عنوان : گروه بندی
اگر به نظرات توجه شود می توان گروهی بندی هایی را داشت:۱)گروهی به این معتقدند که باید نوع حکومتگری بر ایران از شکل کنونی تغییر یابد تا بتوان شرایط مطلوب ِ حکومتگری را در اقدامات بعدی تحقق بخشید.اما این گروه این تغییر را به هر قیمتی خواهان نیستند چون آنان اعتقاد دارند باید ایرانی باشد تا بتوانیم بکمک همه ایرانیان مسائل انسانمدارانه را درآن تحقق بخشیم.۲) گروهی اصلا" به کشور ایرانی معتقد نیستند وآنان خواهان متلاشی شدن آن هستند و اگر هم ایرانی را متصور شوند ایرانی کوچک که در بین چند کشور محاصره شده بایدقرار گیرد که دیگر توان بازیگری منطقه را هم نخواهد داشت ویک زندگی انگلی راخواهد داشت. این گروه هر راه حلی که به متلاشی شدن کشور ایران کمک کند آنهم حتی بصورت مزدورانه پذیرا هستند اگر چه بعضی از آنان شهامت گفتن آشکار را ندارند اما با رفتاری دو گانه ، یکی به میخ می زنند و یکی به نعل، شناخت آنان برای پی جویان حقیقت آسان است۳) گروهی به تحولات کشور معتقدند اما در استفاده از ابزار وتشخیص تحولات اجتماعی برای عبور ازشرایط فعلی دچار یک اشتباه فاحشی می شوند که این اشتباه در صورت اجاری شدن می تواند ویرانی های وحشتناکی را بر کل کشور پدید آورد. شاید این اشتباه: ناشی از ایمان به یافته های خویششان باشد که آنان را صددر صد علمی می دانند و در رابطه با انسانها هم می توان آن یافته های علمیشان را بصورت مکانیکی بکار بردو یا ناشی از کینه های انباشته شده نسبت به جریاناتی باشد که باید گفت این کینه نمی تواند مبنای راهگشا برای تمام مردمان کشور باشد ۴)گروهی رویا پرداز برای مرمانی که کرد نامیده می شوند چنان شأنیتی رهائی بخشی قائل می شوند که حتی خودآن مردمان دچار تعجب عجیبی می شوند وآن مردمان کردنامیده شده بیان می کنند این مسائل رویا پردازانه را کنار بگذارید اگر در سوریه و عراق کاری بتوانیم بکنیم همین است که همگان می بینند آنهم:چیزی نیست جزء اینکه نگذاریم، دیگرانی که خود را راهبران ما می دانند با بازی خطرناکشان ما را نیست ونابود کنند وهمگان دیدند اگر کمک دیگران نبود چه بسا سر نوشت شومی را دارا بودیم. پرداختن به مسائل آن مردمان مظلوم و تشکیلاتی که بعنوان راهبران آنان مطرح هستند که هرازچندگاهی برای تقسیم غنایم ویا گرفتن مالیات از کولران به جان هم می افتند خود حکایتی طولانی اشت .....
۶٨٨۰۲ - تاریخ انتشار : ۲۵ خرداد ۱٣۹۴       

عنوان : خانم شلیر!
خانم شلیر عزیز. توجه شما را به نکاتی و یا بهتر بگویم سئوالاتی جلب می کنم: من نمی فهمم که شما چگونه از طرف همه مردم کرد صحبت می کنید، برایم جالب است که بفهمم کی این نمایندگی را به شما داده و شما از طریق کدام سیستم رای گیری به چنین منزلتی نائل آمدهید؟ دوم اینکه نمیدانم شما از کجای مطلب من این برداشت را کردهاید که من خود را نقطه ثقل قرار دادهام، آیا همین برخورد شما که خود را نماینده مردم کردستان می دانید بیشتر به این نقطه نظر نزدیک نمی باشد که شمائید در حقیقت دارید از چنین منظری به قضیه نگاه می کنید؟
۶٨۷۹۵ - تاریخ انتشار : ۲۴ خرداد ۱٣۹۴       

عنوان : جناب منجی
انچه را نوشته ام خوب نخوانده اید و متوجه نشده اید که در همانجا نوشته ام شرایط کوبانی با شرایط کردستان ایران ،فرق بسیار دارد. بنابراین فقط یک سوال میکنم. اگر فرداهمان نیروی بیگانه !! داعشی به کردستان ایران حمله کرد، چه باید کرد؟ مبارزه مدنی؟ اگر جواب شما اینست که این حمله اصلاامکان ندارد، خوش خیال هستید، اگر مبارزه مدنی را توصیه خواهید کرد، خوش خیال تر هستید، و اگر به لزوم کاربرد سلاح در ان شرایط اذعان کنید، که با من اختلافی ندارید! و قبول کرده اید که انچه دیروز و حتی امروز، تاکید میکنم حتی امروز، نامناسب بوده و هست، فردا ممکن است لازم شود. این بدین معنی است که کسی که امروز دست به سلاح میبرد، جاده صاف کن حمله داعش است. زیرا هرج و مرجی می افریند که زمینه بروز نیرویی از جنس داعش است. در عین حال کسی که اصولا احتمال مناسب بودن کاربرد سلاح را در هر شرایطی نفی میکند، موجب میشود که در شرایطی که عمال ارتجاع، هرج و مرجی افریدند، و داعشی پدید امد، مردم در برابر این نیروی سیاه ، بیدفاع باشند، بدینسان جاده صاف کن پیروزی داعش میگردد. اگر کوبانی ها به هر دلیلی در جنگ داخلی سوریه وارد شده و برعلیه بشار اسد و یا به نفع او دست به سلاح میبردند، در هرج و مرجی که زمینه ساز پیدایش داعش بود دخیل می بودند. در عین حال اگر این مبارزان برای نجات ایزدی ها دست به سلاح نمیبردند، در زمینه سازی پیروزی داعش در عراق سهیم میبودند.در مورد انچه دیروز در کردستان ایران اتفاق افتاد روایات متفاوت است. انچه امروز در جریان است، ضرورت اجتناب از درگیری مسلح به هر قیمتی و حتی با تحمل هزینه را نشان می دهد. ولی انچه فردا اتفاق خواهد افتاد، خدا هم نمیداند. پس به امید بهترین شق ممکن، ولی با امادگی برای بدترین شق محتمل ، باید هوشیار باشیم ،سخن کوتاه باید کرد، والسلام برزویه طببب
۶٨۷۹۱ - تاریخ انتشار : ۲۴ خرداد ۱٣۹۴       

عنوان : تخم اسلحه راملخ نخورده است
جناب برزویه طبیب ارجمند!
نه آقای نعمت پور را می شناسم ونه از تعلق حزبی ایشان با خبرم.مهم هم نیست.مهم نظرگاهی است که ایشان در این مقاله ارایه داده اند.در اینجا چند نکته را باید در نظر داشت:
- مقایسه ی کوبانی با اقدامات نظامی در کردستان ایران، تلاشی است برای لاپوشانی خساراتی که حرکت مسلحانه در ایران ببار آورد.زیرا نه از نظر تاریخی ونه ازلحاظ شرایط اجتماعی و ماهوی،هر دو را نمیشود در یک ردیف گذاشت.کوبانی مقاومت در برابر یک نیروی مهاجم وبیگانه است، آنهم در این دوره ی تاریخی، اما جنگ کردستان ایران زیر نام اهدافی دیگر پیش برده شده است.که مختصات اقلیمی،سیاسی ، اجتماعی و حتی اداری دیگری دارد.
- احزاب نظامی، پیش از آنکه نظریات جنگی خود را تبلیغ کنند، لازم است ابتدا " دستاوردهای مفید" اقدامات مسلحانه خود را برای مردم در ترازوی صداقت بگذارند.
- از کسی که قادر به دیدن دیروزش نیست، انتظارنمی رود که " نوک دماغش" را ببیند، تا چه رسد به فردا.
- در پایان لازم نیست آنقدر نگران ادوات جنگی مان در فردا باشیم. اگر صدام مرده است، سلاطین
عرب وکمپانی های نظامی هنوزشاداب و زنده اند .نه دکترین نظامی کمبود مداد و منبر دارند، نه تخم اسلحه را هم ملخ خورده است.زیاد دلواپس
فردایی که در آن خشکسالی جنک باشد نباشید.


-
۶٨۷٨٨ - تاریخ انتشار : ۲٣ خرداد ۱٣۹۴       

عنوان : نظر
گاهی وقتها قلم بدستان و نخبگان ایرانی نظرها و مطالبی را در سایتها به رشتهی تحریر در می آورند که واقعأ از نظر ما مردم کورد و کسانی له خبرها و نظرها را دنبال می کنند کوچکترین سمپاتی و همدردی و همنظری را نیز نمیتواند به دست بیاهورد .

اینجا صحبت بر سر تفکر و نظر جناب نعمت پور در رابطه با مبارزه مسلحانه و راه کار مسالمت آمیز برای حل مسئله کورد نیست چون در نهایت این ملت کورد خودشان هستند که در شرایط مقتضی این راه ها را برای رسیدن به اهداف خود تعین میکنند و پیش میبرند

ولی دنبال کردن نظهات نخبگان و و صاحب نظران ایران از این منظر قابل تأمل هست که خود و تفکر خود را مرکز سقل برای تغیر و رسیدن به حد اقلهای ملت کورد میدانند ،،

در جهان ۲۰۰ کشور مستقل وجود دارد کی این ۲۰۰ کشور مستقل عضو سازمان ملل هستند و در این میان حق بسیاری از ملل جهان برای برابری کامل و عضویت در سازمان ملل به مثابه یک کشور ضایع شده و این یک حق قانونی و عرفی و سیاسی و شرعی ملتی هست که بخواهند آنها نیز مانند یک کشور عضو سازمان مل شونذ و وزارت خارجهای از خود داشته باشند که در مسائل مهم جهانی نمایندگی آنها را به عهده داشته باشد .

هستند کسانی که در این سایت مدام از سیاست ایرانی کردن حقوق ملت کورد دم میزنند و صحبت آنها این است که کوردها مسائل سیاسی خود را با مطالبات کل ایران و حد اقل آن گره بزنند ؟؟ خوب به چه دلیل ملت کورد باید این کار را بکند ؟؟

مگر غیر از این است که ملت کورد نیز به عنوان بزرگترین ملت بدون دولت جهان حق دارند حاکم بر سرنوشت خود باشند ؟ و باید سیاست و راه کار های منحصر به خود را برای آزادی کل کوردستان داشته باشند ؟ شماها از خطر تجزیهی ایران دم میزنید چرا از تجزیه واقعی ملت و سرزمینهای کوردستان که به چهار پارچه تقسیم شده و به هم پیوستگی آن بنا به مصلحت کشوری مثل ایران سر باز میزنید ؟؟
۶٨۷٨٣ - تاریخ انتشار : ۲٣ خرداد ۱٣۹۴       

عنوان : چرا چراغی که به مسجد روا است ، در خانه حرام است؟
جناب نعمت پور
سازمان شما از مبارزه کوبانی ها بر علیه داعش که مبارزه ای مسلحانه بوده، حمایت کرده است! البته بسیار دیرهنگام .حالا چرا چراغی که به مسجد روا است ، در خانه حرام است؟ ایا این حمایت الکی بود یا این حرف ها راجع به قدیمی شدن مبارزه مسلحانه فقط محض انشا نویسی است؟ ممکن است بفرمایید شرایط کوبانی با شرایط کردستان ایران فرق دارد. من هم کاملا با این حقیقت موافق خواهم بود. ولی ایا ممکن نیست فردا شرایط کردستان ایران با شرایط امروز ان فرق کند و انچه امروز قدیمی مینماید، فردا جدید شود؟جواب به این سوال است که وجه افتراق شما با دیگران خواهد بود. کسی که نه تنها امروز و دیروز را میبیند، بلکه احتمالات گوناگون فردا را نیز در نظر دارد، با کسی که جز نوک دماغ خود را نمیبیند، و فردا که ورق برگشت، هاج و واج میماند. مگر رزمندگان کوبانی مبارزه مدنی را تفنگ به دوش پیش نبردند؟ انچه قدیمی شده تکیه محض بر سلاح و تکیه محض بر قلم است، که زمانی سازمان شما اولی، و حالا دومی را انتخاب کرده است. انچه جدید است و همیشه هم جدید خواهد بود، امادگی برای کاربرد هردو است.برزویه طبیب
۶٨۷۷۷ - تاریخ انتشار : ۲۲ خرداد ۱٣۹۴       

عنوان : یک تحلیل خوب
آقای نعمت پور، همانطور که شما در جای جای نوشتار تان گفته اید، یکی از کاستی های کانونی حزب های کُرد ایرانی، فراموشی یا کم اهمیتی به وضعیت ویژه‍ی ایران بشکل عام و کردستان ایران بشکل خاص است. اگرچه علت بی واسطه این کاستی، علت سیاسی است، یا همانطور که شما به گونه ای گفته اید، رعایت منافع اقلیم کردستان عراق است، ولی ناشی از باور عمیق به ایدئولوژی قوم گرایی هم می شود که متأسفانه نزد شمار زیادی از کنشگران کُرد رواج دارد. تنها کُرد بودن برای این دوستان کافی است تا از درد مشترک، منافع مشترک، وضعیت مشترک و سرانجام راه رهایی مشترک همه‍ی کُرد ها دم زنند. حال در این میان فرق نمی کند که منظور کدام کُردها هستند؛ کردهای کشور های عراق و سوریه، که بگفته شما در یک وضعیت بی دولتی یا ضعف دولت مرکزی قرار دارند، یا کرد های ترکیه که در وضعیتی نیمه دمکراتیک و نمیه باز زندگی می کنند، یا کرد های ایران با دولتی پابرجا و سرکوبگر. حال ما وارد ویژهگیهای تاریخی، سیاسی-اجتماعی، فرهنگی، قومی و دینی این چهار کشور نمی شویم که داستانی دراز دارد. تنها پافشاری بر این واقعیت تلخ که کردها، بویژ کنشگرانی سیاسی و فرهنگی آنها، سالهای زیادی در این چهار کشور سرکوب و تحقیر می شدند و هنوز هم - بجز در اقلیم کردستان عراق - می شوند، به تنهایی نه هوبیت مشترک و نه منافع مشترک می آورد.
آقای نعمت پور عزیز دستتان درد نکند، تحلیل شما برای من بسیار آموزنده بود، باز هم بنویسید.
موفق باشید
س.ح.
۶٨۷۷۴ - تاریخ انتشار : ۲۲ خرداد ۱٣۹۴       

عنوان : مسلحانه یا غیر مسلحانه!
چگونگی " شیوه " مبارزه را شرایط مادی اجتماع تعیین می‌کند .

اینکه مردم ایران ترجیح می‌دهند , مبارزه را مدنی بدون تشکل های انقلابی‌ ادامه دهند به توانایی های حاکمیت در سرکوب‌, ناتوانی های اپوزیسیون در همگرایی‌ .... مربوط است.

آیا کرد ها امکان مبارزه مدنی را از طرف حاکمیت هدیه میگیرند؟

در این صورت صحبت مبارزه مسلحانه منتفی است .

مسلحانه یا غیر مسلحانه " که آرزوی هر انسان معقولی است " را حاکمیت و موقعیت تعیین می‌کند .در هر شکلی‌ که مسیر پیش رود , سیلی‌ محکم را کردها خواهند زد.
۶٨۷۷٣ - تاریخ انتشار : ۲۲ خرداد ۱٣۹۴       

عنوان : روش مدنی روش مسلحانه
جناب نعمت پور گرامی درود بر شما،به نکات مفیدی اشاره داشته اید که این اشارات ، نشان از نگرشی است که خواهان تغییر شرایط مردمان منطقه است اما نه به هر قیمتی. که درتأیید نگرش شما می توان گفت:برای بررسی مسائل مردمانی که در این منطقه کرد نامیده شده اند و شهروند چهار کشور مختلف هستند ، چنانچه بین مردم عادی آنان و تشکیلاتی که بطریقی خود را راهبران آنان معرفی می کنند و می دانند ودر این خصوص هم تاریخچهء مبارزاتیِ دیرینه ای ، ارائه می کنند، تفکیکی قائل نشویم !قطعا" دربرخورد با مسائل منطقه و تحلیل آنان دچار مشکل خواهیم شد !.چه بسا! مانند بسیارانی دچار رویاپردازی های بی خود بشویم. اگر عملکرد گروه های و تشکیلات بررسی شود ،چیزی جزء اینکه ،آنان بازیگرانی بیش نبوده و نخواهند بود! آنهم: بازیگرانی که ،گاها" چنان سقوط می کنند که می شوند بازیگرانی برای بازیگران دست چندم منطقه و غیر منطقه و مانند پاندولی هرازچندگاهی بسمت یکی جذب می شوند و چرخشی رانشان می دهند . که تعبیری جزء مزدوری، آنهم برای بقاء به هر شکل،چیزی نمی توان بر این اقدامات نام نهاد.::::اما مردمان عادی کرد نامیده شده، نشان داده اند اگر از سپهرقوم اندیشانهء ایجاد شده توسط گروه ها و تشکیلات، رهایی یابند،آنان بسمت بازیهای مدنیِ شهروندیِ کشورشان می روند. همچنان که در ترکیه انجام گرفته و همچنان که گروه کثیری از آنان درکشورشان ایران دربازیهای جمهوری اسلامی از خود نشان داده اند. درنهایت! این مردمانی که کرد نامیده شده اند، که شاید، افرادی برای تغییر تحولات دمکراتیک در منطقه به آنان دل بسته اند؛ زمانی می توانند منشاء تغییر تحولات دمکراتیک شوند که با قبول شهروندی همان کشورهایشان با همراهی ِ سایر هموطنانشان به شیوه های مدنی اقدامات تحول خواهانه را پی بگیرند. اینکه منطقه انبار اسلحه شده است و هر کس اسلحه ای بر دارد با گانگستر بازی بخواهد جوامع دمکراتیک، آنهم با روحیهء انسانمدارانه درست کند این از آن خواسته های .....::: با توجه به وقایع رخ داده شده برای مردمان کردنامیده شده در سوریه و عراق ، بجز انبارهای اسلحه های خودشان اگر دیگرانی نبودند اکنون درآن سامان شما نه تشکیلات کردی و نه انبار اسلحه ای مشاهده می کردید که دیگرانی امروزه شعار گونه ایده های دیگری را رویاء گونه پی بگیرند.
۶٨۷۷۰ - تاریخ انتشار : ۲۱ خرداد ۱٣۹۴       

عنوان : همه چیز بخیر گذشت
در یک طنز زیبای ایرانی گفته میشود که شبی راهزنانی بر قافله ای فرود می آیند . فردایش شرح واقعه را از قافله سالار می پرسند. او که نمی خواهد بازار کاروان و کاروانسالاری خود را کساد کند ، می گوید: بله آن اوباشان تمام متاع را به غارت بردند، مردان را کشتند و کودکان را به بردگی بردند و زنان را به کنیزی گرفتند.ولی شکر خدا این راه راه بی خطریست ، همه چیز الحمدالله به خیر گذشت.داستان پرچمداران راه نظامی هم، قصه ی همان قافله سالار است، که پس از این همه خون و شکست و آوارگی و خانه خرابی که برای مردم به جای گذاشتند ،هنوز بر این باورند که راه خوبیست و همه چیز به خیر گذشته است.موفق باشید آقای نعمت پور.لطفا کامنت جالبی را که بر مقاله ی آقای رحمان پناه نوشته شده است ، مطالعه نمایید.





















ه
۶٨۷۶۹ - تاریخ انتشار : ۲۱ خرداد ۱٣۹۴