عنوان : چگونه میبایست تیغ را از دست آخوند و موءمن انداخت?
آقای دستمالچی با سپاس ازنوشتارتان، چند پرسش دارم . بسیار شاد می‌شوم پاسخ دهید:
با در نظرگرفتن آنچه دراین نوشته آورده‌اید، بویژه درپایان آن که می‌آورید "...و تمامی این حقوق وقوانین، حدودی "الهی" اند که بشر(از نگاه پیروان حکومت دینی) حق دخالت در آنها را ندارد، ازحق فرد مومن درقتل دگراندیش تا قوانین حکومت دینی، همه حدود "الهی" اند که اجرای آنها از "تکالیف" مومن ومومنان و حکومت دینی است"

بفرمائید که این "الاه" کیست و نام‌‌ش چیست که چنین "تکالیف"ی را از "موءمنان" خویش انتظار دارد؟ نام این "دین" ِ این "حکومت دینی" چیست؟ و ملت ایران چگونه و با چه بنیاد فکری می‌بایست با آن مقابله نمایند؟ نظر شما در باره این سراندیشهء هزاره‌ای ِ فرهنگ ِایرانی، درعبارت‌بندی امروزیش که:
« زندگی مقدس است، خدا هم حق ندارد حکم قتل واعدام بدهد » چیست؟ براستی چگونه میبایست تیغ را از دست آخوند و موءمن انداخت و برای همیشه شکست؟ با بحث‌های نخ‌نما پیشامدرن و پسامدرن؟ و یا با ترجمه چند بند اعلامیه "حقوق بشر"؟
با سپاس فراوان،
رضا ایرانی
٣۰۰۶٨ - تاریخ انتشار : ۲٣ مرداد ۱٣٨۹       

عنوان : خانم سهیلا وحدتی عزیز
خانم سهیلا وحدتی محترم،
از ابراز نظر ولطف شما بسیار سپاسگزارم.

صدالبته که بایدبرای لغو مجازات اعدام (در ج.ا.ا. همچنان)مبارزه کرد.
من با این نوشته می خواهم(دوباره)یک چیز را یادآوری کنم: همچنانکه برای تحقق حقوق مندرج دراعلامیه جهانی حقوق بشر، ازجمله" تساوی حقوقی همه انسانها دربرابرقانون"، و استقرار دمکراسی(به معنای دمکراسی های پارلمانی مدرن) باید از"خط قرمزهای"ولایت فقیه عبور کرد، حتا برای"لغو مجازات اعدام" نیزما بایداز"خط قرمزها" عبور کنیم. ایجادهر نوع توهم که گویادرچهارچوب همین نظام(و همین قانون اساسی) ماموفق به ساختن یک ایران دمکراتیک(با التزام به حقوق بشر، و اصل حاکمیت ملت برسرنوشت خویش)خواهیم شد، که در آن تمام شهروندانش(زن و مرد، مسلمان ونامسلمان، شیعه وسنی، و...)دربرابرقانون ازحقوقی یکسان بهره مند باشند، هدایت ملت(برای چندمین بار) به "ناکجاآباد" است.
شاد و پیروز باشید
پرویز دستمالچی
٣۰۰۶۷ - تاریخ انتشار : ۲۲ مرداد ۱٣٨۹       

عنوان : تشکر از مطلب و انتقاد به نتیجه گیری
آقای دستمالچی عزیز:
مقاله بسیار باارزش و دقیقی درباره مجازات اعدام در حکومت جمهوری اسلامی ایران نوشته اید. این مقاله از جمله ابعاد بسیار گسترده مجازات اعدام را طرح می کند که بس فراتر از یک مجازات حکومتی است و به عنوان یک ابزار دینی در اختیار شهروندان هم قرار می گیرد. یعنی حکومت شهروندان مومن را هم در اجرای مجازات اعدام شریک خود دانسته و به آنها حق اجرای مجازات مرگ را می دهد.

این مقاله بخوبی نشان می دهد که مجازات اعدام در ایران بس خطرناک تر از مجازات اعدام در هر کشور دیگری است و لزوم مبارزه همه جانبه و گسترده برای لغو مجازات اعدام در ایران را به عنوان یک ضرورت جدی نشان می دهد. از این رو از نتیجه گیری شما، که فکر می کنم در عنوان مقاله بازتاب یافته است، تعجب می کنم که گویا امکان لغو مجازات اعدام در جمهوری اسلامی ایران را عملی نمی دانید.
اینگونه نتیجه گیری متاسفانه گاه به بی عملی می انجامد که مطمئنم منظور نظر شما نبوده است. شاید هم برداشت من از عنوان مقاله ناکامل است.

اگر ما از زاویه قانونگذاران ج.ا.ا به قضیه نگاه کنیم، که طبیعی است لغو اعدام را محال می بینند. اما اگر از زاویه نگاه خودمان به قضاوت بنشینیم، می بینیم که ضرورتی جدی است که هرچه زودتر باید برای تحقق آن دست به کار شد و پیکار را آغاز کرد. به نظر من مهم ترین بخش پیکار فرهنگی است. متاسفانه قوانین جمهوری اسلامی تاثیر نسبی بر وجدان عمومی داشته و ما باید با تلاشی گسترده افکار عمومی مردم را به مخالفت با اعدام جلب کنیم. مقاله شما در این راستا بسیار با ارزش است زیرا نگاه واقع بینانه ای به قوانین موجود و فرهنگ مذهبی مجازات اعدام دارد که عمق و دشواری قضیه را نشان می دهد که می توان از آن چنین نتیجه گرفت که حل این قضیه در کشور ما خیلی کار می برد.
فرهنگ موافقت یا مخالفت با اعدام یک شبه و حتی با تغییر حکومت هم ناگهان دگرگون نمی شود. تجربه ی امریکا نشان می دهد که لغو اعدام کاری پیگیر و پیگیر و پیگیر می طلبد. بهرصورت از مطلب بسیار خوبی که شما نوشته اید می توان نتیجه گرفت که لغو مجازات اعدام در ایران بس ضروری است و در این راه فرصت از پای نشستن نیست.
خوشحالم که در مسیر مبارزه برای لغو اعدام با دوستانی مثل شما آشنا می شوم.
٣۰۰۶٣ - تاریخ انتشار : ۲۲ مرداد ۱٣٨۹