اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۱ خرداد ۱٣٨۶ -  ۱۱ ژوئن ۲۰۰۷

ایسنا: روزنامه گاردین در گزارش تکان دهنده‌ای از ابیجان از شیوه جدید سودجویان لبنانی برای بهره‌برداری از استعدادهای جوان فوتبال در آفریقا پرده برداشت.
عنوان گزارش به قلم دان مک دوگال این است:« داخل کارخانه‌های فوتبال که بازی زیبا را تغذیه می‌کنند»، در زیر این گزارش آمده است:
• پسر بچه‌های ۹ ساله از سوی تاجرانی که امیدوارند از باشگاه‌های اروپایی سود کنند، استثمار می‌شوند.

در غروب که به سوی ابیجان رانندگی می‌کردیم بازیکنان جوان را می‌بینیم که به نظر می‌رسد از هر زمین خالی – از پارک‌های پر از آشغال بگیر تا پارکینگ‌ها و اتوبان‌ها – برای فوتبال بازی کردن استفاده می‌کنند. بیشتر آنها پیراهن بر تن نداشتند اما، تعدادی هم بودند که با پیراهن‌های اهدایی باشگاه‌های غربی یا تاجران لبنانی که تعدادشان رو به افزایش است در این زمین‌ها می‌دویدند. این تاجران به والدین پول می‌دهند تا به بهانه شکوفا کردن استعدادها، پسر بچه‌هایشان را در مدرسه‌های غیرقانونی فوتبال نام نویسی کنند.
تجارت درآمدزای بازیکنان جوان در این منطقه از غرب آفریقا که بحران‌های اقتصادی یادگار جنگ‌های داخلی ویرانش کرده رو به گسترش است. کودکانی که حتی دوران ابتدایی مدرسه را نگذرانده‌اند از سوی باشگاههای از فرانسه، مراکش و تونس شکار می‌شوند.
هفته گذشته نتیجه تحقیقات observer در ساحل عاج نشان داد که لبنانی‌ها در ابیجان جامعه‌آی از تاجرانی هستند که پیشتر به قاچاق الماس و چوب می‌پرداختند. اکنون توجه‌شان به فوتبال جذب شده. آنها مدرسه‌های غیر قانونی فوتبال را با هدف شناسایی استعدادها و فرستادنشان به باشگاه‌های بزرگ خاورمیانه و اروپا در سراسر کشور تاسیس کرده‌اند.
والدین این کودکان و خودشان در رویای موفقیت هستند، اما این نوعی استثمار است که گروه‌های NGO در غرب آفریقا مانند «کودکان را نجات بدهید!» نسبت به آن هشدار داده‌اند.
میل به رهایی از منطقه‌های فقرزده، دور از انتظار نیست. امروزه، نود درصد مرگ کودکان در جهان در چهل و دو کشور رخ می‌دهد که سی و نه تای آن در جنوب صحرای آفریقا است. ساحل عاج بزرگ‌ترین صادر کننده کاکائو که روزی الگوی اقتصادی در آفریقا بود امروز یکی از بی‌ثبات‌ترین و خشونت‌آمیزترین کشورهای جهان از نگاه شاخص رشد انسانی سازمان ملل متحد است. آنها در میان ۱۷۷ کشور در جایگاه ۱۶۴ ایستاده‌اند. ساحل عاج پس از کودتای نافرجام در سپتامبر ۲۰۰۲ به دو بخش دولتی در جنوب و شورشی‌ها در شمال تقسیم شده است. مارس امسال رهبران دو طرف، پیمان صلح شکننده‌ای را امضا کردند اما، نیروهای سازمان ملل می‌گویند برای نجات کشور باید کار بیشتری انجام بگیرد. کشوری که با کامیابی تیم ملی‌اش به مزرعه مناسبی برای بهره‌برداری استعدادهای فوتبال تبدیل شده است.
در حومه باشگاه محلی اجامه در زمین فوتبال کثیف و گرمای دیوانه کننده بازیکنان جوان با زیر پیراهنی‌های آبی فوتبال بازی می‌کنند. این زمین فوتبال که از یک سو با بزرگراه شلوغی محدود شده، پر از خرده شیشه و قوطی‌های کنسرو است. تیر دروازه‌ها زنگ زده‌اند و بوته‌های توت فرنگی تورهایشان هستند. در این زمین کوچک، چهل پسر بچه که بعضی از آنها ۹ سال سن دارند، این سو آن سو می‌دوند.
دوهولوالیور، پسر بچه با استعدادی است که توپ ارزان قیمت را روی سرش گذاشته. توسیانت مربی‌اش در این باره گفت: «ما او را شاکالا صدا می‌زنیم. باشگاه فرانسوی لیل او را می‌خواهد. قراردادش در دست لبنانی‌هاست. اما، ما به نمایندگی از این تاجران و خانواده‌اش او را تمرین می‌دهیم. اگر بفروشیمش سهم ما را هم می‌دهند.»
در خانه، اهمیت "دوهو" برای خانواده بسیار آشکار است. در دو اتاق نه نفر زندگی می‌کنند از جمله خواهر و کودک تازه متولد شده‌اش. بوی غذای ساده که نوعی خوراک ماهی است، همه جا پیچیده، تعداد کمی در این زاغه به ماجراجویی علاقه دارند و به غربی‌ها با دشنام و فریاد خوش آمد می‌گویند.
گاسویوآ، مادر دوهو که جام پلاستیکی یکی از پسر بچه‌هایش را بزور گرفته گفت: «دوهو یعنی تمام آرزوهای ما. به من گفتند که او برای رفتن به غرب به اندازه کافی خوب است. دوهو تنها چهارده سال سن دارد اما، حالا می‌تواند برود. او آینده این خانواده است. ما به مربی و نماینده‌اش به توافق رسیدیم تا پول خوبی بگیریم. آنها به ما گفته‌اند که می‌توانند او را به باشگاه مراکشی تا مبلغ ۲۰ هزار دلار بفروشند اما، منتظر یک تیم فرانسوی هستیم. یک تاجر محلی به تازگی به ما پیشنهاد کرده که این شانس را داریم تا او را با کشتی به اروپا ببریم و در عوض از دستمزد انتقالش کاسته می‌شود.»
مادر دوهو به موفقیت پسر همسایه‌شان اشاره می‌کند. ترائوره عبدل رازاک نوزده ساله با باشگاه نروژی روزنبرگ قرارداد بسته و ماهی ٨ هزار دلار درآمد دارد.
سال گذشته سپ بلاتر رییس فیفا باشگاه‌های اروپایی را برای رفتارشان متهم کرد و گفت آنها با چنین شیوه استعدادیابی، کشورها را مورد تجاوز اقتصادی و اجتماعی قرار می‌دهند. هر سال هزاران بازیکن جوان ساحل عاج را برای تیم‌های خارج از کشور ترک می‌کنند. بعضی از آنها تنها سیزده سال سن دارند. مون امانوئل یکی از پیشگامان فوتبال آفریقا که بازی در اروپا را تجربه کرده ادعا کرد دست کم نود درصد بازیکنان غرب آفریقا این منطقه را غیر قانونی رها می‌کنند و آینده تاریکی در انتظارشان است: «به ابیجان نگاه کنید، این مدرسه‌های فوتبال را هر جایی خواهید یافت. لبنانی‌ها بیشتر این مدرسه‌ها را تاسیس کرده‌اند، در بعضی از آنها از والدین پول تمرین می‌گیرند و حتی پنجاه درصد مبلغ انتقال‌شان را هم می‌خواهند. بسیاری از پسر بچه‌ها مدرسه را برای فوتبال بازی کردن رها می‌کنند. آنها یا قاچاق می‌شوند یا با سندهای قلابی به خاورمیانه و اروپا فرستاده می‌شوند. یک بازیکن فوتبال جوان می‌تواند از یک الماس بیشتر بیارزد. این کوتاهی پدر و مادرهاست. آنها در این رویا هستند که پسرهایشان در اروپا پول زیادی به جیب می‌زنند. این شیوه جدید برده‌برداری است. حقیقت این است که بیشتر این بازیکنان جوان در فقر و آزار بیشتری فرو خواهند رفت. در کشورهایی مانند مالزی، تایلند، مراکش و تونس این بازیکنان بیشتر وقت‌ها از خیابان‌ها یا خوابیدن در کنار چهارده نفر در یک اتاق سر در می‌آورند بیشترشان هم اخراج می‌شوند.»
هیتر کر، مدیر برنامه «کودکان را نجات بدهید» در ساحل عاج گفت: «نگرانی از استثمار بازیکنان جوان در این کشور رو به فزونی است. رابطه میان فوتبال و قاچاق کودکان سخت نگران کننده است. بسیاری از خانواده‌ها فکر می‌کنند کودکان‌شان نابغه‌های با استعدادی هستند که آینده‌شان را تضمین می‌کنند. اما آنها نمی‌خواهند به پیامدهای چنین موضوعی بیاندیشند.»
آقای شهلوب، تاجر لبنانی از کافه‌ای بالای استخر هتل آینده درخشان ابیجان را می‌بیند. بوی اسید سولفوریک مرداب که این نزدیکی‌هاست آزار دهنده است. او گفت: «این مرداب پر از جسدهای بی جان است. بسیاری از آنها در جنگ ابیجان کشته شدند.»
سپس در حالی که با دست این مرداب را نشانه گرفته بود ادامه داد: «این بوی واقعی آفریقاست، گند و مرداب! برده‌داری فوتبال در آفریقا وجود دارد اما آفریقا در گذشته از الماس، طلا و مردمش هم بهره‌برداری می‌شد. چرا باید بازیکنان فوتبال متفاوت باشند؟ این بازیکنان جوان کالاهای مرغوبی هستند و ما لبنانی‌ها تاجران زیرکی هستیم. ببینید ما در ساحل عاج؛ سیرالئون و لیبریا برای همین تیزهوشی و استفاده از فرصت‌ها نجات پیدا کردیم. اگر ما می‌توانیم واسطه های خوبی برای فروش بازیکنان به باشگاه‌های خارجی باشیم، نقش بزرگی را برای این بازیکنان و هواداران بازی می‌کنیم. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم که تنها چیزی می‌تواند ساحل عاج را حفظ کند، عشق به فوتبال است. این مهم‌تر از مذهب برای این مردم دیوانه است و ما رویاهایشان را به واقعیت تبدیل می‌کنیم.»