• فرستادن زندانیان امنیتی به زندان گوآنتاناموی شمال در حقیقت نوعی شکنجه به حساب می آید. کانادا قرار داد عدم شکنجه را امضاء کرده است, اما در عمل دست به چنین اعمالی می زند. این زندانیان با نداشتن وکیل, بدون تفهیم نوع بزهکاری شان, ایزولاسیون کامل, ممنوعیت ملاقات با خانواده هایشان و فشارهای روحی روانی و فیزیکی دیگر که بر آنها وارد میشود, در حقیقت انواع شکنجه ها را تجربه می کنند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ٣ ارديبهشت ۱٣٨۶ -  ۲٣ آوريل ۲۰۰۷

یادداشت مترجم
تاکنون چند بار شنیده ایم که دولت هایی مدعی " تمدن" با مستمسک قرار دادن حقوق بشر و دموکراسی و تأمین امنیت, نسبت به وضعیت بسیاری از انسان ها بی تفاوت بوده و جان آنها را به خطر انداخته اند؟
ما باید در مورد مسئله حقوق بشر بسیار منقدانه فکر کنیم و توجه داشته باشیم که از دهان چه دسته, چه گروه و چه دولتی طرح میشود. دولتی که ملت خود را شکنجه کند, چه بطور فیزیکی و چه بطور روحی روانی , چه از طریق گذراندن قوانینی که آزادی های فردی را محدود کرده و یا از بین می برد و چه از طریق زورگویی برای اجرای اینگونه قوانین, نه متمدن است ونه پیام آور حقوق بشر و آزادیخواهی .
دولت کانادا قانون Security Certificate را پس از حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ تصویب نمود تا هر کسی که " مظنون به اخلال در امنیت کشور" است را بدون هیچ گونه حکمی از سوی دادگاه, دستگیر و تا هر مدتی که لازم بداند زندانی نماید. آنهم در زندان های مخوف با حفاظت بسیار بالا و تحت شرایطی غیر انسانی. دولت کانادا به کسی حق رسیدگی به سرنوشت این زندانیان را نمیدهد. با استفاده از همین قانون تاکنون افراد بسیاری از زندگی عادی خود ساقط شده اند, برای شکنجه و کسب اطلاعات به کشورهای دیگر فرستاده شده و یا در خود کانادا مورد شکنجه های روحی روانی و فیزیکی قرار گرفته اند. آنچه که بر سر ماهر آرار و دیگرانی چون او آمده است و آنچه که در زندان گوآنتاناموی شمال می گذرد, نمونه هایی هستند از "حقوق بشر" قانونی کانادا . تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

پس از ٨۰ روز اعتصاب غذا, هنوز هیچگونه مراقبت های پزشکی فراهم نشده است
محمد محجوب از آن سوی تلفن می گوید : ما به آرامی به سوی مرگ می رویم. مدت ٨۰ روز است که در اعتصاب غذا بسر می بریم. سه مرد به نام های محمد محجوب, محمود جبلا و حسن المری مدتهای مدیدی است که در زندان مخوف اداره مهاجرت شهر کینگستون در استان اونتاریو, یعنی درKingston Immigration Holding Centre – KIHC که به گوآنتاناموی شمال معروف شده است, زندانی گشته اند و اکنون در اعتصاب غذا بسر می برند. این زندان بارها مورد انتقاد قرار گرفت است. زیرا زندانیان این مرکز که به دلایل امنیتی بازداشت شده اند, بدون داشتن وکیل و اجازه ملاقات و بدون هیچ گونه محاکمه ای نگهداری میشوند تا به کشورهای مبداء بازگردانده شوند, تا در آنجا مورد شکنجه قرار گرفته و اطلاعات بدست آمده از آنها در اختیار مراکز اطلاعاتی امنیتی کانادا قرار بگیرد.
زندانیان گوآنتاناموی شمال از حقوق اولیه یک زندانی برخوردار نیستند. سطح انتقادات در مورد این زندان به آن حدی رسیده است که اخیرا وزیرPublic Safety کانادا, Stockwell Day از این زندان دیدن کرده است, بدون آنکه با زندانیان ملاقاتی داشته باشد.

عدم وجود مراقبت های پزشکی
این سه زندانی مدتی است که دست به اعتصاب غذا زده واخیرا نیز اعتصاب غذای خشک کرده اند, یعنی اینکه از نوشیدن آب و آب میوه نیز خودداری میورزند. طبق قوانین پزشکی, اعتصاب غذا کننده باید هر روز معاینه شود, مقدار وزن, ضربان قلب, فشار خون, مجاری تنفسی و سطح ماده سدیم و پتاسیم آنها اندازه گیری و ثبت شود. اما این مسائل در مورد این سه زندانی امنیتی رعایت نمیشود. از این جهت در این اواخر, آنها به دلیل ضعف و پایین آمدن فشارخون, نه قادر به راه رفتن اند و نه دارای کنترل بر بدن خویش . آنها دچار سرگیجه های فراوان و تب و لرز شده اند.
یکی از پزشکان عضو کمپین" برای متوقف کردن محاکمات مخفی در کانادا" (To Stop Secret Trials in Canada) به نام Matthew Behrens می گوید : " عدم رسیدگی به علایم حیات , از جمله سطح پتاسیم و سدیم , باعث کم شدن آب بدن و نقص در ضربان قلب میشود و ادامه چنین عملی, اعتصاب کننده را به حالت بیهوشی می برد. امتناع از خوردن غذا به مدت طولانی, علاوه بر عوارض مذکور, باعث متورم شدن زبان, پیدایش خون در ادرار و خارش های پوستی می گردد."
فعالین این کمپین استاک ول دی را بخاطر عدم توجه به سرنوشت این سه زندانی مورد انتقاد شدید قرار داده اند. آنها میگویند که بازدید ظاهری وزیر از زندان گوآنتاناموی شمال, وضعیت واقعی این زندان را روشن نمی نماید. وی می بایستی برای کسب اطلاعات بیشتر از این زندان, با زندانی ها صحبت میکرد و می بایستی این سئوال را هم جواب میداد که چرا افراد به ظاهر مظنون را, تحت لوای Security Certificate زندانی می کنند و آنها را در ایزولاسیون کامل قرار میدهند تا به امراض مختلف روحی , فیزیکی دچار شده و خوف از بازگرداندن به شکنجه گاه های مصر و سوریه, آنها را به امراض مضاعف مبتلا کند. روشن شدن این مسائل , مردم را آگاه میکند تا علیه این نوع قوانین وارد چالش های اجتماعی شوند.
فرستادن زندانیان امنیتی به زندان گوآنتاناموی شمال در حقیقت نوعی شکنجه به حساب می آید. کانادا قرار داد عدم شکنجه, یعنی Protocol to the Convention Against Torture را امضاء کرده است, اما در عمل دست به چنین اعمالی می زند. این زندانیان با نداشتن وکیل, بدون تفهیم نوع بزهکاری شان, ایزولاسیون کامل, ممنوعیت ملاقات با خانواده هایشان و فشارهای روحی روانی و فیزیکی دیگر که بر آنها وارد میشود, در حقیقت انواع شکنجه ها را تجربه می کنند. هیچ هئیت بازرسی ای حق بازدید از این زندان را ندارد و کسی نیز دارای حق خواندن پرونده این گونه متهمان نمی باشد.
محمود جبلا , یکی از این سه زندانی اعتصابی میگوید که در زندان مورد سوء رفتار از طرف مأمورین قرار گرفته است. خشونت لفظی, شکستن روحیه و بی احترامی به آنها, از رفتارهای روزانه در این زندان است. هیچ یک از این زندانیان اجازه ندارند با رسانه ها تماس بگیرند, بدون آنکه صحبت های آنها قبلا از طرف مسئولین چک شده باشد. عدم رعایت این مقررات از سوی زندانیان , میتواند به بزه های آنها بیافزاید و گاها زندگی آنها را به مخاطره بیاندازد.
در واقع میشود گفت که این سه زندانی امنیتی در یک زندان خصوصی بسر می برند. برای فقط همین سه زندانی, دو نفر رئیس, دو نفر کارمند دفتری , هفت نفر مسئول قسمت و دوازده زندانبان وجود دارند. به آنها گفته شده است که در سلول های خود, امدادهای پزشکی دریافت نخواهند کرد و در صورت نیاز باید به ساختمان مجاور مراجعه کنند. طبق گفته زندانیان, آنها جرئت رفتن به ساختمان مجاور را ندارند, بدلیل آنکه آنها هر لحظه می توانند مورد سوء ظن های جدیدی قرار بگیرند. از این جهت ترجیح می دهند که به همراه یک مسئول زندان به ساختمان دیگر بروند. خود این امر باید مراحل اداری مختلفی را نیز طی کند. چنین اعمالی, حقوق پایه ای بشر را لگدکوب می کند. زندانیان را مجبور کرده اند که قوانین غیرمنطقی زندان را بپذیرند. در این زندان به هیچ کس اجازه نمیدهند که رابطه ای هر چند هم ضعیف و عاطفی, با زندانیان امنیتی برقرار کند.
از این جهت هفته پیش یک گروه متشکل از ۷۰ نفر از کارکنان بهداشت کانادا در اعتراض به مقررات زندان دست بکار شدند. آنها قرارداد پزشکی مصوبه در مالتا در سال ۱۹۹۱ و قرارداد مصوبه ۲۰۰۶ در آفریقای جنوبی را در مقابل مسئولین زندان قرار دادند. طبق این مصوبات, پزشکانی که با افراد اعتصاب غذاکننده روبرو هستند, اگرچنانچه از طرف دولت برای رسیدگی به این مسئله فرستاده شوند, نباید نسبت به دولت در این مورد وفادار باشند. وظیفه این پزشکان در مرحله اول آن است که به وضعیت اعتصابیون رسیدگی و مراقبت های پزشکی را از نظر اخلاقی بطور کامل در اختیار آنها قرار دهند و با زندانیان رابطه عاطفی برقرار کنند. مسئله قابل توجه در اینجا این است که زندان گوآنتاناموی شمال واقع در کینگستون کانادا به عناوین مختلف چالش کشیده شده است.

اقدام کنیم:
به هارپر و استاک ول دی نامه بنویسیم.
ضروری است که دولت اتاوا فشار عمومی را احساس کند. همین فشارها بود که باعث شد استاک ول دی از زندان گوآنتاناموی شمال بازدید کند . این چنین فشاری لازم است تا دولت به مذاکره در مورد این زندانیان وادارشود.

ای میل هارپر : pm@pm.gc.ca
ای میل استاک ول دی : day.s@parl.gc.ca

saffaars@hotmail.com