• در محل های مختلف, همیشه در نوع محصول و تعداد کارگرانی که برای جمع آوری آن نیاز است, تفاوت وجود دارد. اما روزنامه نیویورک تایمز دارد تصویر غلطی را مجسم میسازد. من هشت ماه در سرتاسر کالیفرنیا سفر کردم, ولی میوه های خراب شده را بر روی درختان ندیدم. اما شرایط زندگی و شرایط کار تیره کارگران را دیدم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱٣ ارديبهشت ۱٣٨۶ -  ٣ می ۲۰۰۷

جولیا پرستون خبرنگار نیویورک تایمز که از واشنگتن دی سی می نویسد, توصیف میکند که در منطقه لیک کانتی کالیفرنیا, گلابی ها بر روی درختان خراب شده اند و این امر بخاطر فقدان وجود کارگران برای چیدن آن ها است. باغداران به این خبرنگار میگویند که از 450 هزار کارگر کشاورزی, تعداد 70 هزار نفر آنها کم شده است. نوشته های روزنامه های آمریکا توسط بیزینس های کشاورزی مهمیز زده میشوند. بیزینس های کشاورزی خواهان برنامه Bracero* هستند و از کمبود کارگر برای پیشبرد این برنامه شکایت دارند.
دوهفته پیش, هیچ زیتونی بر روی درخت ها در اطراف تاهاما کانتی, که در آن درختان زیتون میرویانند, ندیدم. باران و هوای سرد امسال, به محصول صدمه زده است و کارگران, برای یافتن کار در جاهای دیگر, آنجا را ترک کرده اند.
در محل های مختلف, همیشه در نوع محصول و تعداد کارگرانی که برای جمع آوری آن نیاز است, تفاوت وجود دارد. اما روزنامه نیویورک تایمز دارد تصویر غلطی را مجسم میسازد. من هشت ماه در سرتاسر کالیفرنیا سفر کردم, ولی میوه های خراب شده را بر روی درختان ندیدم. اما شرایط زندگی و شرایط کار تیره کارگران را دیدم.

کالیفرنیایی ها به یک بررسی واقعی در مورد کار کشاورزان نیاز دارند

امروزه تعداد بیشتری از کارگران کشاورزی از روستاهای کوچک جنوب مکزیک و حتی آمریکای مرکزی, مهاجرت می کنند. در باغ های انگور و مرکبات احتمال شنیدن زبان های بومیان پیش از ورود کلمبو, مانند Mixtec وPurepecha و یا Triqui همانقدر وجود دارد که شنیدن زبان اسپانیایی.
این بومیان دارند کالیفرنیا را به یک مکان غنی تر در ثروت و فرهنگ, تبدیل میکنند. برای آنهایی که عاشق سس های تند و تیز هستند, این بهانه خوبی است برای جشن گرفتن. از جمله فستیوال Guelagetza نمایش رقص های Oaxacan در فرنسو, سانتا ماریا و سان دیاگو.
در فصل های بیکاری ماههای زمستان که کار زیادی در مزارع یافت نمیشود, خانواده های بافنده بومیان Triqui, شال گردن های عالی میبافند. اما مزدهایی که این خانواده ها دریافت میکنند, بسختی کفاف زنده بودن را میدهد. آن گونه که آبراهام لینکلن میگفت "کارگر همه ثروت ها را خلق میکند", اما سهم کارگران کشاورزی از این ثروت فوق العاده کم است. 25 سال پیش, در اوج نفوذ اتحادیه United Farm Workers-UFW , قراردادهای اتحادیه ای توانست دو برابر دستمزد آن زمان را تضمین کند. امروزه اما دستمزد در هرساعت به حداقل آن رسیده است, یعنی ساعتی 6 دلار و 75 سنت. و با محاسبه تورم, امروزه حداقل دستمزد نسبت به آنچه که در گذشته بود, پایین تر آمده است.
وضع کارگران کشاورزی بدتر از آن وضعی است که در طول دو دهه بود. در حالیکه قیمت میوه ها در سوپرمارکت ها بیش از دو برابر شده است.

دستمزد کم, مضرات انسانی دارد

دستمزد کم, در زمینه مسکن به معنای این است که خانواده ها در اطاقک های تنگی که به ماشین ها وصل شده اند, زندگی میکنند و یا در آپارتمان ها و گاراژ ها مثل ساردین بزور چپانده میشوند. افراد بسیاری در یک اطاق می خوابند. کارگران بومی, به همراه کارگرانی که با محصولات سفر می کنند, بدترین شرایط را دارند. مهاجرین اغلب در ماشین ها و گاها حتی در مزارع و یا در زیر درختان زندگی میکنند. درآمد آنها بسیار کمتر از آن است که بتوانند جای بهتری را اجاره نمایند.
مسکن در روستاهای کالیفرنیا در بحران است. در طول نیم قرن اخیر, باغداران کمپ های قدیمی کارگران را داغان کردند. آن کمپ ها هیچوقت جای خوبی برای زندگی نبودند, اما جایی نداشتن, بدتر است.
من کودکانی را که در مزارع شمال مکزیک کار میکنند, دیده ام. اما امسال آنها را دیدم که در اینجا هم کار میکنند. وقتی که خانواده ها, کودکانشان را برای کار به مزارع می آورند, بخاطر آن نیست که آنها برای تحصیل و آینده آنها ارزشی قائل نمیشوند, بلکه بخاطر آن است که آنها با تکیه بر دستمزد فقط بزرگسالان, نمیتوانند از پس مخارج زندگی برآیند.

چه چیز تغییر ایجاد میکند؟

اتحادیه ها تغییر ایجاد میکنند. دهها سال قبل, UFW برای بالا رفتن سطح دستمزدها فشار آورد و کارگران کشاورزی کالیفرنیا به بهترین دستاوردهای تاکنونی زندگی دست یافتند. اما باغداران, دشمن سرسخت سازماندهی اتحادیه ای بوده اند. برای کارگرانی که بدون مدرک قانونی زندگی میکنند, پیوستن به اتحادیه, یا مطالبه حقوق, میتواند نه تنها آنها را در معرض خطر اخراج از کار, بلکه حتی در خطر اخراج از کشور هم قرار بدهد.
تغییر در قوانین, زندگی کارگران را نیز بهتر مینماید. سازمان California Rural Legal Assistance, با بازرسی شرایط کار در مزارع و کمک به کارگران برای درک حقوقشان, کار قهرمانانه ای را انجام میدهد. اما این یک مبارزه در سربالایی است. بسیاری از کارگران هنوز کمتر از حداقل دستمزد, مزد میگیرند و برخی از آنها از طریق آفت ها و یا شرایط کار غیرانسانی, مسموم میشوند.
برسمیت شناختن قانونی کارگران بطور واقعی – گرین کارت یا ویزای شهروندی دائمی - به آنها کمک میکند که بدون خطر اخراج از کشور, خود را سازماندهی کنند. خانواده های مهاجر, نیاز به برابری و ثبات دارند و اینکه سهم مهم آنها در اقتصاد ما برسمیت شناخته شود.
اما باغداران نمیخواهند با افزایش دستمزد, کارگران را جلب نمایند. آنها در عوض میخواهند کارگران را از خارج از کشور و با یک ویزای موقت و نه ویزای دائمی, بکار بگمارند... یعنی دسترسی دائمی داشتن به مردمی که میتوانند کار بکنند, اما اجازه ماندن ندارند. این امر, تکرار برنامه ورشکسته Bracero سال های 40 و سال های 50 است.
دستمزد کارگران کشاورزی, از طریق یک برنامه موقت کارگری بالا نمیرود. برعکس, کارگران کشاورزی با دستمزد پائین خود, به نام حفظ کشاورزی کالیفرنیا در یک وضعیت "قابل رقابت", به بیزینس های کشاورزی کمک هزینه خواهند داد. اعتصابات و اتحادیه هایی که درآمد خانواده را بالا ببرند, به مثابه یک تهدید بحساب خواهند آمد.
ما این را قبلا دیده ایم. در طول دوران برنامه Bracero, هنگامیکه کارگران ساکن یک محل دست به اعتصاب میزدند, باغداران, Bracero ها را میآوردند و اگر چنانچه آنها هم اعتصاب میکردند, اخراج می شدند. به همین جهت افرادی چون سزار چاوز, ارنستو گالارزا و برت کورنا, بالاخره کنگره آمریکا را در سال 1964 قانع کردند که به این برنامه خاتمه دهد. اولین اعتصاب کارگران UFW در باغهای انگور در سالی که قانون Bracero لغو شد, شروع گردید.
برنامه Bracero را در اختیار کارفرمایان قرار دادن, ایده شکست خورده ای است که کسی نباید آنرا تکرار کند. کار کشاورزی ای که بتواند حامی خانواده ها باشد, بهتر است.

ZNet
saffaars@hotmail.com

دیوید بیکن, عکاس و خبرنگاری است که در زمینه مسائل کارگری, بخصوص کارگران مهاجر, تبحر دارد. وی در عکس ها و داستان های خود, مبارزات مردم را برای عدالت اقتصادی و اجتماعی در گوشه و کنار جهان, به تصویر میکشد.
دیوید بیکن در یکی از آثار خود بنام Beyond Braceros سیاست های کنونی کنگره آمریکا را در مورد کارگران مهاجر و نادیده گرفتن حقوق این کارگران را از طریق گذراندن لوایحی که دست کارفرما ها را در یک برنامه جدیدBracero   باز میگذارد, به چالش کشیده است.
دیوید بیکن نویسنده کتاب بچه های نفتا ( The Children of NAFTA) و کتاب جوامع بدون مرز (Communities Without Boarders) می باشد. از جمله دیگر آثار وی میتوان کارگر مکزیکی طغیان میکند (Mexico’s Labour Rebels) و همبستگی در زمان جنگ (Solidarity in Wartime) را نام برد. عکس ها و نوشته های دیوید بیکن را درسایت dbacon.igc.org   میتوان دنبال نمود.

*یادداشت مترجم در مورد برنامه Bracero

در سال 1942 ایالات متحده آمریکا برنامه Bracero را شروع کرد تا کمبود کارگر را که پس از جنگ جهانی دوم با آن مواجه شده بود, جبران نماید. Braceros به کارگران مکزیکی اطلاق میشد که حاضر شدند برای یافتن کار از مرز عبور کنند. دولت آمریکا در طول سال های 1942 و 1965 طبق برنامه Bracero که مبتنی بر یک توافق با دولت مکزیک بود, برای آنها قراردادهای کار موقت فصلی صادر کرد. بر اساس این برنامه, 5/4 میلیون کارگر کشاورزی از مکزیک به ایالات متحده آورده شدند. آنها عمدتا کارگران با سابقه ای بودند که زمین ها و خانواده های خود را در پی زندگی بهتر ترک کردند.
برنامه Bracero بخاطر اینکه هیچگونه پوشش حمایتی را برای کارگران فراهم نمیکرد و دست کارفرمایان را در استثمار شدید آنها باز میگذاشت, بطور وسیعی مورد انتقاد محافل مدافع حقوق کارگران قرار گرفت. بخصوص اینکه بر طبق توافقی که بین دو کشور آمریکا و مکزیک صورت گرفته بود, 10 درصد از دستمزد این کارگران موقت, برای اجرای یکی از مفاد این قرارداد, ضبط میشد تا هنگامیکه به مکزیک بازگشتند, به آنها پس داده شود. اما بنا به گفته Ventura Gutierrez که جنبش بر علیه این برنامه را هدایت کرد, هیچیک از آن کارگران مبلغ ضبط شده را دریافت نکردند و اصلا معلوم نشد که این مبالغ کجا رفت.
این برنامه در سال 1964 پایان یافت. اما علیرغم سهیم بودن این کارگران در اقتصاد ایالات متحده و مکزیک, بسیاری از آنها اکنون در یک فقر مهلک بسر می برند, هر دو دولت, آنها را بحال خود رها کرده اند, بدون اینکه آنها حتی بتوانند برای مزایای امنیت اجتماعی که ظاهرا قرار بود بخشی از مزایای برنامه Bracero باشد, اقدام کنند.