اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲٣ ارديبهشت ۱٣٨۶ -  ۱٣ می ۲۰۰۷

"ما زبان تهدید را بکار نمی گیریم و زبان تهدید را نیز از کسی نخواهیم پذیرفت". از سخنان مسعود بارزانی، رئیس اقلیم کردستان فدرال عراق، در پارلمان اروپا، بروکسل.
امروز صبح چهارشنبه که از خواب بیدار شدم و بعد از صبحانه به دفتر کارم آمدم، اولین خبر ناگوار از رادیو و اینترنت، شنیدن انفجار ٨۰۰ کیلوگرم تی ان تی در یک کامیون پارک شده جلو وزارت داخله حکومت فدرال کردستان در اربیل بود که این انفجار در کنار خسارت مالی در همان ساعات اولیه منجر به کشته شدن ۱۶ نفر بیگناه و زخمی شدن بیش از ۷۰ نفر رهگذر گردیده بود. بله هموطنان وخوانندگان ارجمند، آنطور معلوم است در این روزها که بحث بر سر تحقق بخشیدن به ماده ۱۴۰ قانون اساسی عراق در رابطه با شهر کرکوک و الحاق دیگر شهرهای کرد نشین به منطقه کردستان فدرال در رفراندوم ماه اکتبر است، دشمنان آشتی نا پذیر ما در هر لباسی، دست و پا می زنند و به هراس افتاده اند و لحظه ای آرام نمی نشینند که بتوانند بهر وسیله ای جلو بکرسی نشاندن آنچه که در قانون اساسی عراق و با رأی ٨۰% نمایندگان مردم آن کشور در رابطه با حقوق حقه کردها به تصویب رسیده، سد کنند. بدینوسیله قصد دارند به زعم خود چرخ تاریخ را حتا به ما قبل دیکتاتوری صدام حسین جنایتکار، به عقب بر گردانند.
اکنون ما شاهد آن هستیم که بیش از سه سال است، به بهانه حضور ارتشهای آمریکا و انگلستان در عراق، روزی نیست که با بمب گذاری های غیر مسئولانه و بی رحمانه و اغلب انتحاری دهها انسان بیگناه دربغداد و دیگر شهرهای عراق به خاک و خون کشیده نشوند. با نزدیک شدن رفراندم، جریان این بمب گذاری، دارد به منطقه کردستان هم سرا زیر می شود. و اینها همه به بهانه حضور ارتشهای آمریکا و انگلیس درعراق و سکوت کردها در این رابطه انجام می گیرند. پر مسلم است که هیچ انسان دمکراتی حضور یک نیروی اشغالگر و بیگانه را در سر زمین خود نمی تواند تحمل کند و همه انسانها می خواهند آزاد وبدون وابستگی و بی ترس از هرتهدیدی زندگی کنند. اما آیا واقعا این بمب گذاری ها فقط بخاطر حضور نیروهای بیگانه است؟ اگر ازما بپرسید، میگوئیم نه خیر! اینها همه بهانه اند. در واقع اصل مسئله در اینجا برسر حضور ارتش آمریکا و انگلستان در عراق نیست، بلکه این حکومت فدرال کردستان است که موجودیت آن برای دشمنان غیر قابل تحمل شده. اگر فقط مسئله حضور نظامی آمریکا بود، راه حل آن می توانست بسیار ساده تر باشد. ما یقین داریم که این ترورهای روزانه با سرا زیر شدن پول هنگفت از طرف برخی از کشورهای همجوار برای انجام چنین جنایاتی انجام می گیرد، چون چنین کار سیستماتیک و پر دوامی، بدون پشتیبانی مالی سران ناسیونالیست کور کشورهای همجوار نمی تواند حتا یک ماه دوام داشته باشد. پس این کار را فقط و فقط در ضدیت با سیستم فدرالیسم در عراق و بویژه در ضدیت با حکومت فدرال کردستان، می توان ارزیابی کرد، نه چیز دگر. اگر مسئله حقوق و آزادی کردها نبود، بدون شک برای محرکان و سران پشت پرده این بمب گذاریها، زیادهم مهم نمی بود، اگر به اضافه ارتش آمریکا وانگلیس ده لشگر دیگر از نیروهای مثلا اروپائی در عراق مستقر می شدند. ما کردهای خواهان حقوق برابر و صلح در منطقه از همینجا اعلام می داریم و تمام نیروهای مترقی دنیا باید بدانند که بزرگترین دشمن آزادی و حقوق کردها و بویژه دشمن حکومت فدرال در کردستان عراق، گردانندگان ناسیونالیست دولت ترکیه و ناسیونالیستهای ایرانی در قبای آخوندی و دیگر اسلامیون افراطی عرب و غیره هستند. ما بازهم تکرار می کنیم که با هیچ کدام از ملیتهای ترک و عرب و فارس اصلا خصومتی نداریم. این دیکتاتوران و برتری طلبان ناسیونالیست این ملتها هستند که دشمن ما و دشمن خود آن ملتها و حتا دشمن آزادی و همه نیروهای مترقی اند.
برای این دشمنان مهم نیست که خودی و غیر خودی، بیگناه و "گناهکار" در این بمب گذاریها کشته شوند. مهم آنست که وحشت در دل مردم ایجاد کرده و به آنها بفهمانند که نباید از دمکراسی و سیستم فدرالیسم در کردستان دفاع کنند. آنگونه ملاحظه می شود، این دشمنان بهر وسیله ای متوصل می شوند که تنها منطقه آرام عراق یعنی سرزمین کردستان فدرال را به نا آرامی بکشانند. بطوری که یکی ازتروریستها دریک رسانه عربی گفته است: "به کردها اخطار می کنیم، فکر نکنند منطقه آنها آرام و دور از انتقامجوئی گذاشته می شود" نقل بمعنی.
تازه این تهدید مستقیم است، تهدیدهای غیر مستقیم بی شمارند. برای نمونه سنگسار دوعا دختر ۱۷ ساله ایزدی، توسط قبیله و خانواده نا آگاه و افراطی او که بدون شک جریان پشت پرده و انگیزه سیاسی آن برای اکثر کاملا محسوس است و یا سر بریدن ۲۲ ایزدی، یک هفته بعد از سنگسار دوعا، در شهر موصل توسط مسلمانان افراطی. اینها و دهها مانند این جنایات از نیرنگ هائی هستند که مثلا ایزدی های کرد و غیر کرد را بوحشت بیاندازند که نکند خیال گرویدن به حریم کردسان را داشته باشید. در هرصورت شما از دست مسلمانان در نخواهید رفت و در سایه حکومت فدرال هم هیچ امنیتی نخواهید داشت، لذا اکثر آنها نیز مسلمان سنی اند! پس بهتر است از کردستان فدرال روی بر گردانید! اگر چه این جنایات سنگسار یک دختر جوان و سر بریدن ۲۲ مرد ایزدی کرد در خارج از یا در مرز محدوده قدرت حکومت کردستان فدرال اتفاق افتاده است، با این توصیف اکثر رسانه ها و از جمله برخی از رسانه های فارسی زبان اپوزیسیون از چپ و راست، تمام کاسه کوزه ها را بر سر حکومت اقلیم کردستان شکسته اند که این چنین جنایاتی در سایه این حکومت بوقوع پیوسته است!! تا جائی که یک شاعر و نویسنده معروف ایرانی، عمدا یا نا آگاهانه (که امید است عمدی نباشد) برای بیشتر مقصر دانستن و بی عملی این حکومت کردی، مثلا مکان سنگسار یا لگدسار قرون وسطائی دوعا را در نوشته اش از منطقه موصل به سلیمانیه منتقل کرده است که سلیمانیه صد در صد از شهرهای تحت حکومت کردستان است، ولی شهر موصل هنوز نه. تانشان دهد که حکومت کردی هم خود عامل و تشویق کننده این چنین جنایاتی است! برای اینکه یاوه نگفته باشیم و واژه عمد بودن طرح این مسئله به واقعیت نزدیک باشد، ملاحظه می کنید که هیچکدام از این رسانه ها، حتا به آن اشاره ای نکرده اند که حکومت اقلیم با وصف محدودیت قانونی که دارد، هفت نفر ازعاملان جنایت سنگساررا دستگیر کرده و به محاکمه کشانده اند و دکتر کمال کرکوکی، نایب رئیس پارلمان کردستان در مجلس گفته است: "پلیس باید برای شناسائی بقیه عاملان و حتا تماشا گران بی تفاوت به شدت پی گیری کند". نقل بمعنی
دراینجا ما هیچ قصد دفاع از حکومت حریم کردستان را نداریم و کاملا برایمان قابل لمس است که دراین حکومت هم نارسائی هائی بچشم می خورد و باید شدیدا مورد انتقاد قرار گیرند و تصحیح آنها را به طور جدی از دولت اقلیم خواستار شد. برای نمونه این کمبودها، کم توجهی به وضع جوانان کردستان، کم توجهی به ایجاد محل کار و در نتیج باز گذاشتن دست مسلمانان افراطی برای جذب افراد بیکار، بی نظمی در ادارات دولتی و ایجاد دره عظیمی بین قشر ثروتمند و اکثریت مردم ندار، تاجائی که صدها خانوار پنج نفری در اربیل هستند که هر خانواده فقط یک اطاق برای زیستن دارند ولی افراد و یا خانواده های کم فرزند و ثروتمندی در همین شهر بسر می برند که در ویلاهای هشت و نیم میلیون دلاری با باغهای وسیع زندگی رویائی دارند. به علاوه مخارج زندگی برای قشر کم در آمد جامعه بسیار گران است. در همین شهر اربیل، اگر یک ساعت مدام باران ببارد، تمام خیابانهای شهر، به دلیل نداشتن آب رو و کانال زیر آب میروند و دیگر قابل عبور نخواهند بود، یعنی شهر از ابتدائی ترین وسایل زیست (کانالیزاسیون) محروم است. اما در عوض حدود چهار صد مسجد (نه اشتباه نخواندی چهارصد مسجد) مدرن و کاخ مانند در این شهر وجود دارند و اکثر آنها با پول کشورهای باصطلاح مسلمان همسایه ساخته شده اند که هرکدام میلیونها دلار هزینه بر داشته اند. برای نمونه با پولی که در یک مسجد هزینه شده، می توانستند با اطمینان تمام شهر را کانال کشی کنند، اما نه! ساختن خانه خدا مهم تر از آسایش مردم و سیر کردن شکم فرزندان گرسنه است. جالب اینجاست، اکثر کسانی که به این مساجد رفت و آمد می کنند، اغلب برای نان شب خود و فرزندان محتاج اند. بنظر ما باید عمق این دره بین اقشار بالائی و پائینی جامعه را کمتر نمود و بیشتر به وضع محرومان رسید. این بخشی از انتقادهای اقتصادی و اجتماعی بود که باید چشم و گوش حکومتیان را بیشتر باز کند.
اما اکنون مسئله اصلی، مسئله سیاسی است و بسیاری از مردم آگاه به خاطر این مسئله سیاسی از ابتدائی ترین حقوق اقتصادی خود چشم پوشیده اند و ما نیز براین باوریم که درحال حاضر مسئله سیاسی یک مسئله حیاتی و سرنوشت ساز است. مسئله ایست که کردها صدها سال بخاطر بدست آوردن این حقوق سیاسی خون داده، گرسنگی کشیده، زندان و شکنجه دیده اند و اگر امروز ما قادر نباشیم و نکوشیم این حقوق سیاسی را بطور کامل به دست آوریم، خون ریخته ی گذشتگانمان را پایمال کرده ایم و تاریخ هرگز ما را نخواهد بخشید.

همه ما مردم کرد نیز، همراه رئیس اقلیم کردستان بر آن تأکید می ورزیم که: "هرگز با به تعویق افتادن ماده ۱۴۰ موافق نیستیم و خواهان آنیم این ماده در موعد مقرر اجرا گردد و ما مخالف هر گونه مداخله در این مورد هستیم." بعلاوه، ما نیز از خود می پرسیم: "در به تاخیر انداختن ماده ۱۴۰ چه حکمتی نهفته است"؟ چرا بعضی از نیروها پا فشاری می کنند، اجرای به موقع ماده ۱۴۰ در رابطه با کرکوک به تعویق بیافتد؟ اینها پرسشهائی هستند که هر انسان آگاه و دمکراتی از خود می کند.
البته این مسئله فقط شامل حال کرکوک نمی شود، بلکه مسئله رفراندوم در رابطه با الحاق شهرهای خانقین، مندلی، بدره و جسان، جلولا و حتا موصل و غیره است که در ماه اکتبر امسال باید انجام گیرد. اینها شهرهای کردنشینی هستند که در طول زمامداری دیکتاتوران ناسیونالیست کوشش بعمل آمده بود کردهارا ازاین شهرها اخراج کنند وبجای آنان عربها را تشویق به سکونت نمایند، زیرا این مناطق دارای ثروت زیرزمینی نفت است و دشمنان خلق کرد نیز آگاهانه از این وحشت دارند که با الحاق این شهرها به کردستان فدرال، کردها از نظر اقتصادی خود کفا خواهند شد. لذا آنان این خودکفائی را خاری در چشم خویش می بینند. همین است که می خواهند از اجرای ماده ۱۴۰ قانون اساسی عراق جلو گیری کنند و یا رفراندم را زیر علامت سئوال ببرند! تاجائی که برخی از قلم به دستان خارجی را می خرند که در نوشته های خود به کردها توصیه کنند، تا چشم از رفراندم بپوشند و این آقایان خارجی "متخصص در امور" غیر مستقیم تهدید می کنند که اگر نتیجه رفراندوم بسود کردها باشد، احتمال حمله ترکیه به کردستان زیاد خواهد شد! برای جلوگیری از چنین حمله ای بهتر است که کردها از رفراندوم چشم بپوشند! اینست منطق دیکتاتوران و ناسیونالیستهای کور و قلم به دستان آنان. امید است ما به آن اندازه از دمکراسی و مساوات درک کرده باشیم که هر آنچه برای خود می خواهیم به دیگران هم روا بداریم.

هایدلبرگ ۹ ماه مه ۲۰۰۷                                    دکتر گلمراد مرادی

Dr.GolmoradMoradi@t-online.de



سخنرانی "بارزانی" در پارلمان اروپا : زبان تهدید به کار نمی بریم و زبان زور را از هیچ کسی نخواهیم پذیرفت

PUKmedia
رئیس اقلیم کوردستان افزود: ما درطول تاریخ همیشه سربلند بوده ایم زیرا فرهنگ ما بدور از خشونت بوده است.
مسعود بارزانی رئیس اقلیم کوردستان در پارلمان اروپا در بروکسل طی سخنانی به اوضاع سیاسی عراق و اقلیم کوردستان اشاره نمود.
رئیس اقلیم کوردستان در سخنان خود به اوضاع کرکوک اشاره و اعلام نمود : کرکوک یک شهر عراقی با هویت کوردستانی است و در طی زمامداری رژیم بعث ۲۵۰ هزار نفر از کوردهای این شهر اخراج و آواره گشته اند که ما خواستار بازگشت آوارگان به این شهر هستیم .
بارزانی همچنین تشریح کرد: رژیم بعث ۴۵۰۰ روستای کوردستان را ویران و ۱٨۲ هزار نفر از مردم کوردستان را در عملیات موسوم به انفال نابود کرد و ما برای بازسازی کوردستان به کمکهای شما نیازمندیم.
رئیس اقلیم کوردستان در بخشی دیگر از سخنان خود افزود: ما زبان تهدید را به کار نمی گیریم و زبان تهدید را نیز از کسی نخواهیم پذیرفت.
وی همچنین در کورد همه پرسی در کرکوک گفت: ما هرگز با به تعویق افتادن ماده ۱۴۰ موافق نیستیم و خواهان آنیم این ماده در موعد مقرر اجرا گردد و ما مخالف هر گونه مداخله در این مورد هستیم.
بارزانی در مورد خروج نیروهای آمریکایی در عراق گفت: خروج آمریکا در عراق در این شرایط خطرناک می باشد و دمکراسی در عراق دچار زیان و آسیب خواهد شد.
رئیس اقلیم کوردستان در مورد حلبجه اظهار داشت:بمباران شیمیایی حلبجه جنایت بزرگی بود که آثار آن تاکنون در میان مردم بر جای مانده است و باید در این باره به حلبجه کمک شود .
وی گفت: تنها این کوردها هستند که تلاش می کنند اختلافات میان شیعه و سنی کاهش یابد و اگر آنان بخواهند ما در این باره بیشتر به آنان کمک خواهیم نمود.
بارزانی خواستار توزیع عادلانه درآمد نفت عراق شد.
رئیس اقلیم کوردستان در مورد مسئله پ.ک.ک گفت: این مسئله سیاسی است و باید از طریق دیالوگ و گفتگو حل و فصل گردد.
بارزانی در مورد گزارش انتر ناسیونال رایس گروپ اظهار داشت: قانون همه مشکلات را حل می کند و چگونه قانونی که ٨۰% مردم به آن رای داده اند مورد احترام قرار نمی گیرد ما در مورد کرکوک نخواهیم جنگید اما نخواهیم پذیرفت که در حق به ما، ظلم شود.
جبهه ترکمن و بازمانده های بعثی می خواهند آنرا را به بیراهه بکشانند.
بارزانی همچنین ادامه داد: نمی دانم در به تاخیر انداختن ماده ۱۴۰ چه حکمتی نهفته است ، اوضاع کرکوک می بایست سال گذشته به حالت عادی برمی گشت و می خواهند به ما حقه بزنند اگر می خواهند گروه کوچکی از اعراب را به حساب آورند آیا ۶ میلیون کورد را به حساب نمی آورند.