عنوان : نکاتی درباره کتاب و نوشته آقای ایزدی
وقتی کتاب را دریافت کردم، متوجه شدم که نام فارسی کتاب همخوان با نام انگلیسی آن نیست. NAME در فارسی هم معنای نام دارد بنابراین میباید نام کتاب میشد :" به نام قانون" نه "به زبان قانون" که نامی هست نامفهوم ناکارآمد. کم و بیش در جریان شکل گیری تهیه این کتاب بودم که با عللی که توسط ناشر مطرح کرده چندان همخوانی ندارد.

نقد کتاب توسط اقای ایزدی را چند بار خواندم و به آخر متوجه نشدم که این "فریب" دادن (توجه کنید که لغت فریب در گیومه گذاشته شده) ساواک و رژیم شاه نشان از بصیرت جزنی - ظریفی داشت یا یک "فرصت طلبی سیاسی" (باز هم در گیومه)؟ در تمامی ادبیات سازمان چزیکهای فدایی خلق ایران و حتی دیگر سازمان های چپ، سخن برآن هست که این دو بخصوص جزنی از رهبران اولیه این سازمان بودند. قاعدتا رهبران یک جریانی که قصد بر آن دارد که طرحی نو در روش مبارزه با دیکتاتور بیاندازد و میخواهد که این نظر مقبول حداقل بخشی از جامعه شود و نیرو جذب کند، میباید بسیار روشن و آشکار نوع ایدیولوژی و نوع مبارزه خود را مطرح کند، از آن دفاع کند و درستی آن و چرایی رویکرد به این نوع مبارزه و اندیشه را نشان دهد. وقتی افراد و یا جریانی به یک اندیشه و راه و روش مبارزه تازه ای روی میاورند، نمیتوانند در دادگاه در مقابل نظرات خود به ایستاند و خود را حامی قانونی بدانند که ابدا به آن باور ندارند و در اندیشه سرنگونی آن هستند. نمیدانم چگونه راحت میشود یک عملکرد را از جانب رهبران یک سازمان را بصیرت دانست نه فرصت طلبی ولی اگر یک عضو ساده آن سازمان در زیر شکنجه به ضد اندیشه و راه و روش خود رسید، آن عضو را "بریده" ، "خائن"، "بزدل" و یا به این ردیف برچسب ها بسیار آسوده دست زد؟ آیا مکانی در بین "بصیرت" داشتن و "فرصت طلبی" هم وجود دارد و یا دنیا بر مبنای سیاه و سفید میچرخد، اگر طرف خودی باشد و مورد ستایش و قبول ما افتحار "بصیرت" نصیب اش میشود و اگر نه برچسب های بمراتب خشن تر از "فرصت طلبی"
۷۰۶۶۵ - تاریخ انتشار : ۵ آبان ۱٣۹۴