عنوان : چاره رنجبران، وحدت و تشکیلات است
هم طبقه ای های عزیز!

۱- ما اکثریت مطلق جامعه ایران را تشکیل میدهیم. ما هستیم که ثروت این جامعه را تولید میکنیم. کارگریم، کشاورزیم، معلمیم، پرستاریم، پزشکیم، وکیلیم، خبرنگاریم، خانه داریم. فرزندانمان، دانش آموز و دانشجو، بیکار و یا کودک کار، اسیر اعتیاد یا گرفتار در چنبره فحشا هستند. ما، همه مردم ایران هستیم، منهای آنها که سعادت و نیک بختی ما را نمی خواهند. ابتدا بایستی به همین «قدرت واقعی» خود باور کنیم.

۲- حکومت ضعیف است، و این واقعیت را در تمامی حرکاتش میتوان بخوبی فهمید. یک حکومت قوی، احتیاج به تهدید مردم خود ندارد. قدرت نمائی حکومت، کاذب است و نشانه ضعف آنست. قدرت «واقعی» قدرت «اجتماعی» است، یعنی «قدرت مردم»، که همه ما هستیم. حکومت بیزار از مردم، قدرت خود را فقط با «زور» و «اسلحه» و «سرکوب» و «تهدید» و هارت و پورت بیان میکند. اما همین قدرت «پوشالی»، وقی در محاصره مردم مصمم، شجاع، نترس، و هدفمند قرار بگیرد، شمشیرش را غلاف میکند.

۳- یازده اردیبهشت(اول ماه مه)، روز جشن و گرامیداشت کارگران و مولدین ثروت اجتماعی، دارد نزدیک میشود. این روز، روز نشان دادن قدرت ما، و روز جشن جهانی ماست. هیچ نیروئی حق ندارد، و نباید بتواند با جشن ما و حضور جهانی ما در خیابان ها جلوگیری کند.

۴- همگی ما مصمم هستیم تا در روز اول ماه مه، قدرت سازندگی خود را در جهان اعلام کنیم. ما نمی توانیم از ابراز همبستگی جهانی خود با هم طبقه ای های جهانی خود طفره برویم. این وظیفه طبقاتی، تاریخی و جهانی ماست. سرمایه، جهانی عمل میکند، و ما نیز طبقه ای جهانی هستیم، و جهانی عمل میکنیم.

۵- وزیر کار دولت «کلید دار سرمایه» فرمودند که بخاطر سخنرانی رئیس جمهور، اجازه تجمع اول ماه مه را نمی دهند. اگر سخنرانی «کلید دار سرمایه» با زندگی و درد ورنج و مطالبات ما کارگران ربطی ندارد، آنگاه محاسبه کنید رابطه «گوز» با «شقیقه» را.

۶- ما کارگران ایران، همراه و همزمان با کارگران سراسر جهان، همراه با کشاورزان، معلمان، پرستاران، وکلا و حقوق دانان، خبرنگاران، دانش آموزان، دانشجویان، مدرسین مراکز آموزش عالی، ورزشکاران، هنرمندان، بیکاران، و همراه با فرزندانمان که به اعتیاد و فحشا کشانده شده اند، و همگی همراه با خانواده های خود، جشن اول ماه مه را گرامی داشته و مراسم آنرا برگذار میکنیم.

۷- همگی ما در روز اول ماه مه، در تهران در جلو وزارت کار، و در شهرستان ها در جلو فرمانداریها(یا هر مکانی که با هم به توافق می رسیم)، جمع می شویم. این روز را جشن میگیریم. مطالبات خود را با پلاکاردها و شعار هایمان اعلام میکنیم. اگر رئیس جمهور هم علاقه به سخنرانی دارد، میتواند در جمع ما حاضر شود، و به «روضه خوانی آخوندی» خود بپردازد، و اگر «روضه خوانی» او ربطی به زندگی واقعی ما نداشت، او را «هو» خواهیم کرد.

اگر عوامل امنیتی و انتظامی حکومت بسراغ ما آمده، و مانع تجمع ما شدند، صبورانه و منطقی و مستدل با آنها وارد بحث میشویم. پلاکاردی هم بدستشان میدهیم، و از انها دعوت میکنیم تا برای ساختن جامعه ای انسانی در کنار ما قرار گیرند.

یورش نیمه شبانه به همرزمان ما، و باز داشت آنها یکروز قبل از روز جهانی کارگر، بخوبی نشانه ضعف و زبونی و درماندگی باند تبهکار حامی سرمایه در حکومت است، وگرنه تجمع کارگران در اول ماه مه، و بیان خواستها و مطالباتشان، چه «تهدیدی» برای اینان داشته و دارد که با این همه «وحشت»، همرزمان ما را دستگیر میکنند؟ همین یورش مغول وار به همکاران ما، از یک سو، نشانه ضعف و استیصال حکومت است، و از دیگر سو، انگیزه ما را برای برگزاری روز کارکر هزاران برابر میکند. فردا در سراسر ایران، پاسخ حکومت را خواهیم داد.

پیش بسوی برگزاری هرچه با شکوه تر جشن اول ماه مه، روز جهانی کارگر
۶۲۲۲٨ - تاریخ انتشار : ۱۰ ارديبهشت ۱٣۹٣