عنوان : هر چه بود تحریک عوامل خارجی‌ نبود...
قسمت هایی از لندن و دیگر شهرهای انگلستان در آتش خشم جوانان سوخت. تعدادی گفتند آشوبگرانند و پتک محکومیت را بر سر آنها کوبیدند ، تعدادی هم آنرا به وجود زمینه آشوب در آن کشور نسبت دادند.هر چه بود تحریک عوامل خارجی‌ نبود و شهروندان تحریک شده زاده آن کشور و پرورش یافته آن نظام بودند .اما چرا همیشه این اتفاقات در مناطق فقیر نشین رخ میدهند ؟ چرا هیچ ثروتمندی اقدام به غارت مغازه‌ها نمی‌کند ؟! بحران اقتصادی در این کشور‌ها منجمله آمریکا آنقدر زندگی‌ مردم را به فلاکت کشیده است که خانواده هایی هم که زندگی‌ آبرومندانه‌ای داشتند و دارای شغل شخصی‌ ، دولتی ، کارمند و یا کارگر بودند، همه چیز خود را از دست داده اند. داشتن آبروی اجتمایی هنوز آنها را به خیابانها نکشیده است ولی‌ جوانانی که از خانه رانده شده و یا آنانکه هیچ چیز جز فریادی برای آنها نمانده است دست به طغیان میزنند.این طغیان برای سیستمی‌ "طغیان و آشوب" است که آنرا از بطن خود بوجود آورده است و هیچ انسان شرافتمندی که زندگی‌ آبرمندانه‌ای داشته باشد هوای آشوب و طغیانی را به سر نخواهد داشت ! حال در لندن ، مادرید و یا آتن این فریاد‌ها آشکار است ولی‌ در ایران محنت زده پنهان ! این جوانان معتاد ، این دختران از خانه گریخته،این مادران روسپی شده ،این قاچاق فروشان خرده پای اعدام شده و منتظر،این فقیر دزدان دست بریده و خیل عظیم خاموش دیگران،همه اعتراض کنندگان لندن در ایران اند با این تفاوت که آنجا انگلستان است و این کشور مصیبت زده ایران...
٣۹۶۲۲ - تاریخ انتشار : ۲۲ مرداد ۱٣۹۰       

عنوان : جهانی که شما بخواهید فتح کنید......
"جهانی برای فتح" ارگان مائویست‌های خجولی ایست که بهتر بود اخبار روز در این مورد توضیحی اضافه میکرد.قبل از آن بسیار مشتاق بودم بدانم این "انقلابیون" نظر‌شان در مورد شورش‌های لیبی‌ یا سوریه چیست؟بیگمان تقسیم ناعادلانه ثروت معضل اساسی‌ و آتش بیار وقایع‌ای است که از جمله در لندن شاهد آن بودیم،اما هیچ ظلم یا ظالمی نمیتواند کشتن چهار انسان بی‌ گناهی که تنها جرمشان دفاع از دار و ندارشان و جلوگیری از آتش زدن خانه‌های مسکونی بوده است را توجیه کند.نویسندگان این "بیانیه" بهتر بود به جای جستجو در کتب کلاسیک و تکرار ملال آور واقعیات به این نکته نیز اعتراف میکردند که میلیونها انسان شریف و البته درمانده حتی در خواب نیز آتش افروزی و آدم کشی را مسکنی بر ا لام خود نمیپندارند و اینگونه "حمایت" وقیح از دستجاتی تبهکار تنها از آستین واماندگانی سیاسی جادو میشود که هیچ تاًثیری در اجتماع پیرامون خود ندارند مگر در خماری "انقلاب" هر کتک کاری خیابانی را با پلیس شورشی عادلانه تلقی‌ کنند.
٣۹۶۱۷ - تاریخ انتشار : ۲۱ مرداد ۱٣۹۰