از : آرمان شیرازی
عنوان : درمان خورد-اندیشی, بالغ شدن ست... دستیابی به آرمان های بزرگ, از آن بزرگ پندارن و بزرگ کرداران ست...
سی سال لازم بود که کنشگران سیاسی ایران در خارج به "آها" برسند و هفت سال دگر گذشت تا هر یک بدیگری بگوید آهای من آهای تو نیست! چنین گفتن غم انگیز است همراهان. اما درین سی و هفت سال گیجی و پراکندگی ما, تبهکاران و ویرانگران حاکم, در تماشاگه ما همراه و همسو, کشتند, دزدیدند هدر دادند و بلعیدند...
درین گفتار "وحدت", در برپایی این خانه همراهی, خورد-اندیشی هراس آسا ست: یکی درگیر نام ست و حفظ خانه ی ویژه ی خویش, آندگر درکش از وحدت نه در اشتراکات که در ستیز بر سر تفاوت ها ست! تو گویی اینان سی و هفت سال پیش از زمین به سیارات جدا از هم پرتاب شدند, زبانشان دیگر شد اما فکرشان در همان آغاز بر جا ماند...
براستی, چگونه می توان با اشتراکات (که فراوانند) و اهداف بزرگ برای رهایی مردم و کشورمان (که دعویش را داریم) به وحدت یا دست کم به اتحاد نرسید؟!
۶٨۷۷۱ - تاریخ انتشار : ۲۲ خرداد ۱٣۹۴
|