عنوان : پس کجایند آن مردم سرزمین مهد آزادی و دمکراسی؟
با وقوع اولین انقلاب واقعی و مردمی جهان در فرانسه، مردم این کشور نشان دادند که از رشد فکری و آزاده گی بالاتری نسبت به سایر ملل دارند و پاریس شد محل سکونت بسیاری از روشنفکران و آزاد انسان ها. افسوس که با رشد سرسام آور تکنولوژی، رشد اجتماعی-سیاسی سیر نزولی پیدا کرده البته نه در فرانسه بل در تمامی دنیا. بقدرت رسیدن خمینی، خاتمی، روحانی در ایران و هیجان و غلبه احساس بر عقل اگر در آن سرزمین دیکتاتور زده و سرکوب شده قابل توجیه باشد، اما آمدن اولاند و غلبه احساس بر عقل در فرانسه و هجوم مردم به خیابان ها و پایکوبی جای بسی تاسف بود. اولاند با آن افکار عقب مانده و شبه فاشیستی کپی شده از افکار برژنیسکی-نتانیاهو-بوش لیافت آن جشن و پایکوبی را نداشت. کسی که (همراه با اوباما، مرکل، کامرون و...) برای نشان دادن جانثاری به دولت نتانیاهو و برقرای قرار داد با عربستان و کشور های حوزه خلیج فارس با تمام وجود خواهان سرنگونی دولت دیکتاتوری-فاشیستی اما غیر مذهبی و بقدرت رسیدن یک حکومت صد در صد فاشیستی و مذهبی در سوریه را داشت و دارد قاعدتا نمیبایست مورد حمایت مردم فرانسه قرار گیرد.
کشتار وحشیانه نویسنه گان و کارتونیست ها در فرانسه دقیقن نتیجه سیاست اولاند و همکاران هست و مردم فرانسه میباید این شخص را به دادگاه بکشانند نه اینکه اشک تمساح او را باور کند و پشت سر او راه بیفتند. اولاند و همفکران همین تروریست ها رهسپار ترکیه کردند و ترکیه آنها را پذیرفت تربیت تروریستی کرد و روانه سوریه و سپس فرانسه کرد
شرکت حامیان تروریست های داعش و همفکران (احمد داوود اوغلو، نتانیاهو، مرکل، اولاند، کامرون و ....) در این تظاهرات به سخره گرفتن مرگ دردناک کارکنان نشریه شارلی ابدو هست و بس. آرزو داشتم در فرانسه بودم و فرانسه میدانستم و از مردم فرانسه جرایی این عقب گرد فکری -اجتماعی-سیاسی را میپرسیدم
۶۶۱۲٨ - تاریخ انتشار : ۲۱ دی ۱٣۹٣