عنوان : با سپاس
با سپاس از بیان اندیشه شما هموطنان عزیزم پیروز و هیوای گرامی:

من نیز مانند شما اقای پیروز گرامی وجود و حضور و سنگینی نیات اندیشه های بد اندیش بیگانگان را نسبت به فردای سرزمینمان میبینم و هرگز این حضور را کتمان نمیکنم. اما ذهنیت گسست یافته ساکنین ایرانی را هم از یک تجسم ملی شاهدم. و گمان دارم نمی توان این ذهنیت تجزیه یافته از یک همگرایی را بر بنیاد
شعارهایی قهرمان سالاری به انسجام و اینهمانی میزبان شد. باید نتیجه ای مشترک
از یک دادخواهی عمومی ساکنین ایرانزمین بدست اوریم.
همه دلهره مشترک ما شاید این باشد که چنین پریشان حالی و گسست ذهنی در فرایندی نه چندان دور عینیت یابد. پس باید در گام نخست از داوری و پیش داوری خود را منفک نمود و از زبان تجرید به الویت های یک گفتمان حقیقی دست یازید.
.
در تایید هشدار و زبان اندیشه دوست عزیز هیوا باید بگویم بلی ما باید قادر گردیم گفتمان سیاسی را در یک بستر حقیقی و نه مجازی و تجریدی پدید اوریم.
برای چنین مهمی پیش از هرنکته ای باید از دو نکته خودداری نمود. نخست زبان توهین و افترا که گروهی را تجزیه طلب میخواند و گروه دیگری را شوینیسم. دوم برون شد از فضای توهم و تخیلی و رویکرد به سیاست و بدیل ممکن بر بنیاد دادخواهی ها.و همچنین اجتناب از حاشیه پردازی های بی مورد سیاسی که تبیین و تعیین ان هم در چنین فرایندی ناممکن بوده و هم زمینه های حضور اوهام سیاسی را دامن میزند.
اندیشه ای که اصولا بخواهد از گمگشت های ذهنیتی پراکنده شواهدی دال بر ناراستی این و ان بیان اندیشه سیاسی بدیل خواهانه استنتاج نماید چاره ای جز تمکین به توهم اندیشی و اوهام پروری سیاسی نخواهد داشت، و این یعنی تقابل با هر گفتمان سیاسی ممکن. من نه هراس پروری اقای همایون را پذیرا هستم و نه
توهین به چنین شخصیت سیاسی و نادیده انگاشتن چنین حضوری از طرف دیگر معادله این سیاست رفتاری. نقد اقای همایون بر روند و چگونگی فرایند سترون شده
و یکسویه گفتمان را درست میدانم اما هراس پروری را مدخلی بر نفی چنین گفتمانی برمیشمارم.
ماندگاری توانهای سیاسی در فضای محدود سیاسی مانوس خود و حفظ امنیت وجودی و باورهای خود در بستری متحد ، نه تنها بدیل افرین نخواهد بود بلکه زمینه را برای معاملات غیر ارادی از اندیشه های ما پدید می اورد. مانند دخالت قوای بیگانه در رهایی سازی کشور ما چه با جنگ و چه با سیاستی دیگر.
بنابراین تنها چاره ما پذیرش گوناگونی های دادخواهی یکدیگر است و اینکه این گوناگونی ها چاره ای جز بدست اوردن یک مخرج مشترک ممکن نمی توانند داشته باشند. نخست باید به براورد فضا و بستری از سیاست ممکن بیاندیشیم که بتواند این دادخواهی ها را در درون خود برای گفتمان سیاسی پذیرا باشد. چاره دیگری نمی بینم.
سیروس ملکوتی
[email protected]
٣۱۴۱٨ - تاریخ انتشار : ۲۰ مهر ۱٣٨۹       

عنوان : سوء ظن بجا یا بیجا
جناب ملکوتی،
فرمایشات شما متین و معقول است ولی گویی از منزلی صحبت میفرماید که در ناحیه ای مصفا و در بین همسایگانی مهربان قرار دارد . ولی ممکن است چنین نباشد و تاثیرعوامل نا مساعد محیطی و نییات همسایگان نه چندان مهربان و یا سوء ظن بجا یا بیجا از آنها نیز باید به نحوی در این معادله گنجانده شود.
٣۱٣۷۶ - تاریخ انتشار : ۱٨ مهر ۱٣٨۹       

عنوان : نیاز به دیالوگی بسیار شفاف تر ...
آقای ملکوتی،
درود،
چارچوب کلی بحث شما ،منطقی است. میتوان در چنین فضایی به دیالوگ پرداخت و در مورد این موضوع پر اهمیت به تعبیری و یا نه چندان مهم که از اولویت برخوردار نیست،پرداخته شود.

نکات لازم و پیش زمینه هایی بسیار ضروری میباید ابتدا فراهم شود و در مکانی( نوشتاری-انترنتی)نظرات گوناگون صاحب نظران انعکاس پیدا کند.
صاحب نظرانی با هر دیدگاه در این مورد بایستی بسیار شفاف استدلال کنند و تمام زوایای این بحث(فدرالیسم.....) را واکاوی کنند.

در نبود چنین فضا و مکانی و حاکم بودن فضاهای سیاسی سودجویانه،فرصت طلبانه،محافظه کارانه نالازم،بده بستانهای گروهی و فردی و زیانبار تر از همه نگاه به خارج از جمله امید بستن به حمله خارجی به ایران و.........، نوشته های مفیدی از دست همین نوشته آقای ملکوتی یا داریوش همایون و دیگران اثر گذار نخواهند بود.

در صورت امکان اگر اقای ملکوتی ادرس انترنتی خود را اعلام فرمایند ،مایلم با ایشان در این باره نکاتی را در میان بگذارم.
٣۱٣۷۱ - تاریخ انتشار : ۱٨ مهر ۱٣٨۹