عنوان : اسیر عاطفه ها
من اسیر عاطفه هایم
می چرخد نگاهم را به هر سو
و مرا با تمام وجود به جهانی که در آن عشق
و عاطفه حاکم است؛ غرق رویا می کند.
*** ***
در میان سیلابی از عاطفه ها اسیرم
اسیرم بدان چه که می اندیشم
ارزش اندیشه را در طغیانی
از عاطفه های درون دل می بینم.
****
« اسیرم
اسیر عاطفه ها
غرق نگاه عشقم
معصومانه می جنگم »
****
اسمم شمه‍ی است
وقتی که چشم به جهان گشودم
تصادفی بود
مادرم در فقر غوطه ور
پدرم در میان رنجها اسیر
روزی که
در سیر تکامل بشر
با غم و درد آشنا گشتم
رودخانه‍ی کنار باغمان را می دیدم
که به جای آب نور در آن جاری بود
من آب را دیدم
اشک بود، عاطفه بود، طیغانی ازعشق به طبیعت بود،
و من در جدلی با مرگ، زیستن را، رویاها را ساختم.
ز ین روست که اسیر عاطفه هایم
و اینک کسی زبانم را نمی فهمد
معنی یک بوسه پراز عشق
معنی اشک دخترک معصوم
که در پس چشمانش
قطرهائی از نم نم باران پیداست
نه، کسان نمی فهمند
*طغیانی از عاطفه ها چه معنائی دارد.
روزی مادرم
در میان انبوهی از رنج می گفت
"همه چیز بسان مرگ سرد است"
می گفت " خاک بهاری باغ ما همچو تابستان خشک است "
"همه جا کویر و گلها بوی معطرشان در گذر نیست "
و می گفت " باران عاطفه ها اندک
دیگر سیراب از عشق هرگز هرگز
چراکه عشق را با کینه عوض کرده اند
و عاطفه‍ی را با درد"
او در اسارت باغ طبیعت بود
ومن از شدت درد
اشکم را با آب رودخانه ای که در کنار باغمان جاری بود یکی کردم
تا شاید پایان رنجها باشد
****
دنیای عجیبی است
پراز واژهای تازه
واژه ها رمز زیستنند
برای زنده ماندن
عشق را ، عاطفه ها را باید شناخت
رویاها را باید ساخت
اما کسان این را نمی دانند،
نمی بینند
رودخانه ای پر از نور
درخشانتر از خورشید دور
من آن را هر لحظه می بینم
چرا که مهتابم
مهتاب تنهای شب
از شوق عشق می درخشم
در شب تاریک، نورم من،
هرچند که تنهای، تنهایم
پیرم، افسرده ام
از خسته ها خسته ترم
گا هاً مستم
اسیر طغیان عشقم
در میان سیلابی از رنج
در شب سیاه از ظلمت گذر کردم
رودخانه را دیدم
به جای آب نور بود
روان به سوی دریا چه آرام و مستانه می رفت
عشق را به یقین باور کردم
هر چند قطره‍ی ای از آب ناچیز جویبارم
اما اشکم را با رودخانه یکی کردم تا دریا شوم
و اینک در انتظار
طغیان چشمه ها اسیرم. ش صلواتی
۲۹٣۶۶ - تاریخ انتشار : ۲۱ تير ۱٣٨۹       

عنوان : شعر
ازدشت های وسیع
خوب میدانم
که سروده
وشعرراچاره ای نیست.
بدان گونه که بایدگفت
گفتندقبل ازما،
برای سردادن شعری -
تازه ترازخودما
گفتن ونوشتن
به قدمت نسل ها
واینک
امروزما
به کدام سو،
به کدامین راه ؟
زاده شده‍ی کوهستان پرازبرفم من
آنجاکه چشمه های آلوده به خون دارد
آنجاکه بیابانش میدان تاخت وتاز دشمنان است
وبدان گونه تاختنی که مومنان خداگفته اند
وبدان گونه کشتندکه خواست خدا بود.
آه دوست من
ازدشت های وسیع
ازجنگل بدون نور
از میان تابوها ودود
ازسرخ ترین خط مقدس
باقصه ای تازه ازعشق آمده ام
تاانسان بودن
راتاانسان ماندن
رابشارت دهم.
من اینک بیدارم
به دنبال واژه ها
واژه های تازه
تابابیانی ساده
شکنجه، تجاوزجنسی واعدام رابه تصویرکشم.
آه دوست من
هیچ می دانی
هیچ به دیده دیده ای
دشتستانی که چشمه های آلوده به خون دارد
هیچ دیدی خیابانی نقاشی شده باخون
سنگفرش خیابان هارامیگویم
خیابان ندا
باخون نقاشی شد
وجهان رابه تماشاطلبید.
سهراب راهم نقاشی کرد
و پیام انقلاب رانوشت
من دیدم
وشعرفرداراساختم.
آه دوست من
نه،
ممکن نیست
انسان بودو
عاشق نشد
نه،ممکن نیست انسان بود
وفریاد زنده بودن راسرنداد.
عجایب دنیایی ست
آرام صدائی که ازخون حذرداشت
درگلوخفته وندایی سرنداد.
درآن دیاری که به جای آب خون جاریست
قلم شکسته و
درحیرتم من
که شمع زیستن کجاست؟
آسمان شب و
خون به صدهاچون ندا
به من بگو رفیق
صاحب اندیشه کجاست؟

شمی صلواتی ۲۰۰۹/۰۸/۲۳
۲۹٣۶۵ - تاریخ انتشار : ۲۱ تير ۱٣٨۹