عنوان : سلام بانوی گرامی. طبیعی است که زنان نیز می توانند تشکیلات خود را داشته باشند. ولی در مبارزه ی آزادی خواهانه
و عدالتخواهانه اگر مرد و زن به هر دلیلی جدا شوند، ضربه ای جانکاه به مبارزه ی بشر در جهان خواهد خورد.

پس چه باید کرد؟

پیوسته باید گفت و نوشت. به اصطلاح باید «فرهنگ سازی» کرد. گرچه در این راستا گاه نومیدی گَرد می افشاندَ چنان، که برای امید، دیگر جایی نمی مانَد؛ با این حال باید تلاش کرد؛ و طبیعی است که گرد روبی کاری خوشایند نیست.

این کار از جمله باید در عرصه ی زبان پیوسته انجام گیرد.

دو مثال: ۱ - اغلب می نویسند: «اجداد ما» یا «اجدادِ من». در این بیان، زن حذف می شود. زیرا اجداد که جمع جَدّ هست، یعنی پدر بزرگ(مادری و پدری). و گاهی بجای واژه ی عربی «جَدّ» از واژه ی ایرانی(پهلوی - نیاک) = «نیا»، سود می جویند که آن نیز به همان معنی پدر بزرگ است.
به هیمن خاطر، من در چنین مواردی از «گذشتگان» استفاده می کنم تا زن در گفتار من حذف نگردد. از «اجداد» و «نیاکان» هم می توان سود جست، به شرطی که سخن فقط از پدر بزرگان در میان باشد.

۲ - گاه به عمد سوگند یاد می کنم از این دست: «به کودک، به زن، به زیبایی قسم».

بی هیچ تردیدی تغییر در افکار ممکن است؛ فقط حوصله می طلبد و زمان می بَرَد.

پیوسته متحد، پیروز و شاد باشید
۷۱۴٣۰ - تاریخ انتشار : ۱۶ آذر ۱٣۹۴