داستان دوزخی یک مرد
دکترعارف پژمان
•
:مردی که روی دکه میخانه جان سپرد
بی سوگ و بی‌صدا،
دیروز، روز چهلم او بود.
از بلخ یا تخار،
شیراز یا خجند؟ یادم نمانده است
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
شنبه
۱۹ خرداد ۱٣٨۶ -
۹ ژوئن ۲۰۰۷
مردی که روی دکه میخانه جان سپرد
بی سوگ و بی‌صدا،
دیروز، روز چهلم او بود.
از بلخ یا تخار،
شیراز یا خجند؟ یادم نمانده است:
این شرقی نجیب،
یکباره سر به بیابان نهاده بود.
دندان و سوسه، هر ساعت
پشت و شانه او را گزیده بود.
این شرقی شریف
که افگنده بود در آب
قایق تن را،
گویا زنی وکودکی با او بود.
کودک به چشم و موی
یکراست فوتوکاپی بابا،
اما زن از تبار علفهای هرز بود.
*****
مردی که منزل آبایی
به دلال راه داد،
اینک نشیمن مغرب شد.
نامش چه بود؟
ندانم،
مثل هزار نام وهزار آدم
اوراق هویت همه جعلی است!
*****
این مرد تن سپرده به گرداب
در کوره راه زندگی نو،
ناگه ملعبه یک زن شد.
یک زن که مثل آب
همواره، همسر خود را فریب داد!
این زن، این شبح
سالهای آزگار
بلعیده بود شیره جانش.
لکاته، یک کلام:
مرد زندگیش را ، زنده کشت!
*****
از دیر باز مرد عاشق او بود؛
گلخن نشین دوزخ چشمانش.
زن چه؟
بازیگری محیل
از جنس جادوان اساطیری!
یورپ، به شرقی بیدل چه تحفه داد؟
یک دشنه برهنه چو دست سفید زن،
تاراج خاطرات،
دیوی که مردی اورا به چاه فگند.
*****
می دید، همسرش،
با جامه‌ای که مظهر عشق گذشته بود،
با زیوری که عید برایش خریده بود،
با آن شمایلی که به چشمش عزیز بود:
می رفت به آستانه یک دیدار
دیدار مردکی که به عنتر شبیه بود!
*****
مرد از حسد به مرز جنون می‌رفت.
شبها که پنجره را می‌بست،
یا می‌شنید "تی. وی" همسایه روشن است
پنداشتی همه کانالهای شهر،
همه ماهواره ها
این سوگنامه را به تماشا سپرده‌اند:
مردی که خرد شد به دست زنی پلید.
******
مرد همچو موتور خودکار،
ازنیمه شب به بعد
معتاد گشته بود به انجام روفت وروب؛
می شست سالن بیمار خانه را.
هر آخر د و هفته که دستمزد می‌گرفت
گاهی به دکه میخانه می نشست
می دید باز دوزخ چشمان یک زن است،
می بلعدش مدام.
ایکاش مرده بود!
|
Twitter
دنباله
Google
Yahoo
بالاترین
