عنوان : بازی ی زیبا
آن کس که بازی های "آن تیم ملی ی اسپانیا" را، خسته کننده بداند( همان تیمی که به طور پیوسته در فاصله ی سال ۲۰۰۸تا ۲۰۱۲ جام اروپا، جام جهانی، جام اروپا را تصاحب کرد) بی شک، نمی تواند از سلیقه ای زیبا شناس برخوردار باشد. دانش و معرفت چنین شخصی از فوتبال، اگر هم ازنقص خالی باشد، بی تردید خالی از بغض نیست.
آن تیم که اساسش بر بازیکنان بارسلون استوار بود (تیمی که به موازات تیم ملی اسپانیا و درهمان سالها، به همان موفقیت ها اما در سطح باشگاهی نایل شده بود) گونه ی مدرن فوتبالی را به تماشای ما می گذاشت که رینوش میشل و آژاکس زیبایش به کمک آن، در شروع دهه ی ۷۰ میلادی، ماسک زشتی را که مربیان ایتالیایی بر چهره ی زیبای این بازی زده بودند، زدوند.
مورینیو، که استاد زیبایی کشتن است، با پورتو که فقیر تر بود، مقبول تر، با زشتی ی آشکار تری به جنگ زیبایی رفت و "پیروز" شد. در چلسی، اینتر میلان و ریال مادرید، او اما، با بهر برادری از ثروت این باشگاه ها بوده و است که تاکتیک های بخیل خود را، به یاری سخاوت باریکنانی بزرگ ، "علمی ترانه تر" به پیروزی رسانده یا می رساند.
تاکتیک های مورینیو، تنها در مصاف تیمهای فقیر با تیم های ثروتمند است که می تواند در نگاه تماشاگری عدالت طلب، از ارزشی حماسی برخوردار شود. اگر نه، ارایه ی آنها توسط بزرگان، تحقیر به تمام معنای بزرگیست.
۶٨۲۹۵ - تاریخ انتشار : ۱۹ ارديبهشت ۱٣۹۴