عنوان : جنبش دانش آموزی؟؟؟؟!!!!!!!
اقای کوشان گرامی،
اتفاقا، خطاب من بر مبنای همان مستندات شما، نه سران رژیم جمهوری اسلامی، بلکه مسئولین یک تشکل مدنی است و درست در تقبیح استفاد‏ه‏ی ابزاری از نوجوانان در هشت ساله با عراق است که هم‏چنان ادامه دارد و امروز نیز از آنان به عنوان نیروهای بسیجی و ضد شورش بدون آموزش لازم، بهره گرفته می‏شود، در جامعه‏ای که برخورد با مجرمان سیاسی و غیرسیاسی بر خلاف قوانین پذیرفته‏ شده‏ی بین‏المللی است. ضمن این که خطاب و فراخوان اتحاد جمهوری‏خواهان نه در دعوت به مبارزات صنفی که دعوت صریح سیاسی است. از آن‏ها خواسته شده مدارس را سبز کنند و در جنبش سبز شرکت کنند. این که خود این نوجوانان چقدر در این جنبش فعال هستند یا نه، به کنار، اما یک تشکل مدنی با ادعای اعتقاد به حقوق بشر و قوانین دمکراسی، از نظر من، اجازه‏ی چنین فراخوانی را ندارد. آنهم تشکلی که در خارج از کشور سکنی دارد و فراخوان را برای نوجوانان ساکن در کشوری می‏فرستد که هزینه‏ی شرکت در حرکات اعتراضی، می‏تواند بالا باشد. اعتراض من به بی‏توجهی به یک پرنسیب درست انسانی است که در هر شرایطی باید رعایت شود!
۱۶۶۴۷ - تاریخ انتشار : ۱ مهر ۱٣٨٨       

عنوان : ما درایران اجازه فعالیت صنفی نداریم پس همه چیز سیاسی میشود.
هموطن گرامی فرامرز صادقی به نکته ی مهمی اشاره فرموده ست.
امیدوارم اتحاد جمهوری خواهان که مخاطب آقای فرامرز صادقی قرار گرفته پاسخ لازم ارائه نمایند.

اما من یک فقط بعنوان یک نظر عرض می کنم که در اعتصابات محصلین و معلمین دهه ۴۰ شمسی دکتر خانعلی شهید شد و همینطور دانش آموزی بنام کلهر در راه پله های دبیرستان علمیه به شهادت رسید. در کشوری که آزادی های مدنی نهادینه نشود و اصولا احزاب برسمیت شناخته نشود تا خط و ربطی وجود داشته باشد. مرز سازمانهای فرهنگی ،صنفی و سیاسی بهم میریزد اگر یادتان باشد سازمان پیش آهنگی و شیرو خورشید هم کارشان پیش نمی رفت. نا فرمانی مدنی و منفی بافی حاکم میشود.

ندا و سهراب اعرابی هم اولین جوانان پرپر شده در این نظام نیستند سهراب تازه میخواست در کنکور شرکت کند ولی آدمکشی در ایران مرزی ندارد. شما بهتر میدانید که جوانهایی که در زیر ۱۸ سالگی مرتکب خلاف شده اند محکوم به اعدام میشوند. تمام دنیا هم محکوم می کنند گوش بدهکار در ایران وجود ندارد.
و میدانید که در دهه ۶۰ بسیاری از بچه های مجاهد اعدام شدند و بازهم میدانید که پسران زیر ۱۵ سال به جبهه های لعنتی جنگ اعزام شدند که پرپر گردیدند و هزاران نفر در ماتم ابدی آنها داغدار خواهند ماند.
هزاران بچه ایرانی برده وار استثمار میشوند و یا برای تامین معیشت داوطلبانه به انواع کارهای نا مناسب روی میاورد تا زندگی کند.
در این زمینه ی بسیار ناسالم و نا مساعد برای نوجوانان و جوانان آیا مبارزه ی صنفی هزاران جوانان دربرابر تمام کمبود ها و سرکوفت ها برای
رسیدن به شرائط بهتر قابل قبول ست یا نه ؟

در تمام دبستانها و دبیرستانها و دانشگاها ارگانهای رژیم فرزندان خود را برای تسلط بر جامعه بر اکثریت دانش آموزان و دانشجویان تحمیل می نمایند که این سوء استفاده ی ابزاری از نوجوانان برای منافع خاص قشری خود می باشد مانند هزاران شهید کم سن وسال در جنگ تحمیلی
در این زمینه دانش آموزان «غیر خودی » که باید بکنند . طجر ببرند و دم نزنند یا مانند تمام اقشار اجتماعی علیه اقتدار گرائی اعتراض نمایند‌؟

در تئوری با شما موافقم که فعالیت جوانان در سازمان جوانان احزاب مثل کشورهای مترقی مجاز ست و تا سطح دبیرستان باید بی طرفی سیاسی رعایت شود و محصلین به کار و درس خود بپردازند و در اتحادیه های صنفی خود مشارکت نمایند نه احزاب سیاسی و بعداز ۱۸ سال آزادند که حزب انتخاب کنند. اما ما درایارن اجازه فعالیت صنفی نداریم پس همه چیز سیاسی میشود.

بنظر من این موضوع باید قانونمند شود تا حکومت هم از جوانان سوء استفاده نکند. نباید فقط ار مخالفین خرده äرفت چون اصولا مبارزه صنفی و سیاسی یک فعالیت داوطلبانه ست.

محسن کوشا

ثطثلهموطن گرامی فرامرز صادقی به نکته ی مهمی اشاره فرموده ست.
امیدوارم اتحاد جمهوری خواهان که مخاطب آقای فرامرز صادقی قرار گرفته پاسخ لازم ارائه نمایند.

اما من یک فقط بعنوان یک نظر عرض می کنم که در اعتصابات محصلین و معلمین دهه ۴۰ شمسی دکتر خانعلی شهید شد و همینطور دانش آموزی بنام کلهر در راه پله های دبیرستان علمیه به شهادت رسید. در کشوری که آزادی های مدنی نهادینه نشود و اصولا احزاب برسمیت شناخته نشود تا خط و ربطی وجود داشته باشد. مرز سازمانهای فرهنگی ،صنفی و سیاسی بهم میریزد اگر یادتان باشد سازمان پیش آهنگی و شیرو خورشید هم کارشان پیش نمی رفت. نا فرمانی مدنی و منفی بافی حاکم میشود.

ندا و سهراب اعرابی هم اولین جوانان پرپر شده در این نظام نیستند سهراب تازه میخواست در کنکور شرکت کند ولی آدمکشی در ایران مرزی ندارد. شما بهتر میدانید که جوانهایی که در زیر ۱۸ سالگی مرتکب خلاف شده اند محکوم به اعدام میشوند. تمام دنیا هم محکوم می کنند گوش بدهکار در ایران وجود ندارد.
و میدانید که در دهه ۶۰ بسیاری از بچه های مجاهد اعدام شدند و بازهم میدانید که پسران زیر ۱۵ سال به جبهه های لعنتی جنگ اعزام شدند که پرپر گردیدند و هزاران نفر در ماتم ابدی آنها داغدار خواهند ماند.
هزاران بچه ایرانی برده وار استثمار میشوند و یا برای تامین معیشت داوطلبانه به انواع کارهای نا مناسب روی میاورد تا زندگی کند.
در این زمینه ی بسیار ناسالم و نا مساعد برای نوجوانان و جوانان آیا مبارزه ی صنفی هزاران جوانان دربرابر تمام کمبود ها و سرکوفت ها برای
رسیدن به شرائط بهتر قابل قبول ست یا نه ؟

در تمام دبستانها و دبیرستانها و دانشگاها ارگانهای رژیم فرزندان خود را برای تسلط بر جامعه بر اکثریت دانش آموزان و دانشجویان تحمیل می نمایند که این سوء استفاده ی ابزاری از نوجوانان برای منافع خاص قشری خود می باشد مانند هزاران شهید کم سن وسال در جنگ تحمیلی
در این زمینه دانش آموزان «غیر خودی » که باید بکنند . طجر ببرند و دم نزنند یا مانند تمام اقشار اجتماعی علیه اقتدار گرائی اعتراض نمایند‌؟

در تئوری با شما موافقم که فعالیت جوانان در سازمان جوانان احزاب مثل کشورهای مترقی مجاز ست و تا سطح دبیرستان باید بی طرفی سیاسی رعایت شود و محصلین به کار و درس خود بپردازند و در اتحادیه های صنفی خود مشارکت نمایند نه احزاب سیاسی و بعداز ۱۸ سال آزادند که حزب انتخاب کنند. اما ما درایران اجازه فعالیت صنفی نداریم پس همه چیز سیاسی میشود.

بنظر من این موضوع باید قانونمند شود تا حکومت هم از جوانان سوء استفاده نکند. نباید فقط ار مخالفین خرده äرفت چون اصولا مبارزه صنفی و سیاسی یک فعالیت داوطلبانه ست.
۱۶۶٣۱ - تاریخ انتشار : ٣۱ شهريور ۱٣٨٨       

عنوان : جنبش دانش آموزی؟؟؟؟!!!!!!!
دوستان گرامی اتحاد جمهوری‏خواهان
ممکن است بفرمایید، جنبش دانش آموزی از کی شکل گرفته است؟ دانش آموزان دبیرستانی، یعنی بچه‏های ۱۵ −۱۶ ساله تا ۱۸ سال، به عبارتی دیگر اکثر آنان زیر سن قانونی برای تصمیم‏گیری‏های بزرگ هستند. شما دوستان گرامی که اکثرا در امریکا و اروپا زندگی می‏کنید، با کدام احساس مسئولیت این نوجوانان را تشویق به شرکت در بازی بزرگ‏ترها می‏کنید در کشورهایی که شما ساکن هستید، مسئولیت این نوجوانان هنوز بر عهده‏ی والدینشان است و «اغفال» آنان می‏تواند عواقب قانونی داشته باشد. باورم نمی‏شد، اعلامیه‏تان را دوبار خواندم و پیش خودم فکر کردم که آیا پیش از نوشتن این اعلامیه به فرزندان خودتان فکر کنید و لحظه‏ای تامل کردید که چه کسی را مخاطب قرار داده‏اید؟ منتظر پاسخی از سوی شما هستم.
۱۶۶۱٣ - تاریخ انتشار : ٣۱ شهريور ۱٣٨٨