عنوان : چپ رهائی بخش
آقای وثیق عزیز،
نوشته ی بلند شما را خواندم. من با بسیاری از نگرش ها و گزاره های نوشته ی شما همراه هستم. به بارو من هم، چپ بدون پاسخ به سه پرسشی که شما آنرا طرح کرده اید، به سختی می تواند، حضور (یا بودنی) زنده و پویا، یا رهایی بخش در ستیزهای کنونی اجتماعی داشته باشد. اما به نظر می رسد که پیش شرط پاسخ به این سه پرسش، نه پشت کردن به گذشته و فراموشی آن ( رویکرد هایدگری)، بلکه درگیری سخت و سرد با گذشته، یا »پردازشِ گذ شته« ( رویکرد آدورنوئی ) باشد. همانطور که شما می دانید، زاده شدن »چپ رهائی خواه« در اروپا، پیامد و همینطور یکی از دستاوردهای بزرگِ نقدِ چپ انتقادی (به ویژه در آلمان و فرانسه) به گذشته ی احزاب سنتی چپ، به خوانش و درک جزمی آنها از نگرش های اجتماعی-فلسفی مارکس بود.
با آرزوی های صمیمانه برای شما
سعید حسینی
۴٣۱۶۲ - تاریخ انتشار : ٨ بهمن ۱٣۹۰       

عنوان : تفرقه تا چند؟
از زمان پیدایش ایدئولوژی چپ در ایران، کشور ما هیچگاه تفرقه را تا این اندازه در میان این نیروها تجربه نکرده است. قریب به اتفاق چپ های ایرنی به جای تلاش در نزدیک شدن، در تقویت فاصله ها می کوشند که در پی سرکوب خشن ج-ا در دهه ی ۱۳۶۰ به وجود امده و سپس توسط بنگاههای تبلیغاتی امپریالیستی داخلی و خارجی به صورت "نورم" در امده است. اینان قادر به شکستن این نورم ها نیستند و حرف تازه ای ندارند. حرف تازه را آن می زند که مجاهدانه در جهت اتحاد می کوشد. تلاشهای تئوریکی امثال شیدان وثیق که مشابه اش کم نیستند، بیشتر به فکر خودنمایی و اثبات موجودیت خود هستند تا دفاع صادقانه از زحمتکشان. اینان نیز تنیده در همان نورم ها هستند که هیچگاه پروانه ای از ان در نمی اید.
۴٣۱۵۹ - تاریخ انتشار : ٨ بهمن ۱٣۹۰