اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۹ ارديبهشت ۱٣٨۶ -  ۲۹ آوريل ۲۰۰۷

امسال در حالی مراسم اول ماه مه را برگزار می‌کنیم که سرمایه‌داری جهانی بیش از پیش در بحران فرورفته و اعمال سیاست‌های "جهانی سازی" با مقاومت جدی روبه‌رو شده است.
سرمایه‌داران برای تداوم تولید ارزش اضافی، بیش از پیش به نیروی کار و قوانین حمایتی از کارگران هجوم برده و سطح معاش و رفاه مردم را پایین می‌آورند.
حاکمیت سرمایه تمامی کارها و خدمات و روابط و حتی تمامی انسان‌ها را کالا می‌بیند.
رشد افسارگسیخته‌ی مصرف‌گرایی بر نیروی کار ارزان، به ویژه نیروی کار زنان بنا شده است.
با وجود انباشتگی روزافزون ثروت جهان، دو سوم مردم دنیا که ۷۰ درصد از آن‌ها زن هستند، در فقر به‌سر می‌برند.
جنگ نیز که باعث ویرانی، ترور، قتل عام و کشتار مردم بی‌گناه است، ابزار سرمایه‌داری جهانی برای تقسیم دوباره‌ی جهان و اهرم‌های فشار دولت‌های قدرتمند علیه مردم زیر ستم است. ما به راه انداختن جنگ در منطقه را به هرشکل و تحت هر عنوان و از سوی هر دولتی محکوم می‌کنیم.
در ایران نیز سرمایه‌داری با اتکاء به اهرم‌های مختلف، برای تضییع حقوق کارگران و پایین نگه‌داشتن دستمزدها، با بیکار کردن گسترده، فشار مضاعفی را بر مزدبگیران و حقوق‌بگیران تحمیل می‌کند. کارگران به دلیل پایین بودن دست‌مزد و سطح معاش مجبور به انجام اضافه‌کاری هستند و در بسیاری از موارد، به شغل دوم و سوم نیز تن می‌دهند. در این میان، کارگران بیکار از هرگونه حقوقی محروم‌اند و خانواده‌های بسیاری از آن‌ها در معرض فروپاشی است. یکی از علت‌های مهم افزایش خشونت در خانواده، بیکاری و فقر است. بارها شاهد خودکشی و خودسوزی کارگران یا کشته شدن زن و فرزندان کارگران به دست پدر بیکار شده‌ی خانواده بوده‌ایم. بسیاری از دختران و زنان این خانواده‌ها به تن‌فروشی کشیده شده‌اند. بیکاری، بسیاری‌ از زنان سرپرست خانوار را به ورطه‌ی نابودی کشیده است. بیمه‌ی بیکاری از دستاوردهای مبارزات پیشین کارگران جهان است. ما خواهان برقراری بیمه‌ی بیکاری برای تمام بیکاران، تا زمان بدست آوردن کار هستیم.
بسیاری از زنان و کودکان در کارگاه‌های زیرزمینی و نمور با ساعات طولانی کار به عنوان ارزان‌ترین کارگران به کار گرفته می‌شوند و زیر پوشش بیمه‌ی تأمین اجتماعی نیستند. ما خواهان تأمین زندگی شایسته برای این کودکان و زنان به عنوان ستم‌دیده‌ترین بخش‌های طبقه‌ی کارگر هستیم.
کار در کارگاه‌های تولیدی و خدماتی با کارهای تولیدی و خدماتی در خانه فرقی نمی‌کند. زنانی که در خانه کار می‌کنند باید از خدمات بیمه‌ای و تأمین اجتماعی مناسب برخوردار باشند. بنابراین ما خواهان رفع تبعیض از زنان در کلیه‌ی عرصه‌های کار و برخورداری آنان از دستمزد و مزایای برابر در ازای کار برابر با مردان هستیم.
سال‌هاست که کارفرمایان در ایران، برای پایین نگه‌داشتن سطح دستمزد از استخدام رسمی کارگران خودداری می‌کنند و برای استخدام آن‌ها از قراردادهای موقت و سفید امضاء و ... استفاده می‌کنند. سرمایه‌داری در ایران به منظور دسترسی به نیروی کار ارزان‌تر، قراردادهای موقت را جایگزین قراردادهای رسمی کرده است.در سال ٨۵ شاهد شکل جدیدی از به کارگیری این شیوه‌ها بودیم که، ناامنی شغلی را به گونه‌ای دیگر دامن می‌زند.
امروز ناامنی شغلی محدود به کارگران واحدهای تولیدی نیست بلکه کارمندان ادارات، پرستاران، معلمان (که بسیاری از آنان زن هستند) و همه‌ی مزد بگیران و حقوق بگیران را در بر می‌گیرد.
داشتن امنیت شغلی حق همه‌ی کارگران و مزدبگیران است. امروز امنیت شغلی،‌تنها با تلاش و مبارزه بخش‌های محدودی از حقوق بگیران به دست نمی‌آید.
سال‌هاست صاحبان سرمایه، ستمگران و سلطه‌گران، چه در سطح جهانی و چه در سطح ملی، سعی می‌کنند با لوث کردن روزهای جهانی از جمله ٨مارس (روز جهانی زن) و اول ماه مه (روز کارگر) آن را از محتوای واقعی خود تهی کنند.‌
چنین روزهایی، بزرگداشت مبارزات و مقاومت ستمدیدگان در مقابل صاحبان ثروت، قدرت، زور و سلطه در ابعاد خرد و کلان است. نباید اجازه داد با لوث کردن این روزها به اشکال گوناگون مفهوم (روزهای جهانی اول مه و ٨ مارس) از مضمون واقعی خود تهی شود، و از بار مبارزه بر ضد سلطه و ستم کاسته شود. برگزاری مستقل مراسم در این روزها، یکی از جنبه‌هایی است که باید برآن تأکید شود.
در آستانه‌ی اول ماه مه، در شرایطی که شاهد گسترش اعتصابات و اعتراضات کارگران، معلمان ودیگر قشرهای مردم هستیم با حمایت از این مبارزات، جنبش مزدبگیران، حقوق بگیران و به طور کلی جنبش عمومی مردمی را گسترش دهیم.