• ر اایالات متحده آمریکا تنها در سال ۲۰۰۳ در مقایسه با چین و آلمان که در بالا ذکر شد در حدود ۶ میلیارد تن گاز کربنیک در محیط زیست پخش شده است که بروشنی بیشتر از چین و آلمان است و با وجود اخطار سازمان های زیست محیطی مقدار این گاز های سمی در هوای آمریکا همواره افزایش می یابند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۰ فروردين ۱٣٨۶ -  ٣۰ مارس ۲۰۰۷

دقیقا بعد از ٣۰ سال از اولین اخطار دانشمندان و ۲٨ سال بعد از اولین کنفرانس بین المللی محیط زیست در ژنو تازه مشکل محیط زیست توجه همه صاحب نظران و افکار عمومی جهان را بخود مشغول نموده است. کره زمین در حال گرم شدن است و اگر اقداماتی برای تغییربسترهای انرژی زای جهان صورت نگیرد، تغییرات جوی در فاصله دو نسل آینده فاجعه بار خواهد بود.
بغیر از کاخ سفید واشنگتن و یا مراکز کنسرن های انرژی، فوریت این مسئله مورد پذیرش همگان قرار گرفته است. همه پرسی های جهانی نشان داده اند که دراغلب کشورها نگرانی مردم در این باره زیاد است. از سوی دیگر سال هاست که بازی جذاب بحث محافظت از محیط زیست به هیچ وجه به اتمام نرسیده است: بخصوص در بخش صنایع و همچنین بسیاری از سیاستمداران این یا آن سوی آتلانتیک از هر موقعیتی که بدستشان برسد با علاقه استفاده می کنند تا با انگشت به سوی هندوستان و چین اشاره کنند. به این مفهوم که آنها ادعا دارند تا زمانیکه در این دو کشور در باره محیط زیست اتفاقی نیافتد این ناعادلانه است که آمریکا و یا صنایع آلمانی زیر سئوال بروند.
ولفگانگ تیفنزه وزیر راه و ترابری آلمان از حزب سوسیال دمکرات هم که در حدود ده سال است در وزارت خانه اش دیگر تحقیقی در باره تاثیرات راه ترابری و ترافیک خیابانی بر روی بیلان گازهای گل خانه ای نشده است، از یک چنین نظری پشتیبانی می کند.

وجود گازهای گل خانه ای

از آغاز انقلاب صنعتی که در حدود ۲۰۰ سال می شود اقتصاد جهان بر بستری بسیار قابل تفکر نهفته است و آنهم مصرف انرژی تا جائی که ذخایر این انرژی ها بشدت زیر فشار قرار گرفته است. در ابتدا ذغال سنگ نقش بازی می کرد و سپس نفت نقشی بسیار مهم ترپیدا نمود. امروز ما مجددا شاهد برگشت ذغال سنگ آنهم در آمریکا، هندوستان و چین می باشیم.
نقطه منفی این سرچشمه انرژی زا تنها محدودیت هائی نیست که ما احتمالا در مورد به پایان رسیدن ذخایر نفتی در ۲۰ سال آینده حس می کنیم بلکه همچنین تاثیراتش بر محیط زیست است.
در سوخت ذغال سنگ گاز کربنیک (س او ۲) تولید می شود که در ظاهر بی خطر و گازی غیر سمی است. اما نیمی از این گاز کربنیک که ما امروز از لوله اتومبیل هایمان، ماشین های گازوئیلی، هواپیماها و رآکتورها تولید می کنیم در جو وارد می شوند و در جو به گازهای گل خانه ای تبدیل می شوند به این مفهوم که تشکیل این گازها در جو و افزایش آن باعث گرمای آب و هوای کره زمین می گردد. این روند ده ها سال است که به لحاظ تئوری شناخته شده است و از آغاز سال های ۹۰ مورد بررسی و مشاهدات قرار گرفته است.
به گاز کربنیک گازهای دیگر گل خانه ای هم اضافه می گردد. طبق آخرین آمار جامعه دانشمندان (آی پی س س سازمان ملل " کمیسیون تحقیقی میان دولت ها در باره تغییرات جوی")، سهم گاز کربنیک در انعکاس گازهای گل خانه ای که از سوی انسانها تولید می شوند ۶۱ % است. متان (س هاش ۴) که دومین کاندیدای مهم گازهای گل خانه ای است، ۲۰% گرمای جو را باعث می شود. ۱۹% دیگر را گاز های دیگری چون اوزون (او ٣) که در قشرهای پائینی جو قرار می گیرند تشکیل می دهند که در واقع پیامد روند سوخت در موتورها و تاسیسات صنعتی است و بر خلاف گاز کربنیک و متان با وجود اینکه عمرشان کوتاه است اما همواره در جو تشکیل می شوند.
تاثیرات گاز گل خانه ای متان بیشتراز گاز کربنیک است. اما خوشبختانه تمرکز این گاز در جو بسیار کم است و بیشتر در آن جاهائی قرار می گیرد که وجودشان به اکسیژن وابستگی ندارد: در مرداب ها، در مراکز زباله ها، در آب کنار مزارع برنج ، در معده گاو ها، در دریاچه های راکت و بسته و...
خطرناک ترین گازمعدنی در رگه های معدن ذغال سنگ همچنین از متان تشکیل شده و در موقع استخراج معادن این گاز بدون مانع به جو وارد می شود. همچنین گاز طبیعی هم از متان تشکیل شده است. نشت گاز در موقع حمل و نقل و همچنین استخراج گاز طبیعی به افزایش گازهای گل خانه ای در جو کمک می کند.
معمولا در بحث های بین المللی و در مذاکرات درباره محافظت از آب و هوای کره زمین، گازهای گل خانه ای درهم خلاصه می شوند و متان و گازهای دیگر مسموم کننده در رده گاز کربنیک (س او ۲) ارزش گذاری و محاسبه می گردند.
در آلمان برای مثال در سال ۲۰۰٣ انتشار گاز در جو طبق محاسبات ۱۰۲۴ میلیارد تن بوده است. از این مقدار ٨۶۵ میلیون تن گاز کربنیک بوده و مابقی از گازهای دیگر گل خانه ای تشکیل می شده که تاثیرشان با هم در جو با تاثیر ۱۵۰ میلیون تن گازکربنیک هم ارزش بوده است.

چین بعنوان سپر بلا

در سال ۲۰۰٣ در حدود ۴،٣٣ میلیارد تن گاز کربنیک در چین بعلت سوخت مواد انرژی زای فسیلی و هم چنین از طریق پروسه فعالیت صنایع در جو آزاد و پخش شده است. در واقع این مقدار گاز کربنیک پخش شده در محیط زیست چین چهار برابر آن مقداری است که در همین سال در محیط زیست کشور آلمان آزاد گردیده است. باید توجه نمود که بعد از سال های ۹۰ چین موفق شد تقریبا مقدار پخش گاز کربنیک در هوا را ثابت نگه دارد و از رشد آن جلوگیری کند. اما از آغاز سال ۲۰۰۰ به بعد گویا زندگی ماشینی در چین شدت گرفت و همه گیر شد و در نتیحه مصرف منابع انرژی زای فسیلی هم بالا رفت و در نهایت تولید گاز کربنیک در هوا هم افزایش یافت. البته آمار دیگری هم وجود دارند که حاکی از این هستند که مصرف منابع انرژی زای فسیلی در اقتصاد چین و پراکنده شدن گاز کربنیک در جو این کشور در آواخر سال های ۹۰ تقریبا در حال استراحت بوده است. در بسیاری از روزنامه های آمریکائی غالبا می بینیم که نوشته شده است چین در سال های آینده گوی رقابت را از آمریکا بعنوان بزرگترین پخش کننده گازهای سمی در جو خواهد ربود. در ایالات متحده آمریکا تنها در سال ۲۰۰٣ در مقایسه با چین و آلمان که در بالا ذکر شد در حدود ۶ میلیارد تن گاز کربنیک در محیط زیست پخش شده است که بروشنی بیشتر از چین و آلمان است و با وجود اخطار سازمان های زیست محیطی مقدار این گاز های سمی در هوای آمریکا همواره افزایش می یابند. باید توجه نمود که در چین در حدود ۱،٣ میلیارد انسان زندگی می کنند در حالیکه در آمریکا تنها ٣۰۰ میلیون انسان و در آلمان ٨۲ میلیون انسان بسر می برند. اگر بخواهیم شرایط مساوی استفاده از منابع انرژی زا را برای تک تک انسانهای ساکن این سه کشور حساب کنیم بنابراین چین باید ۴،۴ برابر آمریکا و ۱۵،٨ برابر آلمان گازکربنیک در هوایش پخش کند. که در این صورت برای جو کره زمین فاجعه بار بود اگر که گازهای گل خانه ای در کشوری که در میان کشورهای دیگر قرار دارد این چنین بالا می بود.

ادامه دارد