عنوان : سوال
با تشکر از نگاه واقع بینانه آقای نجومی، سوالی از ایشان دارم. من موافق هستم که باید آرمان گرایی قبلی خود را به کناری بگذاریم و موجودیت کشور اسراییل را به رسمیت بشناسیم، کاری که عرفات کرد. یعنی برای ما هم معقول است که به موازات خط ملی گرایانه عرفات حرکت کنیم. (خواندن مقاله ارزشمند ناصر کاخساز عزیز در ایران امروز را به همه توصیه می کنم). افکار عمومی بین المللی هم همین توصیه را می کند و نباید از لابی اسراییلی و دستگاه تبلیعاتی آن برای ساختن افکار عمومی دلخواه، یک غول بسازیم؛ با وجود این که می دانیم چقدر قوی و فعال است. ولی مشکل این جاست که اسراییل در بازی دیپلوماتیک جر می زند. یعنی همین که دود و دم سلاح فلسطینی ها خوابید، لیست حداکثری خودش را روی میز مذاکره قرار می دهد. با این که ممکن است متهم به داشتن نگاه نژاد پرستانه شوم، می خواهم یک قضاوت تاریخی بکنم و آن این که زیاده خواهی بی حد و مرز پیروان موسی - چه در زمینه مالی و چه سیاسی و چه ارضی - در طول تاریخ مشهود بوده و دودش به چشم خودشان نیز رفته است. زنده یاد عرفات هم که گام تاریخی مهمی برداشت، وقتی سر میز اصلی مذاکره نشست، با همین لیست حداکثری اسراییل مواجه شد و پا پس کشید. تا زمانی که جشن نوبل بود و تشویق ها و ابراز امیدواری های بین المللی، خوب و سرحال جلو آمد؛ اما بر سر میز مسایل اصلی و مادی و واقعی، وقتی دید که می خواهند نام و امضای معتبر او را پای لیست حداکثری اسراییل بگذارند، به قول شما "غیرت" اش اجازه نداد. آریل شارون هم ضمن این که از کشته فلسطینی ها پشته می ساخت، پیوسته تکرار می کرد که اسراییل حاضر به گذشت های دردناک است؛ ولی کمتر کسی نمی دانست که وقتی سلاح فلسطینی ها غلاف شود؛ اسراییل باز لیست حداکثری اش را روی میز خواهد گذاشت. هزاران فلسطینی عموما غیر رزمنده را دستگیر می کند و با کمترین هزینه در زندان های پیش ساخته نگاه می دارد و به هنگام مثلا دادن امتیاز به فلسطینی ها بخشی را با دارام و دروم تبلیغاتی آزاد می کند. عموم "گذشت های دردناک اسراییل" که ورد زبان شارون و هم خطانش بود و هست از این قماشند و چندان وقعی به خواسته های اصلی فلسطینی ها که واگذاری بیت المقدس و بازگشت فلسطینی های آواره در دنیا به موطن خود، از موارد آن است ،کمترین سازش و گذشتی نشان نمی دهند. متاسفانه اسراییلی ها با سوء استفاده از پشتیبانی آمریکا و کشورهای غربی، بسیار پراگماتیک عمل می کنند و گام های استراتژیک برای صلح دائمی برنمی دارند. امروزه جهان و از جمله دنیای عرب ، حاضر شده بر سابقه تجاوز و اشغال گری یهودیان (با کمک تمام عیار انگلیس) بر سرزمین فلسطینیان بی پناه چشم بپوشد و موجودیت کشور مستقل برای آن ها در جوار اعراب را بپذیرد، اما آن ها در عمل نشان داده اند که سوداهای توسعه طلبانه دیگری در سر دارند و حاضر نیستند با دادن برخی امتیازات ارضی و سیاسی، صلح دراز مدت با همسایگانشان را پایه ریزی نمایند. آن ها از سیاست توامان "کشتار - مذاکره" ، برای تضعیف فلسطینیان و کسب منافع بیشتر از سیاست از این ستون تا آن ستون، پیروی می کنند. سیاستی که قرار است براساس آن ، فلسطینی ها روز به روز ضعیف تر شوند و در ستون نهایی، ضعیف و بی رمق و پاره پاره ، به لیست حداکثری اسراییل تن دهند. همان که مرحوم ادوارد سعید، با ناامیدی از مرگ ملت فلسطین سخن می گفت.
من از این که عنصر ملی در مبارزه فلسطینی ها جایش را به عنصر ایدئولوژیک داده و بهره برداری هایی که در بیرون فلسطین از آن می شود، موافق نیستم و آن را به ضرر منافع استراتژیک فلسطینی ها ارزیابی می کنم؛ اما سوال من به طور مشخص از شما این است که با توجه به بن بست تمامی مذاکرات صلح آمیز با اسراییل (که من دلیل "اصلی" اش را زیاده خواهی اسراییل می دانم، آیا شما دلیل دیگری دارید؟)، آیا شما چشم انداز گشایشی در مذاکرات می بینید که مرهمی ولو موقتی بر زخم عمیق و تاریخی میلیون ها فلسطینی داغدار بگذارد؟ همان زخم عمیق و همواره تازه ای که باعث می شود که آن ها در یک انتخابات دموکراتیک باز هم به عنصر قهر و سلاح رای دهند! به نظر شما این همه خون مباهی که از مردم عادی و کودکان معصوم بر زمین های غزه می ریزد، و انبوه ساختمان هایی که هر بار در اثر بمباران های وحشیانه مثل قوطی کبریت مچاله می شوند، کم ترین تاثیری در لیست حداکثری اسراییل خواهد گذاشت؟ یا فقط عجالتا خرج برنده شدن تیم اهود باراک در بن بست سیاسی کنونی در اسراییل و انتخابات عنقریب آن خواهد شد؟
۵۹۰۶ - تاریخ انتشار : ۱۹ دی ۱٣٨۷