عنوان : شکل گرفتن اتحادی پایدار بین تمام نیروهای متشکل سیاسی و ترقی خواه کشور حول منشوری مشترک
آقای فرزاد گرامی، شاید شما برای خاتمه ای خوش برای کنکاشهایت پیرامون برجام است که می نویسی؛ «...شکل گرفتن یک نیروی متشکل سیاسی، ترقی خواه و سوسیالیستی در صحنه معادلات سیاسی جامعه ایران و برای عبور هر چه کمتر خونین و کمتر انتقامجویانه از حاکمیت نکبت اسلام سیاسی، یک ضرورت عاجل است.»

وقتی در گزاره فوق سخن از«...شکل گرفتن یک نیروی متشکل سیاسی، ترقی خواه و سوسیالیستی...» به میان می آوری، این میتواند:

در ظنِ اول، به این معنا باشد که، شما تشکلات موجودِ سوسیالیستی در جامعه ایرانی را که بعضاً عمری بیش از هفتاد سال دارند را، یا ندیده ای، و یا اینکه آنان را در ردیفِ تشکلاتِ سوسیالیستی نمی پذیری؟

و در حدس یا ظنِ دوم، شاید مقصود شما از«...شکل گرفتن یک نیروی متشکل سیاسی، ترقی خواه و سوسیالیستی...»، اشاره به تفرقه حاکم بر اپوزیسیون ج.ا باشد، که علیرغم وجودِ فصلِ مشترکهای فراوان، از جمع شدنِ زیر چتر منشوری مشترک و اتحادِ با هم برای ایجادِ دموکراسی ایرانی، آزادی و عدالتِ اجتماعی امتناع ورزیده، و همچنان بیش از آنکه بر طبل "اتحاد" کوفته شود، با عَلَم کردنِ محالاتی چون "وحدت"، بر طبلِ تفرقه کوبیده می شود.

لذا گمان می کنم، در صورتی که ظنِ دوم، منظورِ موردِ نظر شما باشد، اگر بنویسیم، "شکل گرفتن اتحادی پایدار بین تمام نیروهای متشکل سیاسی و ترقی خواه کشور حول منشوری مشترک، تنها راهِ مطمئن و ضرورتی عاجل، برای عبور هر چه کمتر خونین و کمتر انتقامجویانه از حاکمیت نکبت اسلام سیاسی است"، به مقصدِ مقصودمان نزدیکتر شده ایم. و الی با گام زدن مداوم در وادی تخطئه دیگران، هرگز موفق به ایجادِ دموکراسی نخواهیم شد.
۷۰۱٣۱ - تاریخ انتشار : ۱٨ شهريور ۱٣۹۴