عنوان : اعترافنامه
در این نوشتار می توان یک اعتراف دید آنهم اعتراف از طرف کس یا کسانی که خواهان تحول در کشور بوده وهستند. از این اعترافنامه پیام مهمی هم به گوش می رسد. آنهم پیامی است که می گوید: تحول خواهانی که در هیبتی بنام اپوزیسیون خارج از نظام و یا مبارز بر علیه نظام مطرح شده بودند متأسفانه شناخت درستی از مناسبات قدرت و ساختار قدرت و رابطه ی بخشی از مردم با نظام حاکم نداشته اند و بافت جدید اجتماع را درست درک نکرده اند و اقدامات مبارزاتی خودشان را بر اساس آرزو هایی که برای خویش ترسیم کرده بوده اند انجام می داده اند. که تجربه نشان داده که بیشتر آرزومندان در پی تحقق نیافتن ایده هایشان دچار یک یأس سر خوردگی می شوند وحتی ممکن است اعمال بدور از انتظار نیز انجام دهند!. برای خنثی کردن سرخوردگی و شاید نشان دادن راهکار جدید ،نوشتارنویس ارجمند جناب درویش پور دو نکته را در نوشتارش می آورد که از اهمیت خاصی برخوردارندک:):« جامعه ای هم که فاقد اپوزیسیون دمکراتیک باشد هرگز امکان گذار به دمکراسی نخواهد یافت» ۲) « به گمان من اما تحول طلبی رویکردی برخوردار از زمینه اجتماعی گسترده و سنتزی از واقع گرائی سیاسی بل رویکردی اپوزیسیونالی مبتنی بر عقلانیت ارزشی با خواست تغییر و استبداد دینی در ایران است»
۷۱۵۴۰ - تاریخ انتشار : ۲۲ آذر ۱٣۹۴