عنوان : کدام تمدن ایرانی
وقتی که من تاریخ لشکر کشی پادشاهان ایران را میخوانم، یا سر نوشت بهائیان را تعقیب مینمایم و یا تحولات سیاسی ایران را بعد از انقلاب ۵۷ برسی میکنم، این سئوال در ذهنم به رقص در می آید که "آن همه فرهنگ و تمدن ایرانی که بعضی از اهالی قبیله قلم از آن یاد میکنند کجا و چی هستند؟"
۴۷۰۴۵ - تاریخ انتشار : ۱۷ مرداد ۱٣۹۱       

عنوان : ذکر مصیبت
گرچه میدانم که با ارسال این کامنت طرفداران " حقوق بشر" بنده را با کامنت های
خود " شمع آجین " خواهند کرد ولی چه باک.

شکی نیست که بر بابی ها و بهایی ها چون پیروان مذاهب و مرام های دیگر ستم های بسیار رفته و اکثر قریب به اتفاق این ستم ها بویژه در باره بهایی ها بارها و بارها
گزارش شده است. و شکی ندارم که موج کامنت های بهایی ها شروع خواهد شد.
اما

این حوادث در بیش از صد و پنجاه سال پیش اتفاق افتاده و در آن دوران در بعضی
قسمت های دنیا هنوز آدمخوری از بین نرفته بود و نمیتوان آن رفتار ها را با استانداردهای امروز مقایسه کرد و گفت " با ناباوری از خود می‌پرسیدم، مگر می‌شود انسانی با انسانِ دیگر چنین کند؟ مگر حیوان چنین رفتاری با هم نوع خود کرده که این «اشرفِ مخلوقات» در یک روز گرم تابستانی در حقِ نزدیک به ۳۰ تن از همگِنانِ خود در تهران روا داشت؟".

ایشان باید از خود بپرسد که مگر میشود که امروز کشورهای پیشرفته دنیا ابوغریب و
گوانتانامو داشته باشند و و شب و روز با موشک ها و هواپیما های بدون خلبان , عروسی های مردم بینوا را در اقصی نقاط دنیا به عزا تبدیل کنند؟ مگر میشود که در عراق ، سنی و شیعه روزی صد نفر را قتل و عام کنند ؟

کسی منکر ذکر مصیبت نیست و ۱۳۰۰ سال است که شیعه هر سال این مراسم را جهت حقانیت خود برپا میکند و بهایی نیز حق دارد که چنان کند اما آیا با این تفصیل ؟
در یک نشریه سیاسی ؟ بدون ذکر کلمه ای از مصیبت هایی که هر ساعت از ملل متمدن به ملت های " عقب مانده " وارد میشود؟

و این عقیده کسی ست که به هیچ یک از مذاهب سازمان یافته باور ندارد.
۴۶۹۷۹ - تاریخ انتشار : ۱۵ مرداد ۱٣۹۱