• روز چهارشنبه ۲۲ بهمن نشستی در دفتر دانش آموختگان ایران در اعتراض به بازداشت دو تن از فعالین جنبش زنان برگزار شد. در این نشست اعتراضی، عباس عبدی، شادی صدر، نوشین احمدی خراسانی، ژیلا بنی یعقوب و پروین اردلان سخنرانی کردند و مسایل جنبش زنان را مورد بررسی قرار دادند. در این نشست، این بازداشت ها غیرقانونی خوانده شد و شرکت کنندگان خواهان آزادی ناهید کشاورز و محبوبه ی حسین زاده شدند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲٣ فروردين ۱٣٨۶ -  ۱۲ آوريل ۲۰۰۷

زنستان: در ۱٣ فروردین ماه امسال ۲ تن از فعالین جنبش زنان ناهید کشاورز و محبوبه حسین زاده که در پارک لاله مشغول جمع آوری امضا برای "کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز" بودند دستگیر شده و تاکنون نیز در زندان اوین نگه داشته شده اند. چهارشنبه ۲۲ فروردین در اعتراض به روند غیر قانونی بودن این بازداشت ها و تهدیدهای پیش روی جنبش زنان بخشی از نشست تحکیم به این موضوع اختصاص یافت.
شاید بتوان گفت یکی از تاثیر گذارترین مباحث مطرح شده در این نشست روایت های ناهید کشاورز و محبوبه حسین زاده از زندان بود که توسط هما مداح و نسیم سرابندی خوانده شد. این روایت ها جدا آز آنکه حاکی از ایستادگی آن ها، مقاومتشان در برابر فشارهای خرد کننده زندان و اعتراض شان به بازداشت ها غیرقانونی است نکته مهم تری در بردارد. هر دو فعال اجتماعی موقعیت تلخ زنان هم بندشان را تصویر کرده اند، هردوشان سایه سنگین تبعیضات قانونی بر زندگی زنان زندانی لمس کرده اند. ناهید نوشته است :«تجربه زندان ایمان ام را به حقانیت راهی که در پیش گرفته ایم بیشتر کرد.» یا محبوبه می نویسد: «۱۰ زن از ۱۶ زن هم اتاقی مان که یک هفته است در کنارشان هستیم به جرم قتل شوهرانشان بی صبح امیدی به آینده و بی هیچ امیدی به قانونی که از آنان حمایت کند، روزهای دیوار بلند اوین را به شب های تارش می دوزند.»

عباس عبدی: فعالیت های زنان به ۲ دلیل با حکومت ارتباطی چالش برانگیز دارد
در این نشست عباس عبدی ضمن شرح موقعیت جنبش زنان در ایران، به تفاوت ها و شباهت های آن با اعتراضات اخیر معلمان - به عنوان یکی دیگر از حرکات اعتراضی سال گذشته – پرداخت. وی ضمن مقایسه حرکت های اخیر جنبش زنان با معلمان، جنبش زنان را با توجه به خواسته هایش سیاسی تر و بنابر این حساسیت برانگیزتر از اعتراضات معلمان دانست. وئ خاطر نشان کرد که شکل اعتراضات معلمان چه در تعداد شرکت کنندگان و چه درمطالباتشان به طور تصاعدی رو به افزایش است زیرا فرصتی حاصل شده تا معلمان خواسته های عقب افتاده خود را نیز مطرح کنند و در عین حال از آنجایی که حکومت پاسخ مناسبی به آن ها نمی دهد رفته رفته شعارهایشان رادیکال تر می شود. در واقع چنانچه خواسته هایشان را محدود کنند دیده نخواهند شد و زمانی که مطالبات بیشتری را مطرح کنند ساختار سیاسی موجود آن ها را پس خواهد راند. بنابراین تعریف در ایران امکان وجود یک جنبش خالص با چارچوب های مشخص وجود ندارد.
به گفته او ، برعکس حرکات معلمان که در مطالباتشان تقابل روشنی با ذات حکومت دیده نمی شود، فعالیت های زنان به ۲ دلیل با حکومت ارتباطی چالش برانگیز دارد. اولا چون این حرکات طبیعتا حمایت های بین المللی بسیاری به دنبال خواهد داشت و از آنجایی که سیاست های موجود در مملکت کل نظام های بین المللی را به چالش می کشد از این حمایت ها نیز خشنود نخواهد شد. دوما آن ها می توانند مضمون مطالبات زنان را ضد دینی بنامند و در نتیجه برخورد با مطالبات زنان را تبدیل به امری حاد و فراسیاسی کنند و این مسائل جنبش زنان را حساس تر و کار آیی آن را بیشتر می کند.

شادی صدر: تعریف واحدی از حجاب شرعی وجود ندارد
در این نشست شادی صدر در مورد طرح های ضربتی مبارزه با حجاب سخن گفت. وی به بحث درباره مفهوم حجاب و تاریخچه پیدایش آن به عنوان یک پوشش "اجباری" در ایران پرداخت و از آن به عنوان یکی از منازعات اصلی زنان و حکومت یاد کرد. وی خاطر نشان کرد: "همیشه از تریبون های رسمی می شنویم که درصد بسیار کمی از زنان "بد حجابند" و می خواهند این حقیقت را پنهان کنند، ما هرساله شاهد حداقل یک طرح ضربتی برای مبارزه با حجاب هستیم، بنابراین برخلاف ادعای آقایان این مسئله هنوز با وجود گذشت بیست و چند سال از آغاز حجاب اجباری حل نشده باقی مانده است."
وی با طرح این پرسش ها که "آیا اصولا حکومت مسئول بی حجابی زنان است؟"و "آیا حکومت اختیار نحوه پوشش زنان را دارد؟"به سخنان خود پیرامون مبنای تئوریک قوانین جزایی مربوط به حجاب یعنی فقه اسلامی پرداخت.
به گفته این حقوقدان بنابر قوانین جاری کشور چنانچه کسی دروغ بگوید با وجود اینکه دروغ از گناهان کبیره است هرگز مجرم شناخته نمی شود و مجازات نمی شود اما بر اساس همین قانون حکومت علیه بدحجابی اعلام جرم می کند. این در حالی است که مسئله حجاب همچنان محل مناقشه است و بر اساس رای برخی فقها از آنجایی که حجاب مسئله ای اخلاقی است به رابطه فرد با پروردگارش مربوط است و بنابراین دلیلی برای برخورد با آن از طریق حکومت وجود ندارد، ولی عده ای دیگر معتقدند حجاب مسئله ای اجتماعی است و حکومت اسلامی حق اعتراض و کنترل آن را دارد.»
وی در ادامه با اشاره نامفهوم بودن کلمه "حجاب شرعی"گفت: «از آنجایی که تعریف واحدی از این کلمه وجود ندارد مامورین طرح های ضربتی می توانند هر زنی را تحت عنوان عدم رعایت حدود شرعی دستگیر کنند.»

ژیلا بنی یعقوب: برخورد سیستم امنیتی با زنان هر روز رادیکال تر می شود درحالی که حرکت های زنان هر روز مسالمت آمیزتر و آرام تر می شود
ژیلا بنی یعقوب گزارشی از برخوردها و نحوه دستگیری های زنان در سال گذشته ارائه داد و با یادآوری روند تصاعدی برخوردهای تند امنیتی با فعالان جنبش به ذکر خاطراتی از برخوردها در زندان پرداخت.
مسئله مهم دیگری که بنی یعقوب به آن اشاره کرد نقل قول هایی از بازجویان پرونده ها بود که همواره مطرح می کردند: "ما با مطالبات شما در کمپین یک میلیون امضا مشکلی نداریم بلکه با نحوه اعتراض تان مخالفیم."اما تجربه های بسیار خلاف ادعایشان را ثابت کرد.
وی با اعتراض به برخوردهای خشن و رادیکال حکومتی در دستگیری های اخیر به ویژه دستگیری های ۱٣ اسفند خاطر نشان کرد که هیچ تغییری در نحوه رفتار و خواسته های فعالین جنبش زنان دیده نشده بود و آن ها همچنان پایبند به روش های قانونی و مسالمت امیزشان بودند. بنابراین این برخوردهای خشن همچنان توجیه پذیر نیستند. بنی یعقوب در ادامه از احضارهای شفاهی که غیرقانونی یاد کرد و گفت: شاید سیستم می خواهد با زیاد کردن برخوردها و فشارها حساسیت جامعه را نسبت به حملاتی که به فعالین جنبش زنان دارد کم تر کرده و در فرصتی دیگر در زمانی که افکار عمومی کم تر حساس است با زنان برخورد تندتری کند. وی افزود برخورد سیستم امنیتی با فعالان زن هر روز رادیکال تر می شود اما برخورد فعالان مدنی تر می شود..

نوشین احمدی خراسانی : "تخیل زنانه" به عنوان عامل رهایی بخش از موقعیت پر از خشونت کنونی
نوشین احمدی خراسانی ضمن قدردانی از کمیسیون زنان تحکیم وحدت و سازمان دانش آموختگان برای برگزاری نشستی در مورد زندانی کردن دو تن از فعالان جنبش زنان (ناهید کشاورز و محبوبه حسین زاده) در ابتدا گفت: «هرچند ناهید کشاورز و محبوبه حسین زاده اکنون در زندان هستند اما قصد ندارم در این جا از قل و زنجیر و داغ و درفش بگویم و نمی خواهم از دشنه و دشنام سخنی به میان آورم، چون می دانم این چنین سخن گفتن نه ادبیات ناهید کشاورز و محبوبه حسین زاده است و نه ادبیات جنبش زنان. از سوی دیگر قصد ندارم بگویم «دشمنان» با ما چه کرده اند، چرا که در ذهنیت ناهید و محبوبه دشمن سازی جایی ندارد بلکه این کار، روش و منش کسانی است که حتا از سایه خود نیز در هراسند. نمی خواهم از جدا کردن «سره از ناسره» یا «پاک سازی» در صفوف جنبش زنان سخنی به میان آورم چرا که این چنین سخن گفتن لااقل روش ما در جنبش زنان نیست. حتا نمی خواهم بگویم ناهید و محبوبه را آزاد کنید، چراکه می دانم در دانش زنانه ی ناهید و محبوبه، آزادی مقوله ای جمعی است. بلکه امروز می خواهم از تخیل ناب زنانه ی آن دو سخن بگویم.» وی در ادامه یادآور شد: «وقتی ناهید کشاورز و محبوبه حسین زاده را در حصارهای بلند زندان اوین به بند کشیدند، این دو با مدد گرفتن از تخیل لایزال خود تبدیل به قصه گویان زنان زندانی شدند که هر روز روایت بند عمومی زندان زنان را برایمان بازگو می کنند.» او سپس به خواست های زنان در کمپین یک ملیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز پرداخت و از "تخیل زنانه" به عنوان عامل رهایی بخش از این موقعیت پر از تهدید و خشونت یاد کرد: «ما ناچاریم دست به انتخاب بزنیم: یا مانند زنانی باشیم که از ناچاری تمکین می کنند، بی آن که طعم زندگی و مبارزه ای هستی بخش را بچشند، یا مانند ناهید کشاورز و محبوبه حسین زاده باشیم و روابط خشونت آمیز تحمیلی را شجاعانه انکار کنیم و واقعیت را آن طور که می خواهیم از نو بیافرینیم.»

پروین اردلان: باز هم شکایت می کنیم تا مجریان قانون بیاموزند اقدام غیر قانونی را با قدرت قانونی نیامیزند.
سخنران آخر پروین اردلان ضمن اشاره به مقاومت مدنی زنان طی یک سال اخیر با مروری بر شکایات قانونی زنان نسبت به مجریان و مسئولان قضایی برخوردهای قهرآمیز و غیر منطقی نیروهای حکومتی را خاطر نشان کرد و گفت : کلیه رفتارهای مدنی و مسالمت آمیز زنان در سال گذشته با تندی و برخوردهای شدید غیرقانونی پاسخ داده شد و ما هم در برابر این برخوردهای قهری مجدا شکایات قانونی خود را به جریان انداختیم.
وی با یاد آوری خاطره ٨ مارس سال ۱٣٨۴ و ضرب و شتم زنان توسط نیروی انتظامی در روز جهانی زن به بی توجهی قضایی موجود اعتراض کرد. زیرا پرونده شکایت زنان ضرب و شتم شده در ٨ مارس ان سال همچنان مسکوت مانده است. مشابه این اتفاق برای پرونده زنانی که در ۲۲ خرداد سال ٨۵ در میدان ۷ تیر از ماموران نیروی انتظامی کتک خورده و با مراجعه به پزشکی قانونی شکایت کرده بودند نیز رخ دادو پرونده آن ها نیز معوق ماند.
وی در مورد شکایت ناهید جعفری از فعالان زن حاضردر برابر دادگاه انقلاب( ۱٣ اسفند) که مورد ضرب و شتم پلیس قرار گرفته بود گفت : در کمال
تعجب پرونده این شکایت را از دادسرای عمومی به دادگاه انقلاب ارجاع دادند.
او ضمن یادآوری حملات شبانه و بدون مجوز در اسفند ماه سال گذشته به خانه های فعالان زن (منصوره شجاعی و فرناز سیفی ) و شکایات آنان به دادگاه را متذکر شد و گفت :« در واقع این ما زنان بودیم که همواره با رفتارهای آرام و مدنی خود به آن ها آموزش رفتار درست و قانون مداری داده ایم.»
وی با یاد آوری اصل ۲۷ قانون اساسی در مورد تجمعات گفت:«می بینید که رفتار ما، خواسته های ما و نحوه عملکرد ما همواره قانونی بوده است و این دستگاه های قضایی و امنیتی و انتظامی بوده اند که همواره با روش های غیر قانونی جلوی حرکات مدنی زنان را برای دست یابی به خواسته هایشان گرفته است. مطالبات ما و روش ما کاملا مدنی است و اگر از نظر برخی حساسیت زا شده است به دلیل موفقیت جنبش زنان در عمومی کردن این مطالبات بوده است. »
وی در تقابل با اقدامات مدنی و قانونی زنان با اشاره به کارنامه عملکرد دستگاه های حافظ امنیت به دستگیری ۷۰ روزنامه نگار، فعال دانشجویی، فعال جنبش زنان و زنان حامی در ۲۲ خرداد، ٣٣ روزنامه نگار و فعال جنبش زنان در ۱٣ اسفند ، ٣ روزنامه نگار و فعال ان جی اویی در ۷ بهمن و دستگیری سه فعال کمپین در مترو در ۲٣ آذر و ۲۰ دی و اکنون دوفعال دیگر کمپین در ۱٣ اسفند ..اشاره کرد و گفت اگر به این کارنامه ورود به منازل فعالان جنبش زنان، ضبط وسایل آنان، احضارات پی در پی تلفنی و کتبی، تهدیدات پی درپی رسمی و غیر رسمی تلفنی و تهدید به صدور حکم جلب و دستگیری و ...را هم اضافه کنیم شاید بتوان گفت دستگاه های امنیتی در حوزه زنان از پرکارترین دستگاه های ما بوده و لابد برای برهم زدن امنیت مدنی زنان هم دیپلم یا نشان افتخار، ترفیع درجه و مقام و حقوق مادی هم برایشان در پی داشته است.
و در پایان نیز اعلام کرد :« قطعا پس از آزادی یارانمان نسبت به بازداشت غیرقانونی آنها اعلام شکایت می کنیم هرچند چون گذشته پاسخی نگیریم. این هم خودش نوعی آموزش کاربردی به مجریان قانون است که کار غیر قانونی را با قدرت قانونی نیامیزند. »

نویسنده: تارا نجد احمدی
عکس: آرش عاشوری نیا