عنوان : تعظیم به تمام چریکهای فدایی خلق.
با تشکر و قدر دانی از قلیچ خانی و تمام کسانی که مصاحبه شده اند اما چه خوب میشود تمام کسانی که در ان مقطع تاریخی حضور داشته اند صرف نظر از نزدیکی یا دوریشان به نظرات ما مورد مصاحبه قرار گیرند چرا که همین نکات به واضح شدن تاریخ کمک میکند.
رفیق کبیر حمید اشرف همیشه در تاریخ ایران میدرخشد .
تعظیم میکنم به همه رفقا در سازمان پرافتخار چریکهای فدایی خلق ایران.
poyan۴۸@yahoo.com
٨٣۲۲ - تاریخ انتشار : ۲۵ اسفند ۱٣٨۷       

عنوان : مقالات بسیار روشنگر
با تشکر از رفقا هایده مغیثی، محمدرضا شالگونی، خسرو پارسا و قربانعلی عبدالرحیم پور (مجید).مقالات این عزیزان فوق العاده روشنگرانه بود و شخصا از نوشته رفیق عبدالرحیم پور خشنود شدم. رفیق مبارز و گرانقدر شالگونی که با نوشته منطقی و زیبای خود ماهیت اهریمنانی که با نام " سربازان گمنام امام زمان" توسط خمینی نام برده می شدند و در شقاوت از همتایان ساواکی خود پیشی گرفتند را به درستی برملا کردند. از دوستان و رفقای گرامی خواهشمندم با آبونه شدن در مجله سیاسی اینترنتی آرش به ارتقا آگاهی خود و یاری از قهرمان شناخته شده ایران زمین رفیق پرویز قلیچ خانی که زحمت انتشار این بهترین نشریه همت کنند. آدرس مجله وزین آرش http://www.arashmag.com می باشد. با دورود به خاطره انقلابیون شهید فدایی و درود بیکران به خاطره تابناک فدایی شهید حمید اشرف کبیر.
٨۲۹٨ - تاریخ انتشار : ۲٣ اسفند ۱٣٨۷       

عنوان : از کاربران محترم سایت اخبار روز
از کاربران محترم سایت اخبار روز خواهشمندم این مقاله را بمدت کافی در صفحه اصلی نگه دارید و از آرشیو سازی آن در آینده نزدیک خودداری فرمایید.
با تشکر فراوان از نویسندگان محترم مقالات "هایده مغیثی، محمدرضا شالگونی، خسرو پارسا و قربانعلی عبدالرحیم پور (مجید)"
٨۲٨٣ - تاریخ انتشار : ۲٣ اسفند ۱٣٨۷       

عنوان : یکی دو نکته
یکی از پرسش هایی که در این مقاله مشاهده می شود چنین است :

«آقای نادری و موسسه مربوطهِ که فدائیان را بخاطر کاربست شیوها و اشکال خشونت آمیز در بیرون و درون خود، مورد حملات تند و تخریبی قرار می‌دهند چرا مبانی خشونت و شکنجه در دوران شاه و مبانی فکری و فرهنگی خشونت‌زای جمهوری اسلامی را که حتی قانون اساسی خود را آشکارا نقض می کند‌، مورد پژوهش قرار نمی دهند؟»

منطقی که در این پرسش و شیوه بحث و مجادله مشاهده می شود، البته بسیار متداول است، یعنی منطقی که بجای پاسخ، همان پرسش را جا به جا می کند و به حریف باز می گرداند.

می توانیم بگوییم که خشونت دولتی اساسا کاملا قانونی ست. در تمام دنیا ماشین های پلیس با به صدا در آوردن آژیر هایشان از چراغ قرمز عبور می کنند. تصور کنیم که همین امروز اگر «آکسیون دیرکت» فعال می شد، پلیس فرانسه چه بالایی به روزگارشان می آورد.
ولی خشونت رژیم پهلوی و یا جمهوری اسلامی نمی تواند به عنوان مشکل مطرح باشد چرا که خصلت آنها همین است، و هیچ ایرادی نمی شود به آنها گرفت. شما نمی توانید انتظار داشته باشید که اتومبیلی که سرعت حداکثر آن ۱۵۰ کیلومتر است، با سرعت ۲۰۰ کیلومتر در ساعت حرکت کند. که بگوییم چرا ساواک شکنجه می کند، و چرا جمهوری اسلامی شلاق می زند، چرا و چرا...؟ اینها این کاره هستند، و در هر صورت آدم بنی بشر اگر قانونمندی خاصی وجود نداشته باشد، وقتی به قدرت می رسد فاسد می شود و از هیچ جنایتی دریغ نمی کند.
ولی انتقاد به آنهایی وارد است که می خواهند طرح نوینی پیشنهاد کنند و جهان پیش رفته تری بسازنند. به همین علت است که پرسش بالا صحیح به نظر نمی رسد.
انتقاد به آنهایی وارد است که مدعی طرح نوینی هستند ولی ما آنها را در دور باطل پیدا می کنیم. مشکل این جاست. این جاست که آن پرسش حقانیت پیدا کرده و عمل کرد اجتماعی خود را باز می یابد.

نکته دیگری در این مقاله که البته خیلی به سرعت از نظر گذراندم، توجهم را جلب کرد، و آن هم پیشنهاد «مناظره تلویزیونی» با پژوهندگان جمهوری اسلامی بود.

«براستی آیا پژوهندگان جمهوری اسلامی حاضرند، در یک سلسله مناظره تلویزیونی با شرکت فدائیان، در یک شرایط آزاد - دمکراتیک و امن و با نظارت مردم و نهادهای حقوق بشری، در باره تاریخ و سیمای فدائیان و سیما و تاریخ ولایت فقیه به گفتگو بنشینند؟ اگر جواب منفی است چرا ؟»

من فکر می کنم که با توجه به امکانات فنی موجود، چنین کاری (شاید نه در صدا و سیمای جمهوری اسلامی) ناممکن نیست. ولی آیا واقعا ضروری ست؟ آیا همان حرف ها نمی شود نوشت؟ آیا همان مسائل را نمی شود مطرح کرد؟ در خارج از کشور این نوع کارها ناممکن نیست. البته شرایط آزاد و دموکراتیک و امن همیشه جای بحث دارد.
چرا حتما می خواهید به آن شکل دراماتیک بدهید؟ از این ها گذشته مناظرات تلویزیونی نه دقیق هستند و نه به دقت شنیده می شوند.

البته به هیچ عنوان نظارت نهادهای حقوق بشری را به شما پیشنهاد نمی کنم.
٨۲۷۹ - تاریخ انتشار : ۲٣ اسفند ۱٣٨۷