عنوان : اپوزیسیون
باسلام؛

نویسندهء محترم در چند مقالهء منتشره در سایت انترنتی اخبار روز به جنبش دانشجوئی پرداخته اند. کوششی که نتایج مفید و آموزنده ببار آورده است. مطالب آقای هاشمی روشن، متین و قابل فهم هستند. درست از این زاویه، فهم آسان مطالب ایشان، من دریافتم که حداقل در یک زمینه با ایشان موافق نیستم.

ایشان می نویسند: "این مواضع از همان ابتدا با مخالفت طیف وسیعی از نیروهای اپوزیسیون روبرو شد و دانشجویان چپ و رادیکال متهم شدند به اینکه اعتقادی به ضرورت وحدت در نیروهای اپوزیسیون ندارند و با مواضع خود عملاً موجب تضعیف آن می شوند".

من ضمن فهم و پذیرش اینکه جنبش دانشجوئی؛ پس از هجدهم آذرماه در تمامیتش؛ مورد بی مهری و حتی تعرض بسیاری از تشکل های سیاسی قرار گرفته است، هیچ شکی ندارم. اختلاف من با آقای پ. هاشمی از آنجائی آغاز می شود که ایشان به این فرقه های "جنبش ستیز" ِجدا از مردم ِچپ و راست لقب اپوزیسیون نظام را اهداء می فرمایند.

این غلط امروز در سطح جنبش روشنفکری ایران مصطلح گردیده است که هر آنکس که با این نظام به هر دلیلی مخالفت می نماید را "اپوزیسیون" این نظام می نامند! با این روش از تفکیک پوزیسیون و اپوزیسیون بزودی سنای آمریکا و وابستگان ایرانی آن که برای طرحی مشخص ِ"خاورمیانهء بزرگ" و جایگزینی سرمایه داری گلوبال خود با این رژیم و تداوم این نظام گندیدهء سرمایه داری وابستهء صدر اسلامی را در سر می پرورانند بایستی "اپوزیسیون" بنامیم.

"اصلاح طلبان"ی داخل و خارج از کشور که کماکان مردم ایران را به سکوت و رد نشدن از خط های قرمز و تداوم "اصلاحات" با شعار "اصلاحات تا چهل سال دیگر محکوم به پیروزی است"!، دعوت می نمایند را نیز باید "اپوزیسیون" بنامیم. هر آنکس که بخاطر منافع شخصی و یا فرقه ای خود، به هر شکل و به کمک هر ناکس در حال ستیز با این نظام است جهت جایگزینی خود با این نظام می باشد را "اپوزیسیون" بنامیم.

دوست و هموطن گرامی از نظر من چنین نگرشی به پوزیسیون و اپوزیسیون همان کلان عاملی است که باعث عدم شکلگیری اتحاد در صفوف "اپوزیسیون" گردیده است. از نظر من اپوزیسیون رژیم جمهوری اسلامی ایران هر کس که از هر موضع عقب مانده و هر شیوهء غیر انسانی با آن دست به ستیز بزند "نه" می باشد!

اپوزیسیون این نظام آن نیروها و تشکل هائی هستند که در کار درانداختن طرحی نو در این فلات پهناور می باشند. این اپوزیسیون از نظر من جنبش های دموکراتیک مردم ایران و حامیان آن می باشند. بر مبنای تعریف "ساده"ی اینجانب هر آنکس و یا هر فرقه ای که خود را از این مردم نداند و به حمایت بی چون و چرا از حقوق و حرکت های دموکراتیک اعتراضی مردم سراسر ایران برنخیزد "اپوزیسیون" نخواهد بود. به همین سادگی!

در پایان لازم به اشاره می بینم که اگر با این دید؛ دیدن مردم ایران و تشکل های اجتماعی آن ها به مثابه نیروی لایزال ِاستقرار و باز تولید دموکراسی در ایران؛ اپوزیسیون را تعریف می کردیم و به سراغ آن رفته بوده بودیم همین امروز اتحاد گسرده ای از تشکل های سیاسی اپوزیسیون، حداقل در خارج از کشور شکل گرفته بود. تا نظر شما چه باشد؟
۲۱۲ - تاریخ انتشار : ۲٨ بهمن ۱٣٨۶