از : مرضیه شاه بزاز
عنوان : متافر
چگونه با واژه نقاشی کرد و ایماژی شاعرانه آفرید، سرشار از متافر و سمیل و این شعر فروتنانه اینهمه را آفریده و نرم و آهسته خواننده را به جهانی اساطیری می کشاند. بوته ای روییده بر پرتگاه، دست نایافتنی، , و اسبی (متافر) که سم می کوبد و خیره در نگاهی آهسته دور می شود و آنچه که در منظری اثیری برای همیشه در یاد می ماند، لرزش بوته ی سبزی (سمبل خیلی چیزها می تواند باشد) است بر پرتگاهی و نقاشی رنگ و اسطوره و مفهوم، گره خورده در احساسی پاییزی در شعری بی فصل.
۷۰۰۷۱ - تاریخ انتشار : ۱۴ شهريور ۱٣۹۴
|
