عنوان : با تأکید بر نظرات هموطن عزیز (مبهوت)
بی برنامگی و عدم شناخت درست جنبش سکولار یا آن را به دنباله وری می کشاند یا به انزوا. جنبش سکولار متأسفانه هنوز متوجه طرح آقای کروبی نشده است. اگرچه این پیشنهاد در چهارچوب نظام است ولی دو ویژگی اساسی دارد: ادامه مشارکت مردم در جنبش و مقابله با انجام کارها فقط از «بالا» و دوم آن که رفراندوم برای حذف شورای نگهبان که مهمترین ابزار سیاسی و اجرایی ولایت فقیه است. این که آیا حکومت ولایی- نظامی به این پیشنهاد پاسخ مثبت یا منفی بدهد، مسئله ی دیگری است. از این رو شاید بد نباشد که ما به عنوان افراد سکولار ببینیم که پیشنهادات یا طرح های سیاسی ای که ارایه میشود آیا جنبه ی همگانی و ملی دارند یا فقط به نفع یک بخش از جریانات سیاسی در جامعه است. به اعتقاد من طرح و پیشنهاد آقای کروبی، با علم به این که در چهارچوب همین نظام است، جنبه ی همگانی و عمومی دارد.
۲۲۲۲۰ - تاریخ انتشار : ۷ اسفند ۱٣٨٨       

عنوان : دیگر بر طبل اصلاح طلبی نکوبید
من در رابطه با مقاله خانوم سوسن رخش "دیگر بر طبل اصلاح طلبی نکوبید" امروز نزاری در سایت شما گذشتم که به نظر میرسد از روی سایت برداشته اید. آیا این به دلیل سانسور بوده و یا اشتباهی‌ شده است؟
۲۲۲۰۶ - تاریخ انتشار : ۶ اسفند ۱٣٨٨       

عنوان : در باره تاکتیک ها
کسی که در هواپیما از آیت الله خمینی پرسید: "حالا که پس از سال ها به ایران باز می گردید چه احساسی دارید؟" و یک "هیچ" سرد و بی روح به ازای پاسخ از پدر معنوی اش تحویل گرفت، صادق قطب زاده بود. کسی که سال های متمادی از عمرش را صرف تبلیغ برای افکار خمینی و فعالیت در جهت پیروزی اش کرده بود. او ابتدا، هاج و واج و با زبانی بریده به رهبرش خیره شد و بعد سرش را به آرامی تکان داد.
فطب زاده ی_ سیاست مدار در نهایت قربانی اعتماد به ملایان و خوش باوری اش نسبت به وعده های این قشر ریاکار شد و سرش را به باد داد (جاه طلبی شخصی هم البته بی تاثیر نبود).
با آن چه در این مقاله در باره امکان (نا)پذیری اصلاحات در نظام کنونی گفته شده موافقم. اما در مورد پیشنهادهای کروبی معتقدم که ورای انگیزه ها و اعتقادات و تعلقات وی و افرادی چون او، می توان این قبیل پیشنهادها را از زاویه اثراتی که باقی می گذارند و پیامدهای سیاسی شان، به اصطلاح از دید تاکتیکی، مورد بررسی قرار داد.
مهم ترین تاکتیک جنبش، طی ماه های اخیر، به دلیل عدم امکان حضور مستقل در نمایش های خیابانی، برگزاری تظاهرات در مناسبت های رسمی مانند روز قدس و ۱۳ آبان و ۱۶ آذر و ۲۲ بهمن با شعارهای مستقل بوده که اوج موفقیت آن روز قدس و ناکام ترینش ۲۲ بهمن امسال بوده است. این طور به نظر می رسد که حکومت شگرد مقابله با این تاکتیک را دریافته و از این به بعد توان جلوگیری از تکرار چنین نمایش قدرت های مردمی را خواهد داشت.
صاحب نظران باید تلاش کنند تاکتیک های مناسب و متنوعی برای ادامه مبارزه و گرم نگه داشتن تنور جنبش با حفظ حضور گسترده مردم در صحنه پیدا کنند و مردم را به اجرای آنها ترغیب نمایند. طبعا این روش ها باید به گونه ای باشد که هزینه های کمتری بابت انجام شان از طرف مردم پرداخت شود.
در فقدان پیشنهادهای مشخص و عملی و تاکتیک هایی که فراگیر و مردم پسند و قابل اجرا باشند، فعلا آقای کروبی ۲ پیشنهاد مشخص ارائه داده است:
۱- برگزاری تجمع مردمی مسالمت آمیز با مجوز دولت.
۲- برگزاری رفراندم در جهت محدود کردن قدرت شورای نگهیان و احیانا حذف نظارت استصوابی.
مطمئن باشید آقای کروبی خودش به خوبی واقف است که جواب هر دو تقاضای او یک "نه" ی بزرگ از سوی مقامات خواهد بود. انگیزه او، حتی اگر در نهایت حفظ همین نظام باشد که فرض می کنیم چنین است، قدر مسلم تاکتیکی که او به کار گرفته حکومت را در برابر یک دو راهی قرار می دهد. یا دولت باید با برگزاری تجمع موافقت کند که در آن صورت با حضور ملیونی مردم ناراضی و معترضان حکومت مواجه خواهد شد که حتی سکوت شان هم پایه های رژیم را به لرزه در خواهد آورد و پیش در آمدی خواهد شد برای اعتراضات بعدی؛ یا مخالفت که در آن صورت هزینه ای بر جنبش تحمیل نشده و به عکس نشانی از ضعف و فقدان اعتماد به نفس حکومت نسبت به تعداد حامیان خود و پرشاری مخالفان خواهد بود.
عبارت "یک بار برای همیشه" جز یک تعارف بی پشتوانه و بهانه برای خلع سلاح حریف معنای دیگری ندارد.
در مورد پیشنهاد دوم، یعنی رفراندم هم، تصور می کنم در صورت جدی شدن موضوع باید انتظار اثرات ثمربخش آن بود. رفراندم اصلی باید بر سر انتخاب نوع نظام مطلوب مردم باشد، اما هنوز به آن مرحله نرسیده ایم و تا کنون هم به جز آن رفراندم کذایی اول انقلاب رفراندم دیگری در ایران برگزار نشده و برای توده مردم این نوع رای گیری کاملا بیگانه است.
نفس مطرح شدن ضرورت برگزاری رفراندوم به خودی خود ارزشمند است. محدود کردن قدرت و میدان عمل شورای نگهبان گرچه درخواستی در چارچوب نظام است و حکومت را علنا و رسما به زیر سوال نمی برد، اما در صورت موفقیت به تضعیف هارترین جناح حاکم منجر شده، راه را برای گام های بعدی باز می کند. شکی نیست که جناح های دیگری از صاحب منصبان از این موضوع سود خواهند برد. به همین دلیل مطالبات دموکراتیک و حقوق بشری و سکولاریسم هم بایستی به موازات این تقاضا ها مطرح و تبلیغ شوند.
شخصا گمان نمی کنم حکومت با هیچ کدام از این دو درخواست موافقت کند.
۲۲۱۹۰ - تاریخ انتشار : ۶ اسفند ۱٣٨٨       

عنوان : اصلاحات
دوست بسیار خوب که به درستی به نکات اشاره داشتید ،مشکل مردم ایران امثال کروبی ها نیست، مشکل بغل گوش من وشماست ، همین دارودسته ای که بقولی مسعود نقره کار اتخاد جمهوریخواهان ایران ( اتحاد اسلامی خواهان ایران) وامثال این نوع تفکر .تا این اندیشه ها در صحنه مبارزات مردم وجود دارد که سد بزرگی برای رهایی این مردم است . در برهمین اندیشه می چرخد . . باید کاری کرد کارستان تا آبروی این جماعت ریخیته شود.
۲۲۱۷۷ - تاریخ انتشار : ۶ اسفند ۱٣٨٨