عنوان : کو گوش شنوا؟
رفتار و عملکرد رژیم جمهوری اسلامی با شهروندان ایرانی خارج از کشور، دیر زمانی است که مطابق یک سیاست برنامه ریزی شده از دوران آقای « سردار سازندگی» آغاز شد. در دوره آقای خاتمی ادامه یافت و در زمان ریاست جمهوری اسلامی گسترش یافت. هم دولت و هم مجلس اسلامی، با اتخاذ روش ها و تدابیری، برای ایجاد لابی های خود در غرب و تضعیف اپوزیسیون خارج از کشور، این سیاست را در پیش گرفتند. متاسفانه کم نبودند ایرانیانی که از سالیان گذشته بدین سو، تنها برای اجابت منافع فردی و رفع نوستالژی دوری از وطن، منافع عمومی و معنای سیاسی این اقدام خود را نادیده گرفتند. وقتی همه ی این فاکت ها و داده ها، برخی کسان را قانع نمی کند، توصیه آمریکا هم شنیده نمی شود.
می دانم منشور حقوق بشر و ملحقاتش، حق آزادی سفر و انتخاب محل زندگی را جزو ابتدائی ترین حقوق شهروندی قبول دارد، اما، باید به جنبه سیاسی بازگشت بویژه بازگشت کسانی که سیاسی بوده اند، پناهنده بوده اند، مخالف رژیم بوده اند و به گمان هنوز نیز این رژیم را قبول ندارند، فکر کرد. تجربه نشان می دهد که بازگشت به وطن از جانب پناهندگان شیلیائی در دوران پینوشه، بطور دسته جمعی و تحت نظارت سازمان ملل، بازگشتی سیاسی بود. تآثیر گذار بود و حرکتی جمعی. رفتار ما، اما، فردی است و فقط از منظر تأمین منافع فردی. یا بقول بزرگواری، « برخی وقتی منافع فردی شان ایجاب کند، مسائل بدیهی هندسی را هم عوض می کنند»، مثلاً مربع را مستطیل می بینند و یا مثلث می خوانند، دیگه کاریش نمی شود کرد. زیاد که پاپیچ داستان شوی، آویزان حقوق بشر می شوند.
امیدوارم که هیچ شهروند ایرانی طعمه دستگاه های اطلاعاتی رژیم نشود
۲٣۱٣٣ - تاریخ انتشار : ۶ فروردين ۱٣٨۹