عنوان : حزب آقای کروبی در حاشیه است!
با بسیاری از نظرات کلی آقای تولایی موافقم اما با سه مورد از سخنان ایشان هرگز نمی توانم کنار بیایم.
مورد اول اینکه کروبی آنچنان که ایشان می گویند بعنوان کاندیدای یک حزب مطرح نیست. حزب اعتماد ملی در سایه قرار دارد. ضمن آنکه این حزب همان نقش ستاد انتخاباتی را برا یآقای کروبی ایفا می کند و نه بیشتر.حزبی که از تعریف حزب واقعی حتی در قیاس با حزب مشارکت و بویژه مجاهدین انقلاب بمراتب دورتر است. بویژه که افراد تشکیل دهنده هیئت مشاوره وی همه غیر حزبی هستند و انتخاب آنان بیشتر برای بالا بردن شانس پیروزی بوده تا نزدیکی های فکری. دلیل همراهی این دسته نیز علاوه بر دین های شخصی باقی مانده از دوران زندانشان (همه آنها از زندان رفته های دوران اصلاحات هستند) طرفداری از اقتصاد بازار آزاد (نئولیبرالی) است که تشت آن ماههاست که از بام دنیا فرو افتاده.
مورد دوم شخص کروبی است. اینکه ایشان با پادرمیانی و ریش سفیدی برای عده ای از زندانیان سیاسی نیرو گذاشته خوشایند است اما دلیل بر ارجح بودن وی برای احراز مقام ریاست جمهوری کافی نیست. بیاد آوریم که وی در زمان ریاست مجلس ششم در نامه ای به هادی منتظری همسفره بودن آقا هادی با کمونیست ها در زندان شاه را بعنوان افشاگری مطرح می کند. و یا با تحصن مجلس مخالفت می کند و... .
مورد سوم شعار هایی است که بسیار ساده انگارانه مطرح می شوند. بطور مشخص "ملی کردن یا سهامی کردن نفت". در ایران فقر و بحران زده کدامین طبقات قادر به خرید عمده سهام هستند؟ بیکاران؟ کارگران؟ معلمان؟ یا آقازاده ها و مدیران بنیادها و بازاریان بزرگ؟ ایشان می توانستند کمی صادقانه تر برخورد کنند و این وعده را خطاب به آن دسته از بخش خصوصی ایران که منتظر چنین فرصتی سال ها نشسته است بدهند! (یاداوری وعده ای که محسن رفیق دوست سال ها پیش با این مضمون داده بود که " همانطور که هواپیمایی را خصوصی کردیم، نفت را هم خصوصی می کنیم" خالی از لطف نیست).
ممکن است نیت خیری پشت این فکر بکر خوابیده باشد اما ایشان مسکوت می گذارند که با استفاده از کدام اهرم هایی می خواهند مانع از آن شوند که الیگارشی نظامی بنیادی این بخش از ثروت ملت ایران را نیز در یک چشم بهم زدن و بشکل قانونی تصاحب نکنند؟
۱۲۷۵۶ - تاریخ انتشار : ۲٨ ارديبهشت ۱٣٨٨