنوز هم در نقاط دور افتاده , دور از شهر و در مناطقی که اداره مدارس گران تمام میشود, وجود ندارند.

BM : آیا مدارس خصوصی با آنکه از طرف دولت تأمین مالی میشوند, شهریه هم دریافت می کنند؟

AG : مطمئنا . یکی از استدلالات آنها در گذشته این بود که آنها به تأمین مالی دولت نیاز دارند تا بتوانند مدارس را برای مادران و پدرانی که کار می کنند, قابل دسترس نمایند. اما این امر اتفاق نیفتاد. تحقیقات نشان میدهد که حدود ۷٨ درصد از دانش آموزانی که از خانواده های با درآمد پائین می آیند, به مدارس دولتی میروند. در حالیکه کمتر از نصف تمام دانش آموزانی که از خانواده های با درآمد بالا می آیند, در مدارس دولتی شرکت مینمایند. بنابراین بعوض اینکه مدارس خصوصی بیشتر قابل دسترس بشود, تأمین مالی دولت, آنها را بیشتر به مدارس نحبگان تبدیل کرده است.
علاوه بر این, شهریه در بسیاری از مدارس خصوصی, بخصوص در مدارس ممتاز, بشکل تصاعدی بالا رفته است. اخیرا روزنامه Sydney Morning Herald گزارش داد که در سال آینده شهریه در برخی از مدارس خصوصی در استرالیا به ۲۰ هزار درلار خواهد رسید. وقاحت دارد.

BM : آیا مدارس خصوصی که از دولت پول می گیرند, باید امور مالی خود را گزارش بدهند؟

AG : خیر , و این یک مسئله بزرگ است. ما بر این اعتقاد نیستیم که مدارس خصوصی باید از طرف دولت تأمین مالی بشوند. نقش دولت این است که بهترین سیستم ممکنه دولتی را تأمین مالی نماید. باید گفت که ضروری است مدارس خصوصی بیشتر مسئولیت پذیر بااشند.

BM : این چنین به نظر میرسد که استرالیا در جنبش خصوصی سازی سیستم آموزشی ۲۵ سال از ایالات متحده جلوتراست.

AG : متأسفانه این حیطه ای است که استرالیا در آن پیشرفت کرده است.

BM : آن درس کلیدی که ایالات متحده باید از استرلیا بیاموزد چیست؟

AG : هرکسی باید مداوما این سئوال را مطرح کند : چه نوع جامعه ای را در عرض ۴۰ سال آینده خواهانیم؟ آیا میخواهیم جامعه ای با مختصات همبسته, دارای صحه صدر و دمکراتیک باشیم ؟ یا جامعه ای قومی , از هم منفک و جدایی طلب؟
به نظر من مدارس خصوصی نمونه هایی از جداسازی حمایت شده از سوی دولت هستند. ما در مدارس خصوصی جداسازی بر اساس نژاد, قومیت, طبقه و مذهب را بطور روزافزونی می بینیم. مسئله آنقدر به دیوانگی رسیده است که آخرین پیشنهاد دولت فدرال ,تأمین بودجه جهت ساختن عبادتگاه در تمام مدارس می باشد.
جالب است که بعد از بمب گذاری لندن در سال گذشته, زمانیکه رسانه ها در مورد تروریست های " وطنی " صحبت کردند, مردم استرالیا شروع به پرسش کردند که " چرا دولت مدارس اسلامی را تأمین مالی مینماید؟" ما به این گونه بحث ها کشیده شدیم. و متوجه شدیم که شما نمیتوانید تمیز بدهید که کدام شاخه ای از مذهب را دولت تأمین مالی می کند. شما نمیتوانید تمایز را بر اساس مدرسه اسلامی در مقابل مدرسه کاتولیکی و یا در مقابل مدرسه ارتودوکس یونانی قرار بدهید. زیرا در آن حالت بسمت یک پیشداوری جدی مذهبی رهسپار میشوید.
تنها پاسخ معتبر بر این تکیه دارد که دولت تأمین مالی مدارس دولتی را محدود ساخته است.

BM : به این اتهام که اتحادیه ها از معلمین نالایق دفاع می کنند و نتیجتا سطح استانداردهای آکادمیک را در مدارس دولتی پایین می آورند, چگونه پاسخ می گویید؟

AG : کنسرواتیوها برای اینکه بتوانند اهداف سیاسی خود را در سرازیرکردن پول به مدارس خصوصی پیش ببرند, کوشیده اند بحران اعتماد در آموزش دولتی را بوجود آورند. این کمپین مطمئنا عمدا براه افتاده است.
چگونه شما بحران اعتماد را در آموزش دولتی ایجاد می کنید؟ ابتدا اشاره می کنید که کیفیت آموزشی پایین است... این کار را هم بدون هیچ آمار و یا تحقیقی انجام میدهید. و سپس می گویید که کیفیت آموزش پایین است زیرا اتحادیه ها از معلمین نالایق دفاع می کنند. مقابله با آن ادعا همیشه یک جنگ در سربالایی است, زیرا واقعیت ندارد. با دروع چگونه می جنگید؟ از کجا شروع می کنید؟
در شهر ولز جنوبی نوین که من زندگی می کنم, پروسه ای بعنوان بخشی از قرارداد دسته جمعی کار با دولت وجود دارد که برای برخورد با معلمانی است که عدم لیاقت آنها نگرانی هایی را موجب شده است. این پروسه میتواند بوسیله چند فاکتور بوجود بیاید : شکایات والدین , شکایات دانش آموزان , ملاحظاتی از طرف معلمین دیگر و یا شاید از طرف مدیرمدرسه . طبق پروسه قراردادی, این چنین معلمی به مدت ۱۰ هفته توسط مدیر مدرسه , ناظم و یا کسانی که مسئولیت های مشابهی دارند, مورد ارزیابی قرار میگیرد. آنها این معلم را مورد مشاهده قرار داده و به تدریس , فعالیت های درسی و به عمل وی در کلاس نگاه می کنند. چنانچه بعد ار ۱۰ هفته بنظر رسید که رفتار معلم پیشرفت کرده است, همه چیز با خشنودی به پایان میرسد. اگر پس از ۱۰ هفته رفتار وی هنوز موجبات رضایت را فراهم نسازد, امکان اخراج وی وجود دارد.
مردم می گویند ما داریم از معلمین نالایق دفاع می کنیم. خیر, ما داریم از حق پروسه دفاع می کنیم.

BM : حالا که کنسرواتیوها مبالغ چشم گیری را به مدارس خصوصی سرازیر کرده اند, برنامه بعدی آنها در استرالیا چیست؟

AG : هدف جدید آنها این است که آنچه را که خود "دروس سرتاسری عمومی" می نامند, بزور وارد مواد درسی کرده تا بر آنچه که تدریس میشود کنترل داشته باشند. اخیرا کنسرواتیوها کمپینی را براه انداخته اند دال بر اینکه مواد درسی فعلی که در سطح کشوری تنظیم گشته است, بوسیله ایدئولوژی چپ به سرقت برده شده است. در اوایل اکتبر ۲۰۰۶, وزیر آموزش ما تا آن حد پیش رفت که بگوید موضوعات موجود در مواد درسی " مستقیما از سوی صدر مائو " می آید.
کنسرواتیوها همچنین می گویند که استانداردهای آموزشی در حال پس رفت است, که ما شستشوی مغزی می کنیم, چرا که ما مهارتهای بکاربرد تجزیه و تحلیل های منتقدانه را به بچه ها یاد میدهیم. در مورد درس تاریخ میگویند که تاریخ دیگر به شکل داستان تدریس نمی شود, بلکه مورد سئوال قرار میگیرد. حالا آن چنان که شما هم میدانید, تاریخ به نسبت چگونگی توصیف آن میتواند مورد اختلاف باشد. اما کنسرواتیوها تاریخ را اینگونه نمی بینند. آنها یک تاریخ "رسمی" میخواهند و به نظر من تاریخ "رسمی" تصاویری از توتالیتاریسم و فاشیسم را به نمایش میگذارد.

BM : آیا کشورها یا مبارزات بخصوصی وجود دارند که به شما امید بدهند؟

AG : البته که وجود دارند. به آمریکای جنوبی بنگرید. در آنجا سطحی از آگاهی و سازماندهی سیاسی وجود دارد که ما در ده سال پیش نمیتوانستیم آنرا پیش بینی بکنیم. بخصوص در رابطه با دولت های انتخابی ونزوئلا, بولیوی و شیلی.
و در مورد استرالیا دریافت من این است که مردم احساس می کنند که دولت به ناکجا آباد میرود. در طول ده سال گذشته, سیاست های داخلی و خارجی ما بوسیله سیاست ایجاد ترس, ترس از خارجی و نژادپرستی هدایت شده است. جنگ بر علیه عراق, که در آن موج بوش دولت هوارد را هم گرفت, یک نمونه آن است. و من فکر میکنم که مردم استرالیا در حال بیان این هستند که دولت زیاده روی کرده است. من دارم از نیروهای پیشرو و رادیکال صحبت نمیکنم . دارم از اشخاص عادی حرف میزنم . و این به من امید می بخشد.

BM : حال که از عراق صحبت کردید, اتحادیه آموزش استرالیا بسیار روشن از دولت هوارد بخاطر پشتیبانی از بوش, انتقاد کرد. آیا این امر برای اتحادیه دردسرهای سیاسی ایجاد کرده است؟

AG : اعمال دولت استرالیا ما را بعنوان یک ملت در چشم جامعه جهانی خوار کرد. از این جهت ما ادامه میدهیم به اینکه اولین کسانی باشیم که سیاست های اساس ایجاد ترس و خارجی ستیزی این دولت را مورد نقد قرار بدهیم و ما این کار را با صدای بلند و با افتخار انجام میدهیم.

* Barbara Miner نویسنده و خبرنگار آزاد از میلواکی است.
وی دارای مقالات چندی است که از آن جمله از مطلب Educate All Children میتوان نام برد که در باره مطالبه تأمین امکانات آموزشی بطور رایگان از طرف دولت آمریکا می باشد. وی در این نوشته سیاست خصوصی سازی ایالات متحده آمریکا را به صراحت به نقد میکشد و بیان میدارد که حق تحصیل از سوی دولت بوش و متحدین وی مورد حمله قرار گرفته است و این درحالی است که آنها مدارس خصوصی برای سود و همچنین مدارس مبتنی بر برنامه های مذهبی را گسترش میدهند.
* Angelo Gavrielatos نایب رئیس اتحادیه آموزش استرالیا می باشد. وی معتقد است که تصمیمات خصوصی سازی دولت هوارد تصمیات ایدئولوژیک است و نه منطقی. وی اخیرا سفری به ایالات متحده نمود تا با رهبران اتحادیه ای در آنجا ملاقات نماید. در این فرصت Barbara Miner با وی در مورد سیاست آموزشی دولت کنسرواتیو استرالیا و خصوصی سازی مدارس و تأمین بودجه مدارس خصوصی از سوی دولت , به گفتگو نشست.

saffaars@hotmail.com