عنوان : آرزوی ریرنی بیشتر ؟
قبل از انتخابات داریوش همایون تئورسین هواداران بازگشت پادشاهی مطلبی در کیهان داشتبا عنوان « آرزوی ویرانی بیشتر ؟» که در آرشو اخبار روز موجود ست .

همایون که از هر فرصتی استفاده میکند تا کین عمومی خود را نسبت به دگراندیشان و خصوصا نیروهای انقلابی ابراز نماید افاضات فرموده بودند :

«در ارتباط با این پرسش بار دیگر استدلال کلاسیک نیروهای انقلابی در محافلی از مخالفان تکرار می‌شود که هر چه اوضاع بد‌تر شود انقلاب و رهائی مردم پیش خواهد افتاد. در برابر، کسانی می‌گویند ایرانیان هیچ در حال و هوای انقلابی نیستند و نمی‌خواهند بار دیگر خود را به پرتگاهی پرتاب کنند که ته آن را نمی‌توان دید؛ و اصلا از هم پاشی و انقلاب، آنچه را هم که از دستبرد جمهوری اسلامی مانده است به باد خواهد داد و ایران در وضعی نیست که تاب یک انقلاب دیگر را بیاورد.»

همایون اینطور وانمود کرد که نیروهای انقلابی انتخاب مجدد احمدی نژاد را ترجیح میدادند. علیرغم این دروغ همایون که نیازی به اثبات نداشت.

«حزب مشروطه خواهان ایران» شرکت در انتخابات را تحریم نمود و دم خروس ادعاهای داریوش همایون را بیرون انداخت که ایشان و دارو دسته ی لا بی اسرائیل
واقعا تجدید انتخاب احمدی نژاد را برای سراشیبی ایران به ورطه بحران های عظیمتر بر سایر کاندیداها ترجیح میدادند. ادامه ی آن سیاست بحران زا هنوز ادامه دارد و تلاش میکنند شعار درست ابطال انتخابات را با شعارهای دیگر بخصوص در خارج از کشور مخدوش نمایند.

به صورت آرزوی ریرنی بیشتر خواست افراطی هاست که به نیروهای «انقلابی» نسبت میدهند.
۱۴۱٨۱ - تاریخ انتشار : ۷ تير ۱٣٨٨       

عنوان : واقعیت قطعی آن است که نه موافقان و نه مخالفان بایکوت انتخابات، هیچکدام، دست دولت پادگانی و ولی فقیه را نخوانده بودند
آن روز آشنای قدیم من آنگونه سخن می گفت که گوئی «ریش سفیدان اصلاح طلبی» (همراه با مشاوران توده ای شان) نشسته اند، پیشاپیش «نقشهءکودتای انتخاباتی» ی دشمن را روی میز پهن کرده اند و زیرک ترین شان به بقیه گفته است که: «دوستان ببینید؛ ما خبر داریم که نظامی های دولت پادگانی قصد دارند در این انتخابات دست به تقلب زده و با یک کودتای انتخاباتی احمدی نژاد را سر کارش نگاه دارند. حال ما دو راه در پیش داریم، یکی اینک در انتخابات شرکت نکنیم، که این کار دست آنها را باز می گذارد تا کاری را که می خواهند با خیال راحت انجام دهند، یکی هم اینکه کوشش کنیم بیشترین مردم را به پای صندوق های رأی بکشانیم. آنگاه، وقتی کودتا انجام شد، اعلام نتایج چنان مردم را عصبانی خواهد کرد که خواهند ریخت توی خیابان ها، کشته و زخمی خواهند داد، و با به کرسی نشاندن نظرشان ما را به قدرت خواهند رساند». و حالا، این آقا از آن طرف سیم تلفن، در حالیکه لرزش لب ـ خندی فاتحانه را می توان از صدایش حدس زد، طعنه زنان مشغول ریختن نتایج شورش مردم فریب خورده و عصبانی به حساب خود و رفقایش بود.
واقعیت قطعی آن است که نه موافقان و نه مخالفان بایکوت انتخابات، هیچکدام، دست دولت پادگانی و ولی فقیه را نخوانده بودند. ما بایکوتی ها می گفتیم که نظام خواستار شرکت گستردهء مردم است تا «پایه های مردمی» ی خویش را به رخ جهانیان بکشاند و برایش هم فرقی نمی کند چه کسی از صندوق های رأی بیرون آید، چرا که هر چهار کاندیدا را خود دست چین کرده است، و، پس، باید با امتناع از رأی دادن، این «پایهء مردمی» را هرچه ضعیف تر کرد. موافقان شرکت در انتخابات اما یقین داشتند که اگر مردم به صورتی گسترده در انتخابات شرکت کنند، نامزد آنها (موسوی یا کروبی) احتمالاً در دور اول و قطعاً در دور دوم احمدی نژاد را از اریکهء قدرت پائین خواهد کشید. در عمل اما ماجرا بصورت غافل گیر کننده ای به پایان موقت خود رسید.
۲. همهء نظرات اصلاح طلبان (از جمهوری خواهان و حزب توده و اکثریت گرفته تا اشخاص منفردی همچون آقای علیرضا نوری زاده) بر حول همین باور شکل گرفته بود: خلع ید از احمدی نژاد تنها با شراکت حداکثری ممکن است. از نظر من، در نزد بسیاری از این افراد حتی از میدان بدر بردن احمدی نژاد تا جائی جالب بود که نتیجه اش پیروزی کاندیدای خودشان (موسوی یا کروبی) باشد چرا که برنده شدن کاندیدای چهارم (رضائی) حاصلی برای آنها نداشت. اما آنها، عمداً، جای اولویت بقدرت رسیدن اصلاح طلبان را با به زیر کشیدن احمدی نژاد عوض کرده و خود پشت این شعار دوم پنهان شده بودند تا توانسته باشند «شراکت حداکثری» مردم را با (سوء) استفاده از نفرت مردمان از احمدی نژاد موجب شوند.
اکنون اصلاح طلبان ایراد می گیرند که رهبر قبل از تمام شدن خواندن آراء به احمدی نژاد تبریک گفته است؛ و یادشان می رود که، در نیمهء راه جمعه شب ۲۲ خرداد، نخست آقای موسوی بود که منتظر پایان شمارش آراء نشد و در دفتر ستادش جلسه مطبوعاتی براه انداخت و اعلام داشت که رئیس جمهور شده است. آنها اگر کودتای دولت پادگانی را حدس زده بودند اینگونه مطمئن و مغرور عمل نمی کردند. در واقع همان شوکی که در صبح شنبه ۲۳ خرداد بر مردم ایران وارد شد ابتدا ستاد کاندیداهای اصلاح طلب را به غش و ضعف کشاند؛ آنگونه که تا بلند شدن فریادهای اعتراضی مردم واقعاً نمی دانستند که در برابر اقدام غافلگیر کنندهء رهبر و شورای نگهبان چه باید بکنند. آنها برای چنین اتفاقی هیچگونه نقشه و برنامه ای نداشتند، چون این حرکت را پیش بینی نکرده اند. نه اینکه ندانند دولت در انتخابات تقلب خواهد کرد بلکه با این اطمینان که «شرکت حداکثری مردم» تفاوت آراء را چنان بالا می برد که انقلاب هم در نتیجهء نهائی موثر نخواهد بود.
http://news.gooya.com/society/archives/۰۸۹۹۶۳.php#more
۱۴۱۷٨ - تاریخ انتشار : ۷ تير ۱٣٨٨