عنوان : نیم خالی و نیم پر
اقای کرمی یکی از مشکلات گفته ها و نوشته های اینترنتی بی سرانجام ماندن آن هاست. هرکس برای خودش می نویسد و هر کس برای خودش می خواند. در حالی که گفته و نوشته حداقل باید دو طرف داشته باشد. طرف دوم در مقابل این مقاله شما هم نایاب است. شما دنیای ایرانی خود را با ترسیم زشتی های آن شرح داده اید. زشتی هایی بسیار مهیب. من در فرانسه زندگی می کنم. فرانسویان نیز دنیای فرانسوی خود را با زشتی های آن ترسیم می کنند، زشتی هایی دردناک. اگر این سری را ادامه بدهیم تنها ایران نیست که آنگونه که شما نوشته اید زشت و دوست نداشتنی است. جهان چنین است. ولی این نتیجه گیری چون تنها نصف واقعیت را مطرح می کند، واقعی نیست. در ایران تنها زندان و زندانبان نیست. در ایران بسیاری هم هستند که برای این که این زشتی نباشد، درد ان را به جان خود و خانواده اشان کشیده اند. فکر می کنم شما از ان جمله اید. من نیز از ان جمله ام. من ایران را دوست دارم و این زشتی ها را طبیعت و سرشت ان نمی دانم و برای زدودن زشتی های ان در حد خود تلاش می کنم. فکر می کنم شما نیز این تلاش را می کنید و بنابراین مقاله اتان بخشی از واقعیت را گفته است و بخش دیگری را پوشانده است. نیمه خالی لیوان را دیده است، و نیمه پر ان را ندیده است.
۶٣۱۴۲ - تاریخ انتشار : ۶ تير ۱٣۹٣