عنوان : انتقادی در خور
اگر قرار بود انتقادی کلاسیک و علمی از پروسه دیکتاتوری را در جامعه ای به تعریف بپر دازیم ، بی شک نوشته شما به بسیاری از جوانب آن و پیامدهایش ، بهترین پاسخ ها را ارایه نموده بود . در مورد کوبا اما بسیاری از فاکتور ها به نظر من در پرده ای از ابهام قراردارد . این نوزاد انقلابی از همان ابتدا به وسیله قدرتی بزرگ و فاتح در جنگ دوم ، بی توجه به معاهدات جهانی بعد از جنگ ، این نوزاد را به صِرف ایدولوژی حاکم بر آن . محکوم به تحمل طولانی ترین تحریم تاریخ معاصر نموده است . اگر تلاش های همه جانبه این مردم را در فضایی در بسته ، با نگاه به دستاورد هایش ، بخواهیم نادیده بگیریم . از جاده انصاف و منطق دور شده ایم . بیان منطقی شما اگر در مورد وضعییت کنونی ما در ایران بیان می شد ، سخنانی بود ، قابل لمس و واقع گرا . چگونه می شود فاکتور های اساسی ، نبودن فساد مالی ، عدم تبعیض شهر وندی و تساوی آن چه هست ، را در جامعه ای با توجه به محرومییت هایش دید و دستاورد های علمیش را ندیده گرفت . آمار های آمریکا از میزان این دستاورد های پزشکی علی رغم ممنوعییت دانشگاهها ی این کشور از کتاب های مرجع بسیار گویاست . به هر حال خوشحالم که با احاطه کامل از جوانب مختلف ، گرفتاری های یک جامعه را ، به دور از شعار های تو خالی ، ابراز نظر فرمودید .
۶۹۶۶۶ - تاریخ انتشار : ۲۷ مرداد ۱٣۹۴       

عنوان : فر دارنده ای-سد کننده ای
در مسیر ترقی و پیشرفت ِ گروهی از مردمانی که با هم یک زیست جمعی را ساخته اند، چنان می شود:"بزرگی "یا "بزرگ انگاشته ای" یا فر دارنده ای" خود!سد کننده ترقی میشود.که عبور از او، شرایطِ نفسگیری را بوجود می آورد.وعبور کنندگی ازاو ممکن است:۱) بامرگ او رخ دهد. ۲)با کنار زدن او و به حبس بردنش رخ دهد۳)به او تفهیم کنند، برو کنار !و هرچه؛ دل تنگت می خواهد بگو!اما برای عبور از شرایط ایستایی جامعه ،چاره ای نیست جزءاینکه:اقدامات شجاعانه و تابو شکنانه ای انجام گیرد!. ::::::::::::::::::::::: باید گفت: وقتی در جامعه ای ،اجرای توسعه اقتصادی در دستور کار قرار گیرد؛آن توسعه در دل خودش همه چیز را دارد .و به حالتی بطئی همه چیز را ایجاد خواهد کرد. مثلا"حذف بی سوادی،مسئله بهداشت و..... اما گاهی وقتها بعضی از جوامع دچار یک حالت هیجانی می شوند و بصور "رشدی"نه "توسعه گرایانه" در یک یا چند زمینه، تبلیغ گرایانه و شاید گول زنک موفقیتی را از خود نشان می دهند. اما با گذر زمان تبلیغیت آن موفقیتها موضوعیتش را از دست می دهد. وآن اقدامات هم ممکن است :حالتی طنز گونه را بیابند. مثلا":اگر در یک جامعه ؛رشد آموزش پزشکی را بسیار بالا نشان دهند، اما در آن جامعه دارو های مورد نیاز و یا ابزار درمانگری وجود نداشته باشد و مردمان به شیوه های سنتی خویش با داروهای سنتی به مداوا ی خویش بپردازند این می شود یک طنز بقیه موارد بماند.......
۶۹۶۴٣ - تاریخ انتشار : ۲۶ مرداد ۱٣۹۴